Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Σε λίγες μέρες ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο του Ποδοσφαίρου, το επονομαζόμενο και Μουντιάλ. Δηλαδή μονάχα σαν Μουντιάλ το ξέρουν όλοι. Στη Βραζιλία τούτη τη χρονιά θα κλωτσάνε την μπάλα ανεπτυγμένοι και υπό ανάπτυξιν ποδοσφαιριστές. Και σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια τηλεθεατών θα τσιμεντωθούν στους καναπέδες των σπιτιών τους ή στις καρέκλες κάθε είδους καφενείων, καφετεριών και λοιπών συναφών καταστημάτων.

Συμμετέχει και η χώρα μας τούτη τη φορά. Τα παλληκάρια μας μαζί με στρατιές συνοδών δημοσιογράφων και λοιπών παρατρεχάμενων έφτασαν στη Βραζιλία, σε αυτή την προηγμένη, τακτοποιημένη, φιλήσυχη, οικονομικά ανεξάρτητη χώρα για να διακονήσει την στρογγυλή θεά του ποδοσφαίρου, την μπάλα.

Και τι μας νοιάζει εμάς αν, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της κυβέρνησης της Βραζιλίας, δεν είναι κανένας υπεύθυνος και δεν δίνεται καμία εγγύηση σε περίπτωση κλοπής, ξυλοδαρμού, βιασμού και λοιπών …περιποιήσεων.

Και τι μας νοιάζει αν για να …φιλοξενήσουν τα πλήθη που σκοπεύουν να παρακολουθήσουν από κοντά την …γιορτή του ποδοσφαίρου, σκότωσαν αθώα παιδιά που ήταν εμπόδιο στα φιλόδοξα οικονομικά σχέδια τους. Ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τις φαβέλες, τα φτωχόσπιτα τους, για φιλοξενίες φολκλόρ! Σε τι ενοχλούν λίγες δολοφονίες παραπάνω αλήθεια! Μουντιάλ έχουμε!

Και ξεκινάει λέει η Ελλάδα με τον αγώνα απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού. Ναι αυτή τη χώρα που κάθε τρείς και λίγο οι ευαίσθητες ψυχές της χώρας μας προσφέρουν τον οβολό τους για να κρατηθούν στη ζωή οι δυστυχισμένοι κάτοικοι της.

Εδώ σταματώ. Ελπίζω να καταλάβατε! Παραθέτω ένα άρθρο που γράφτηκε πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Μουντιάλ με το ψευδώνυμο που τότε χρησιμοποιούσα. Είναι επίκαιρος από ότι βλέπω, ο …τότε προβληματισμός μου.

ΑΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ
Ζούμε στους ρυθμούς του παγκοσμίου κυπέλου του ποδοσφαίρου και για όσους δεν το κατάλαβαν, εννοώ του Μουντιάλ. Ακόμη και αν κάποιος είναι παντελώς αδιάφορος, είναι αδύνατον να μην παρακολουθήσει έστω και για λίγο έναν αγώνα. Την πατάει, ο φουκαράς, σαν τους παθητικούς καπνιστές που δεν θέλουν να καπνίσουν, μα κάποιοι τους αναγκάζουν να <αρωματίσουν> τα πνευμόνια τους με τις ευεργετικές ιδιότητες του καπνού.

Πριν από λίγες ημέρες η τηλεόραση μετέδιδε, στα πλαίσια του Μουντιάλ, τον αγώνα Γκάνα-Αυστραλία. Κοίτα να δεις, σκέφθηκα, η Γκάνα, μια φτωχή Αφρικανική χώρα, βρήκε τα χρήματα και τα κατάφερε να πάρει μέρος στη <γιορτή του ποδοσφαίρου>, όπως αποκαλούν διαφορετικά το Μουντιάλ οι sportscasters. Μπράβο στους ανθρώπους και ξανά μπράβο τους. Έλυσαν τα προβλήματά της επιβίωσης τους, μάλλον θα πρέπει να έχουν τακτοποιήσει και τα θέματα της παιδείας τους, της υγείας τους και ότι τέλος πάντων είναι η βάση της διαβίωσης την σήμερον ημέρα και έτσι μπορούν να ευχαριστηθούν, ξέγνοιαστοι, το περιττό που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και κομμάτι ακριβούτσικο.

