Γράφει ο Πάνος Κριάς

Ανεπανάληπτες εποχές, αστείρευτης έμπνευσης και απρόσκοπτης δημιουργίας.
Τι ωραίες ιδέες, τι ωραίοι άνθρωποι. τι ωραία ειδύλλια, τι ωραία σκάνδαλα, τι ωραία ευωχία!
Ποια ευμενής θεότητα είχε διαγράψει έτσι αδόκητα τον αστερισμό αυτής της παγκόσμιας ευδαιμονίας;
Ποιο φωτεινό αστέρι είχε ευοδώσει έτσι ανύποπτα την απερίγραπτη κοσμογονία του έρωτα;
Παντού, σε όλα τα επίπεδα της οικουμένης, ευδοκιμούσαν οι τέχνες, η επικοινωνία, ο αυθόρμητος έρωτας, η φιλία, η αγνότητα, η ανιδιοτέλεια.

Στον κινηματογράφο είχαμε τους καλύτερους σκηνοθέτες!
Ταρκόφσκυ, Μπέργκμαν, Αγγελόπουλο! Στην λογοτεχνία, Λιόσα, Ντυράς, Μουρσελά.
Στην μουσική, Νάιμαν, Κορία, Μορρικόνε.

Ακόμα και στη Rock μουσική είχαμε απροσδοκήτως υψηλοτέρου επιπέδου συγκροτήματα, όπως οι θεϊκοί ΑΒΒΑ, οι Πρητέντερς, ο δικός μας Τζορζτ Μάικολ, οι Art of Noise. Ποιους άλλους να σκεφτούμε;
Ότι και να αγγίξουμε κατά την θρυλική αυτή ΠΕΡΊΟΔΟ αναφύεται χρυσάφι.
Μπαίναμε στις Disco του Montreal και γινότανε χαλασμός.
Ντυμένοι μοντέρνα με τα λευκά κοστούμια μας, γινόμαστε ανάρπαστοι από τις γλυκές, τις απίστευτα ερωτικές και ευπροσήγορες Γαλλίδες!
Μας έπιαναν από το χέρι και μας οδηγούσαν πάραυτα στην πίστα για χορό. Χωρίς αναστολές και άλλες προκαταλήψεις.
Τι ωραίες βόλτες και τι ωραία γεύματα δεν είχαμε απολαύσει στην St. Catherine του Montreal με τα απίθανα Smoke Meet εστιατόρια;

Αλλά και στο Τορόντο όταν πηγαίναμε για χορό στο ξενοδοχείο Four Seasons με τις ανεπανάληπτες ντισκοτέκ όπου στην πίστα ήταν τόσο δυνατά εκκωφαντικός ο ήχος για να μπορούμε να χορεύουμε, ωστόσο εκεί που καθόμαστε στις ωραίες πολυθρόνες μας μπορούσαμε άνετα να συζητήσουμε με την συντροφιά μας και να φλερτάρουμε με τις γλυκές και καταδεχτικές κοπέλες τις εποχής.

Απολαμβάναμε αισίως τις New York πίτσες μας, τα Kentucky Fried Chicken και τα αξεπέραστα Roast Beef του Καναδά!

Στο Toronto επίσης είχαμε απολαύσει τα πιο ωραία φαλάφελ και τα πιο ευδαίμονα σαγουάρμα με την πικάντικη και καυτερή σάλτσα αμφότερα Αραβικής κουλτούρας.

Στο Massey Hall είχαμε δει τον ανεπανάληπτο Ντέμη Ρούσσο και στο Roy Thomson Hall τον ασύγκριτο Keith Jarrett να παίζει όρθιος πάνω στο εξαίσιο πιάνο του! Και τα εθνικά μπαλέτα του Καναδά;

Στην Νέα Υόρκη είχαμε γευματίσει στην πιο νόστιμη και αυθεντική πιτσαρία και είχαμε δει τις πιο ωραίες όπερες.

Στο Ντιτρόιτ είχαμε απολαύσει τα πιο ζουμερά σουβλάκια με ρύζι και πατάτες του φούρνου – όχι όπως εδώ τα στεγνά τα δικά μας - στο ακαταμάχητο Greek Village. Εκεί ήταν που μου έδωσε κι ο Τάκης Μωράκης την παρτιτούρα του απίθανου τραγουδιού του, Χθες Ακόμα. Έκαναν συναυλία με την Νάντια Κωνσταντοπούλου στα πέριξ της αλλοδαπής.

Στο Rochester είχαμε δει τον Philip Glass, καθώς και τις σαγηνευτικές ‘‘Cats’’ του A. L. Webber. Είχαμε γευματίσει στα πιο απίθανα και ορίτζιναλ Club Sandwich εστιατόρια, με γνήσια γαλοπούλα παρακαλώ όχι σαν αυτά τα περίεργα που σερβίρουν εδώ και είχαμε πιει τον πιο ωραίο και οικονομικά προσιτό καπουτσίνο.

Τι, απίθανες εποχές δεν είχαμε ζήσει, παρ’ όλη την φτώχεια και την εργασιακή ανασφάλεια που μας ταλάνιζε και τότε, περνούσαμε ζάχαρη.

Διότι τότε υπήρχε έρωτας, φιλία και αλληλεγγύη. Διότι δεν είχε ακόμα επιβληθεί ο αδίστακτος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και δεν είχε διαβάλλει ακόμα τόσο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συνειδήσεις. Ήταν τόσο εύκολο να επισυνάψεις φιλίες και ερωτικές συνευρέσεις.

Έτσι αυθόρμητα και απλά. Ανθρώπινα και αγνά. Οι άνθρωποι παντού, δεν ήταν μίζεροι και εγωκεντρικοί, όπως σήμερα.

Ωστόσο οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Το Διαδίκτυο και η τεχνολογία δεν κατάφεραν να φέρουν ουσιαστικά κοντά τους ανθρώπους.

Τους έκαναν απρόσιτους, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγους.
Σήμερα είναι όλα, επίπλαστα, ψυχρά και επιφανειακά.

Κατά την δεκαετία του 80 ακούγαμε γλυκιά μουσική με το βυνίλιο. Σήμερα ακούμε μουσική με το ψυχρό compact Disc.
Είναι σαν να κάνεις έρωτα με προφυλακτικό! Αυτό τα λέει όλα.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr