Γερμανική σχιζοφασία και Ελληνική δεξιότητα

Γράφει ο Χρήστος Κ. Αλεξάκος

Πολλοί αναρωτιούνται για την ανεξήγητη Γερμανική αναλγησία που υφίσταται στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες θεωρούν πως το μέγεθος του χρέους μας δηλαδή τα 350 περίπου δις δολάρια και οι διάφοροι κακοί οικονομικοί μας δείκτες είναι η μοναδική αιτία. Αν αναλογιστούμε το χρέος άλλων χωρών (π.χ ΗΠΑ: περίπου 15 τρις δολάρια από τα 56 τρις του παγκόσμιου χρέους, Ισπανία: περίπου 1,1 τρις δολάρια, Γερμανία: περίπου 2,8 τρις δολάρια, Ιταλία: περίπου 2,4 τρις δολάρια, Γαλλία: περίπου 2,5 τρις δολάρια κλπ), θα καταλάβουμε ότι το δικό μας μέγεθος δεν είναι και τόσο τραγικό όσο παρουσιάζεται. Με συγκεκριμένες αναπτυξιακές και μεταρρυθμιστικές πολιτικές, η Ελλάδα θα μπορεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να μειώσει το χρέος της, κυριότερα όμως θα καταφέρει να το εξυπηρετήσει. Γιατί εκεί είναι το ζητούμενο. Όπως ακριβώς κάνουν οι υπόλοιποι (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ) οι οποίοι όμως βρίσκονται σε οριακό σημείο, τρέμοντας κυριολεκτικά οποιαδήποτε παγκόσμια οικονομική ανωμαλία, όπως για παράδειγμα αυτή της Ελλάδας. Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους Γερμανούς δια του υπουργού Οικονομικών Σοϊμπλε, να γίνονται όλο και περισσότερο ειρωνικοί, κακοί, απάνθρωποι, πιεστικοί, σκληροί, ανάλγητοι, αυστηροί, εκδικητικοί και τελικά απόλυτα σχιζοφασικοί; Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν το κάνουν τυχαία. Η συμπεριφορά και η στάση τους είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων μα κυρίως χρηματοοικονομικών, επενδυτικών, γεωστρατηγικών και πολιτικοιστορικών. Επιγραμματικά:

Ως προς τον παράγοντα των χρηματοοικονομικών: η αδίστακτη στάση της Φρανκφούρτης σχετικά με την ευρωστία της Γερμανικής χρηματαγοράς και κυρίως της διασφάλισης των Γερμανών πολιτών που κατά 70% επενδύουν σε τέτοιου είδους προϊόντα, δεν μπόρεσε να καμφθεί. Τα κεφάλαια που έχουν καταρχήν, προωθηθεί σε Γερμανικές τράπεζες και επενδυτικούς οίκους και στη συνέχεια επενδυθεί εκεί κατά την τελευταία πενταετία όπου η κρίση στην Ελλάδα γιγαντωνόταν, είναι τεραστίων διαστάσεων. Με αυτό τον τρόπο η Γερμανία ρέφαρε ενισχύοντας με ρευστό τις τράπεζές της. Πως ακριβώς το έκανε: ενώ μετά την κρίση του 2008 οι τράπεζές της είχαν σχεδόν χρεοκοπήσει, κατάφερε, μεταθέτοντας τα βάρη της σε χώρες όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπριος και Ιταλία, να ισορροπήσει. Αν και το αντι-Ευρωπαϊκό στρατηγικό της πλάνο ήταν «Χιτλερικού τύπου» δηλαδή απάνθρωπο, αδίστακτο έως μισανθρωπικό, ήταν απόλυτα επιτυχημένο. Τι πέτυχε: οι Γερμανοί πολίτες δεν έχασαν τα χρήματά τους, η Μέρκελ διατήρησε τη θέση της, οι χρηματαγορές τους απέδωσαν ιδιαίτερα καλά και οι Γερμανικές τράπεζες που παρέπαιαν, είναι πάλι δυνατές γεμάτες ρευστό προς επένδυση και έρευνα. Επιπλέον, η πραξικοπηματική ενέργεια της Φρανκφούρτης (η οποία ελέγχει, υπαγορεύει και εποπτεύει Μέρκελ και Σοιμπλε) απέναντι στην Κύπρο αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα και έδειξε τον μεγάλο τσαμπουκά της, ιδιαιτέρως όταν δεν δίστασε να εξαερώσει-τιμωρήσει κεφάλαια τα οποία δεν μπόρεσε να προσελκύσει ενώ όποια απέμειναν προωθήθηκαν σε Γερμανικές τράπεζες. Ας μην ξεχνάμε πως μετά το «μπαμ» στην Κύπρο ο έλεγχος κεφαλαίων δεν ήταν ο ίδιος εάν τα χρήματα που έφευγαν από την Κύπρο είχαν κατεύθυνση προς Γερμανική τράπεζα.

