Και εγένετο Μ.Κ.Ο.

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Σαν ξεμπερδέψανε με το Μιλλένιουμ με τις χαρές τα πανηγύρια και τον Χρόνη Αηδονίδη να καλωσορίζει την νέα εκατονταετία από το Σούνιο οι έχοντες τις τύχες μας στα χέρια τους (ελέω ψήφου μας πάντα)συναντήθηκαν να συσκεφθούν (μια και όσοι δεν σκέφτονται, συσκέφτονται). Φέρανε και τους φίλους τους μαζί. Θέλανε να τους καλοκαρδίσουν που τόσα χρόνια ήτανε το στήριγμα τους.

Κάθισαν στο στρογγυλό τραπέζι, εκείνο που δεν έχει κορυφή για να καθίσει υπεύθυνος. Για να γυρνάει η ευθύνη γύρω-γύρω και μετά να την …κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Έτσι πίστευαν τότε, τουλάχιστον.

-Και τώρα τι κάνουμε; ρώτησε την ομήγυρη ένας καλοντυμένος και καλογυμνασμένος κύριος που καθότανε προς τη μεριά της πόρτας και έξυνε εκνευριστικά το άδειο από τρίχες (και όχι μόνο) σκαλπ του. Ότι είχε να γίνει με το χρηματιστήριο έγινε. Καλά περάσαμε . Πάμε για άλλα τώρα. Ρίχτε ιδέες στο τραπέζι!

Ο μικρότερος της παρέας, έτσι τουλάχιστον έδειχνε, που μιλούσε συνέχεια στο κινητό και που όταν δεν μιλούσε έστελνε μηνύματα, σηκώθηκε από την θέση του, ακούμπησε τις παλάμες του πάνω στο τραπέζι, ξερόβηξε για να αποσπάσει την προσοχή όλων και με στόμφο αλλά και την αλαζονεία του παντογνώστη, άρχισε να μιλάει σκορπώντας το βλέμμα του προς όλες τις κατευθύνσεις.

-Κύριοι, ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα και εμείς δεν πρέπει να μείνουμε αμέτοχοι. Και όταν λέω ο κόσμος, εννοώ την ανθρωπότητα, την υφήλιο. Πρέπει να βοηθήσουμε, με το αζημίωτο βέβαια, τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν.

-Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον η μελαχρινή όμορφη κυρία, δυο καρέκλες παραπέρα. Μη μιλάς γενικόλογα. Πες μας αυτό και αυτό πρέπει να γίνει.

-Να προσφέρουμε στους φουκαράδες αυτό που τους λείπει. Εγώ π.χ. θα ήθελα να βοηθήσω του κατοίκους της Λιμπρεβίλ να φυτέψουν αβοκάντο και θρούμπη. Ξέρετε πόσες βιταμίνες έχει ένα αβοκάντο; Γνωρίζεται πόσο αναδεικνύει τη γεύση η χρήση θρούμπης; Γιατί να τις στερούνται αυτές τις γεύσεις οι μαύροι!

-Α! τώρα κατάλαβα τι εννοείς είπε η όμορφη κυρία. Τότε και εγώ μπορώ να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Πάντα πίστευα πως είναι αδικημένα αυτά τα υπέροχα λαχανοπρασινοκίτρινα βατράχια του Γάγγη ποταμού. Κανένας δεν νοιάστηκε να τα εκπαιδεύσει και να φροντίσει για την αποκατάσταση τους.

Με μιας άρχισαν όλοι με την σειρά τους να διεκδικούν το δικό τους μερτικό στην φροντίδα του βαρέως χειμαζόμενου Αναπτυσσόμενου Κόσμου.

-Και εγώ πολύ θα ήθελα να φροντίσω για την ειρήνη, την αγάπη, την ελεύθερη χρήση των ελαφρών ναρκωτικών και το καλλιτεχνικό μαντάρισμα κάλτσας των Χαραριανών. Θεάρεστο έργο! Δεν νομίζετε;

-Εμένα δεν μου βγάζεις από το μυαλό πως ότι καλύτερο για να βοηθήσω τον πάσχοντα συνάνθρωπο θα είναι να καλλιεργήσω μαύρη τρούφα στις παρυφές της Ταράουα. Να μάθουν και οι φουκαράδες οι Ταραουανοί τη γεύση αυτού του λαϊκού τροφίμου. Πως τα καταφέρνουν και ζουν τόσους αιώνες χωρίς τρούφα, δεν μπορώ να το καταλάβω. Καιρός είναι να την μάθουν.

-Εγώ λέω να ξύσω τα καφεόδενδρα της Μαδαγασκάρης και με το ξύσμα να τους μάθω να φτιάχνουν μαντζούνια για το κακό το μάτι και την ποδάγρα.

-Να φτιάξω σχολή και να μάθουν όλοι στο Μαλάουι χειμερινά σπορ (σκι, πατινάζ κλπ) για να διεκδικήσουν με ίσους όρους τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Εδώ είναι το χρήμα.

-Και πάρκο με πιγκουίνους στην Ουαγκαντούγκου!

-Εγώ πάλι δεν θέλω να τρέχω σε Ασίες και Αφρικές. Νομίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξω λαγούμια για τους αρουραίους στη Οχρίδα και να εκπαιδεύσω τις Σκοπιανές στο κοπανέλλι.

-Εγώ….

-Εγώ….

Και αφού άπλωσαν στο τραπέζι όλοι και όλες τις φιλοδοξίες τους για το καλό του κόσμου (δηλαδή του μπεζαχτά τους), ο αντιρρησίας της σύναξης πήρε το λόγο.

-Και δε μου λέτε όλοι εσείς. Αυτά που θέλετε να κάνετε, λέμε τώρα, θέλουν χρήματα, πολλά χρήματα. Που θα τα βρείτε;

Ο κύριος που εξακολουθούσε να ξύνει καλλιτεχνικά την καράφλα του, έριξε υποτιμητικά το απλανές βλέμμα του στην μεριά του …ενοχλητικού ομοτράπεζου.

-Και ποιος είπε ρε φίλε πως θα κάνουμε πράξη όλες αυτές τις μαλακίες που αραδιάζουμε τόση ώρα; Ο σκοπός είναι το …πάπλωμα. Θα τους παραμυθιάσουμε, θα πάρουμε το χρήμα και μας περιμένουν οι Ελβετικές τράπεζες και όχι μόνο! Τι δεν κατάλαβες;

-Επιμένω, συνέχισε ο αντιρρησίας. Τα λεφτά που θα βρεθούν;

Και αγανακτισμένος ο ξύων το άτριχο κεφάλι τον κοίταξε στα μάτια και του είπε αργά και δυνατά για να του δώσει να καταλάβει.

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

ΣΗΜ. Η ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ..σκέψεις, λόγια, καταστάσεις, απλά σύμπτωση.