Αμέσως μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, ήρθε η αμφιβολία για το αν είναι έτσι η κατάσταση, αλλά και η περιέργεια από την άλλη πλευρά για το πώς τα κατάφεραν τόσο καλά , αν τα είχαν καταφέρει.

Μπαίνω στο διαδίκτυο. Προσγειώνομαι ανώμαλα. Η Γκάνα δεν έχει προκόψει. Εξακολουθεί να είναι η πάμπτωχη χώρα που γνώριζα από τα μαθητικά μου χρόνια (καμιά τριανταριά και βάλε χρόνια πριν). Εξακολουθεί να ευεργετείται από την Γιούνισεφ, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και όλες τις άλλες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που πασχίζουν, αξιοποιώντας την ταπεινή συνδρομή μας, να δώσουν διάρκεια αλλά και ποιότητα στη ζωή κάμποσων εκατομμυρίων δυστυχισμένων.
Βρήκα και την Γκάνα ανάμεσα στις χώρες που η παιδική θνησιμότητα κάτω από τα πέντε τους χρόνια βρίσκεται σε εφιαλτικά ποσοστά.

Βρήκα και την Γκάνα ανάμεσα στις χώρες που οι κάτοικοί της, το πιο πολύτιμο και απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση μας, το νερό, που εμείς οι πολιτισμένοι το σπαταλάμε ασύστολα, το στερούνται. Μάλιστα υπάρχουν περιοχές που αντιστοιχεί από ένα μόνο ποτήρι νερό, αμφιβόλου καθαρότητας, για τον κάθε φουκαρά, όχι κάθε μία αλλά κάθε δυο ημέρες. Για δημόσια υγεία, παιδεία, και άλλα παρεμφερή ούτε λόγος να γίνεται. Ότι κάνουν οι ιεραπόστολοι.

Θύμωσα. Το μυαλό μου έκανε ένα συνειρμό. Γύρισε καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω. Τότε ήταν που πέθανε ξαφνικά προδομένος από την καρδιά του, λίγο πριν πατήσει τα 40 χρόνια της ζωής του, ο θείος της φίλης μου της Αθανασίας. Ήταν ο μικρότερος αδερφός της μάνας της, φτωχός αγρότης πάνω στον Πάρνωνα, που άφησε πίσω του χήρα και τρία μικρά παιδάκια 3, 5 και 8 χρόνων.

Κάποιοι φιλεύσπλαχνοι συμπολίτες, φίλοι της Αθανασίας, αποφάσισαν να ενισχύσουν υλικά την άμοιρη οικογένεια. Σε αυτούς πρόσθεσα και εγώ τον οβολό μου. Έτσι κάθε Τετάρτη, που η Αθανασία μπορούσε, έπαιρνε τη μάνα της, φόρτωνε στο Σταρλετάκι της κάμποσες σακούλες με τρόφιμα, είδη καθαριότητας, παιχνίδια, ρουχαλάκια για τα παιδιά και καμιά φορά, όταν υπήρχε κάποια έκτακτη χορηγία, μετέφερε και μετρητά. Όταν έφθασε το Φθινόπωρο, εμπλουτίσαμε την βοήθειά μας προς την άτυχη οικογένεια και με σχολικά είδη, δηλαδή τετράδια, μολύβια , μπογιές κ.λπ..

Μια Φθινοπωρινή Τετάρτη λοιπόν, κρατώντας στα χέρια μου κάποιες σακούλες που προορίζονταν για τα ορφανά, χτύπησα το κουδούνι της Αθανασίας. Μου άνοιξε η ίδια και ήταν πολύ εκνευρισμένη.

-Μην ξαναφέρεις πράγματα για τα ξαδέρφια μου, μου είπε εκνευρισμένη.

-Γιατί Αθανασία μου. Τί συμβαίνει, ρώτησα με πραγματική απορία.

-Από ότι φαίνεται, η οικογένεια του μακαρίτη του θείου μου τα έλυσε τα οικονομικά της προβλήματα. Μάλλον είναι περιττά αυτά που τους προσφέρουμε εμείς και όλοι εσείς και από πάνω είναι και παρακατιανά.

-Δηλαδή, τι θέλεις να πεις ρε φιλενάδα. Κέρδισαν το λαχείο, το τζόκερ ή το λόττο;. Μπας και τους έτυχε καμιά κληρονομιά;

-Δεν ξέρω, δεν ρώτησα και ούτε και με νοιάζει. Εκείνο που ξέρω είναι πως ήρθε η θεία μου στην πόλη και αγόρασε για τα παιδιά της, παπούτσια και φόρμες addidas, σχολικά πανάκριβα και επώνυμα και βρήκα πεταμένα στο κατώι τα σχολικά που τους πήγαμε εμείς γιατί δεν ήταν από ‘κείνα που διαφημίζει η τηλεόραση.

-Τι λες ρε παιδάκι μου; Εγώ δεν αγοράζω στα παιδιά μου τόσο ακριβά πράγματα και ας πηγαίνουν στο Γυμνάσιο και που έχω και τον τρόπο μου.

-Γιαυτό σου λέω φιλενάδα. Για να μπορούν να αγοράζουν με τόση ευκολία τα περιττά, σημαίνει πως εξασφάλισαν τα απαραίτητα. Γιαυτό τέρμα η χορηγία μας. Και την επόμενη φορά που θα μας πιάσει το ,<φιλανθρωπικό μας> καλό είναι να μην μας πιάνει το φιλότιμο πριν το ψάξουμε λιγουλάκι.

Αυτόν τον συνειρμό έκανε το μυαλό μου και έβαλε πλάι – πλάι την Γκάνα με τη χήρα του μακαρίτη θείου της Αθανασίας. Και οι Γκανέζοι (αν το γράφω σωστά), σαν τη χήρα του μακαρίτη, απολαμβάνουν το περιττό αφού, μάλλον, τακτοποίησαν το απαραίτητο.

Για όλα τα παραπάνω, πρέπει να ενημερωθούν η Γιούνισεφ, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και τόσοι άλλοι σχετικοί οργανισμοί, για να τους σβήσουν άμεσα από τις λίστες τους. Μαζί με τους Γκανέζους να φροντίσουν ανάλογα και όλους όσους αναλώνονται, πατώντας στα φιλανθρωπικά συναισθήματα της παγκόσμιας κοινότητας, σε παραπανίσια και όχι απαραίτητα. Μπορούν εύκολα να τους αναγνωρίσουν από τις συμμετοχές τους σε πανηγύρια τύπου Μουντιάλ και όχι μόνον.

Όχι τίποτα άλλο αλλά……
<στο τέλος θα μας πούνε και μαλ…ς>.-
ΝΟΤΑ ΔΑΓΚΟΥΝΑ 2010

Αλήθεια από πού καλύπτουμε τα έξοδα της ευγενούς συμμετοχής μας σε τούτο το πανηγύρι; Μήπως από το μπαμπάτσικο Πρωτογενές Πλεόνασμα;

ΥΓ. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν αντιπαλεύω το ποδόσφαιρο σαν σπορ. Όταν ήταν ερασιτεχνικό και έπαιζαν για την φανέλα το παρακολουθούσα και το απολάμβανα. Τα γύρω από αυτό, κυρίως οικονομικά …τεκταινόμενα μέμφομαι. Και στο κάτω-κάτω της γραφής σε μια δύσκολη εποχή για τον τόπο μας, που μας έχουν στραγγίσει οικονομικά, που τα συσσίτια πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα και οι αυτοκτονίες έχουν γίνει θέμα ρουτίνας, θεωρώ απαράδεκτο να ξοδεύεται ο μόχθος του Έλληνα σε πανηγύρια τύπου Γιουροβίζιον, Μουντιάλ και δεν ξέρω τι άλλο στον κόρακα μας περιμένει.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr