Πολιτικές μεταγραφές – μεταγγίσεις

Γράφει ο Κώστας Θ. Τζανετάκος

Ότι δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας που αρθρώνει δημόσιο λόγο, (για τους εξ επαγγέλματος δημοσιογράφους δεν συζητώ) ο οποίος να τολμά να υπερασπισθεί το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα το κυρίαρχο διπολικό σύστημα της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός που δεν επιδέχεται, νομίζω, ουδεμία αντίρρηση.

Όλοι σπεύδουμε να κατακεραυνώσουμε την πολιτική τάξη και δεν χάνουμε την ευκαιρία να εκδηλώνουμε την αποστροφή μας προς τους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου.

Ίσως βέβαια και να έχουμε δίκιο, γιατί η τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε δεν μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας και να εξετάσουμε με αντικειμενικό τρόπο τους λόγους, οι οποίοι μας οδήγησαν σ΄ αυτά τα οικτρά αποτελέσματα. Και γιατί ασφαλώς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει τις μεγάλες ευθύνες του για τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία οδηγηθήκαμε.

Η ανάγκη όλων μας να ξεπεράσουμε τις δυσμενείς επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται πέντε χρόνια τώρα χωρίς να διαφαίνεται μια σαφής βελτίωσης των πραγμάτων στο προσεχές μέλλον δεν μας επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια.

Αναφορικά με τις ευθύνες των άλλων εξάλλου πάντοτε είμαστε έτοιμοι να τις αποδώσουμε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Είτε εκφράζουμε προσωπικές θέσεις, είτε λειτουργούμε στα πλαίσια μιας ομάδας, ενός πολιτικού κόμματος, μιας δημοτικής παράταξης η ευθύνη πάντοτε βρίσκεται απέναντι. Εμείς ποτέ δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη.

Αυτό βέβαια είναι ο κανόνας, ο οποίος δεν επιβεβαιώνεται με πολλές εξαιρέσεις δυστυχώς. Εννοείται ασφαλώς ότι μιλάμε για την ατομική ευθύνη που αναλογεί στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, ο οποίος έζησε και συμμετείχε ως πολίτης και όχι μόνο, στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα αυτής της χώρας.

Πολλοί όμως από τους σημερινούς σφοδρούς επικριτές αυτού του συστήματος, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο και κατέλαβαν καίριες θέσεις καθ΄ όλην τη διάρκεια της τριακονταεντίας και επομένως έχουν και τη συλλογική ευθύνη του πολιτικού σχηματισμού τον οποίο υπηρέτησαν, εμφανίζονται συχνά σφοδροί τιμητές της πολιτικής τάξης και του πολιτικού κόμματος το οποίο με προσήλωση υπηρέτησαν, όσο κρατούσε ο κυρίαρχος δικομματισμός.

Απ΄ τη στιγμή που φάνηκε να καταρρέει το προηγούμενο διπολικό σύστημα πρώτοι αυτοί έσπευσαν να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο σκάφος και να αναζητήσουν καινούργιο σκάφος, καινούργια στέγη. Αυτή η διαδικασία βέβαια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη και ασφαλώς θα δούμε πολλά ακόμη στο προσεχές μέλλον, καθώς θα πλησιάζουμε στις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες όπως συμβαίνει… τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια θα είναι οι κρισιμότερες για τη χώρα μας.

Ασφαλώς, και έχουμε το δικαίωμα, αν αναρωτιέται κανείς, της αλλαγής πολιτικών πεποιθήσεων στην πορεία της ζωής μας, όπως και να δηλώνουμε προσήλωση στις αρχές και τις θέσεις του νέου μας κόμματος, το οποίο τυχόν θα προτιμήσουμε. Εξάλλου σε δημοκρατική χώρα ζούμε.

Η αγωνία και η ανησυχία όμως όλων εκείνων που κατά καιρούς προέβαλλαν κάποιες αντιστάσεις στον πανίσχυρο μέχρι πρότινος διπολισμό και πολλών άλλων ίσως, (δυστυχώς χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για τη χώρα μας, πλην όμως οι ίδιοι πλήρωσαν ακριβά αυτή τους τη στάση), είναι μήπως οι «πολιτικές μεταγραφές-μεταγγίσεις» που λαμβάνουν χώρα καθημερινά μολύνουν το υγιές σώμα που τους υποδέχεται με τις παθογένειες του παρελθόντος και αυτό βέβαια δεν θα είναι ολέθριο μόνο για το συγκεκριμένο σώμα-κόμμα, αλλά για το σύνολο της εθνικής μας κοινωνίας.