Γράφει ο Πάνος Κριάς

Ήταν μόλις που είχα επιστρέψει από τον παγωμένο Καναδά και διαπίστωνα με θλίψη ότι η πατρίδα αδυνατεί να περιθάλψει και να βοηθήσει τα παιδιά της.

Αρχές 10ετίας του 1990 είχαν ισοπεδωθεί πλέον όλες οι αξίες.

Δεν εύρισκες πνοή να αναπνεύσεις, σε έπνιγε παντού ο βόρβορος της υποκουλτούρας. Η πολιτισμική αυτή υποβάθμιση, που αργότερα κατεδάφισε ολοσχερώς την πατρίδα. Κι ας μην τα χρεώνουν όλα στους πολιτικούς. Όλοι έχουμε αναλογικά ευθύνη.

Ειρήσθω εν παρόδω, εάν ένας σοβαρός πιανίστας έψαχνε για δουλειά δεν θα εύρισκε ποτέ στην μίζερη Ελλάδα του 90. Ούτε τώρα φυσικά μπορεί! Γράφω λοιπόν μέσα στην απελπισία του 92 τα εξής:

«Tελικά όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση απόλυτης μοναξιάς, αναδύεται στην επιφάνεια ολοκάθαρη η αλήθεια.

Ότι εδώ πάνω στη Γη, είμαστε προσωρινοί, και ότι κάποτε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θα πάρουν ένα τέλος.

Ότι όλοι μας θα εξαφανισθούμε και μόνο η ύλη και τα πράγματα θα παραμείνουν για λίγο ακόμα κι αυτά.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να χαρούμε όσο μπορούμε τις απολαύσεις της ζωής, τη χαρά, τον έρωτα και τον στοχασμό,. Όχι πως κι αυτά θα μας κάνουν αθάνατους αλλά μπορεί για λίγο να απαλύνουν τον πόνο μας και να ταξιδεύσουν την φαντασία μας στη σφαίρα της αιωνιότητας.

Όλοι οι άλλοι στόχοι και προτεραιότητες, είναι απλώς αποτέλεσμα, πλήρους συσκότισης, αναλγησίας και κρετινισμού.»

Αυτά διαπίστωνα εδώ και 20 τόσα χρόνια αλλά δυστυχώς ακόμα και σήμερα, παρά την κρίση, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Έχει εθιστεί λοιπόν στην αδιαλλαξία και την αλλοτρίωση, ο ελληνικός λαός και δε νουθετείται με τίποτα.

Το μόνο που τον ενδιαφέρει τον νεοέλληνα, είναι, πώς θα εξοικονομήσει περισσότερα υλικά αγαθά- πάντα εις βάρος των συμπολιτών του- και όχι να εμπεδώσει πνευματικές αξίες και περγαμηνές όπως οφείλει.

Παρακολουθούμε όλα αυτά τα τραγελαφικά που συμβαίνουν καθημερινώς στην Τηλεόραση και φρίττουμε.

Ακόμα και οι φίλοι μου οι αριστεροί, ας μην κάνουν τον κόπο με λόγια μόνο να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για την ΙΣΟΤΗΤΑ,

Αυτά πρεσβεύονται με έργα στην πράξη και στην αλληλεγγύη..

Διαπιστώνω, ότι ακόμα και οι νέες γενιές έχουν εμποτιστεί με το δηλητήριο της απάθειας και της επιθετικότητας, και δεν είναι αρκετά ευγενικά, φιλόξενα και καλοκάγαθα, - όπως θα περίμενε κανείς- τα νέα παιδιά. Τουναντίον κάποιες φορές γίνονται απόλυτα αδιάφοροι, αδίστακτοι, αλλά και ασυνεπείς. Επιδερμικά μόνο ανταποκρίνονται πάνω σε θέματα πνευματικότητας και ερωτισμού.

Μπορεί να φταίει ο τρόμος που βίωσαν και οι ίδιοι κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά η ατομική ευθύνη όμως βαραίνει πάνω από όλα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ, έχω να προσθέσω κάτι που δεν σχολιάσθηκε σχεδόν καθόλου από όλους τους αναλυτές: Ας μας πουν οι αγρότες εάν πρόκειται να προβούν σε ελέγχους για τις ποσότητες φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που χρησιμοποιούν εκτός, βέβαια, από τα δίκαια αιτήματά τους για ακριβοδίκαιη φορολόγηση..

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr