Γράφει ο Πάνος Κριάς

Πολιτισμός δεν είναι μόνο το σύνολο των υλικών και πνευματικών αγαθών μιας χώρας, αλλά πρωτίστως οι πυρήνες πολιτισμού που παράγουν σύγχρονο έργο και διδάσκουν νέο ήθος.

Ήγουν θεατρικές σχολές, φιλοσοφικές σχολές, δημοτικά ωδεία, εικαστικά εργαστήρια κ. α..

Η συνεύρεση - και για λόγους ευρύτερης επικοινωνίας - κάποιων αργόσχολων εραστών της τέχνης, ή κάποιων γκρουπούσκουλων, δεν αποτελεί απαραίτητα στοιχείο πολιτισμού. καθώς λιμνάζουν συνήθως μέσα στη μετριότητά τους.

Πολιτισμός σημαίνει νέες δυναμικές και καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης, οι οποίες παράγουν πρωτοποριακό έργο. Και αυτό μπορεί να εμπεδωθεί μόνο μέσω κρατικών επιχορηγήσεων και με την αμέριστη συμπαράσταση του Δήμου.

Και σε αυτό το σημείο ανακύπτει καίριο το εξής βασανιστικό ερώτημα:

Τι κάνει ο Δήμος για την πνευματική καλλιέργεια των πολιτών;

Υπάρχει στη Σπάρτη Δημοτικό θέατρο και Δημοτικό Ωδείο; Σε όλες της μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, υπάρχουν αυτοί οι βασικοί και απαραίτητοι για την δημιουργική ενασχόληση των νέων, πυρήνες.

Μου έλεγε εσχάτως νεαρό ζευγάρι εκπαιδευτικών, ότι εδώ στη Σπάρτη η ζωή το βράδυ είναι νεκρή. Δεν έχεις να πας πουθενά, εκτός βέβαια από τα αφόρητα φαγοπότια στις ταβέρνες.

Δεν υπάρχει ούτε ένα κέντρο καλλιτεχνικής έκφρασης, όπου θα διεξάγονται αξιόλογα μουσικά δρώμενα αλλά ούτε και μια μόνιμη θεατρική σκηνή. Οι επιχειρηματίες που φέρνουν ενίοτε κάποιους καλλιτέχνες από την Αθήνα στα διάφορα καφέ της πόλης δεν αποτελούν λύση.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα Δημοτικό θέατρο, όπου θα διδάσκουν εγνωσμένοι καθηγητές της υποκριτικής τέχνης, αλλά και έμπειροι ηθοποιοί, καθώς και ένα αξιόπιστο Δημοτικό Ωδείο, όπου θα διδάσκονται όλα τα όργανα της συμφωνικής σκηνής, από τρομπέτα και κλαρινέτο, έως φαγκόττο και βιολοντσέλο, από διπλωματούχους καθηγητές και συνθέτες της κλασικής μουσικής. Το οποίο θα αποτελεί φυτώριο ταλέντων και προσφοράς για ολόκληρο τον νομό.
Την παράδοση δεν τη χρειαζόμαστε παρά μόνο σε επετειακές περιόδους. Διότι η παράδοση αντιπροσωπεύει το παρελθόν και εκφράζει αναφανδόν άλλες ανάγκες, κι άλλες αισθητικές.

Εάν ασχολούμαστε ανελλιπώς με την παράδοση, εμείς πότε θα παράγουμε έργο; Τι θα βρουν από εμάς οι επόμενες γενιές;.

Ο μεγάλος αναθεωρητής της κλασικής μουσικής Άρνολντ Σένμπεργκ, είχε πει ότι την παράδοση την αγαπάμε αλλά την προσπερνάμε. Διαφορετικά δεν παράγουμε πολιτισμό, αλλά αναμυρικάζουμε τις παλιές και εύκολες κατά τα άλλα τεχνικές του παρελθόντος.

Και ας μην βιαστούν κάποιοι «καλοπροαίρετοι» αντιρρησίες να μας πουν ότι και η κλασική μουσική αποτελεί παράδοση διότι στην κλασική μουσική υπάρχει τέχνη και επιστήμη. Για να εντρυφήσει κάποιος στην κλασική μουσική, χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αφοσίωση και επίπονη μελέτη.

Πρώτα μαθαίνουμε την κλασική μουσική που αποτελεί τη βάση και τον πυρήνα της μουσικής και έπειτα όλες τις άλλες μουσικές.

Το αντίθετο δεν γίνεται. Σε ένα σοβαρό Ωδείο τα παιδιά πρώτα μαθαίνουν τον Μπαχ και έπειτα τον Τσιτσάνη. Πρώτα εντρυφούν στην πολυφωνική μαγεία του Μάλερ και έπειτα στου Χατζιδάκι.

Το αντίστροφο δε γίνεται. Τότε μόνο αποκτούν γερές βάσεις για περαιτέρω ανάπτυξη του ταλέντου τους. Με το να ασχολούνται ανελλιπώς με την παράδοση και να καταπιάνονται με τα λαϊκά όργανα, χρησιμοποιώντας τρεις -τέσσερις συγχορδίες πάνω σε μια απλοϊκή μελωδιούλα (όσο συναισθηματικά κι αν προσφέρεται αυτή), δεν πρόκειται ποτέ να αξιοποιήσουν τη δυναμικότητα τους και τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Εν αρχή ην η Τέχνη.