Ως προς τον παράγοντα των επενδυτικών: η Γερμανία προκειμένου να υποστηρίξει τις τεράστιες επιχειρήσεις πίσω από τις οποίες βρίσκονται ισχυρά οικονομικά funds που έχουν επενδύσει σε εκπληκτικές τουριστικές μονάδες στα παράλια της Μικράς Ασίας, δεν διστάζει σήμερα να απαιτεί αύξηση του ΦΠΑ στον Ελληνικό τουρισμό. Όταν την ίδια στιγμή στα διπλανά μας παράλια το ΦΠΑ είναι ελάχιστο αλλά, το εργατικό κόστος μηδαμινό και τελικά οι τιμές τους εξευτελιστικά χαμηλές συγκρινόμενες με τις δικές μας στο Αιγαίο. Μη ανταγωνιστική λοιπόν η Ελλάδα η οποία αν έχει κάτι για να στηριχτεί και να αναπτυχθεί, αυτό ονομάζεται τουρισμός. Καίριο πλήγμα λοιπόν σε αυτό τον τομέα με μεσοπρόθεσμο σκοπό την ομηρία και μακροπρόθεσμο την «τουρκοποίηση» του Ελληνικού τουρισμού υπό τον Γερμανικό έλεγχο.

Ως προς τον παράγοντα των γεωστρατηγικών: Είναι γνωστή από το 2004 η στρατηγική υποχώρηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι σιωπηλώς η παγκόσμια υπερδύναμη έχει εγκαταλείψει την πολιτική αντίληψη περί ευθύνης της παγκόσμιας τάξης, καθώς και την πολιτική βούληση για στρατιωτικές επεμβάσεις τύπου Αφγανιστάν και Ιράκ. Ωστόσο, η επιδίωξη ελέγχου των τεραστίων αποθεμάτων ενεργειακών πόρων της Ευρασιατικής ηπείρου είναι διαρκής καθότι ο ευρύτερος χώρος της Ευρασίας περιλαμβάνει περίπου το 75% των παγκόσμιων αποθεμάτων γαιανθράκων σε αντίθεση με το 3,5% που βρίσκονται εντός της επικράτειας των ΗΠΑ. Το παραπάνω δεδομένο προσδίδει στον ευρασιατικό χώρο μοναδική αξία και καθιστά τον έλεγχό του αναπόφευκτη επιδίωξη των ΗΠΑ και όχι μόνο. Ο έλεγχος της Ευρασίας συνεπάγεται εκ των πραγμάτων την αμερικανική υπεροχή έναντι των ανταγωνιστικών μεγάλων δυνάμεων όσο και την χειραγώγηση κρατών με κεντρικό γεωστρατηγικό ρόλο. Οι ενεργειακοί πόροι της Ευρασίας θα είναι το έπαθλο στον μαινόμενο αγώνα των ΗΠΑ με τη Ρωσία, τη Γερμανία-Γαλλία, την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία. Αναμφίβολα, οι επιδιώξεις της Γερμανίας δεν είναι άλλες από την πολιτική ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου υπό γερμανική διοίκηση, οικονομικό στραγγαλισμό των αδύναμων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, εξαθλίωση και απαξίωση των ανίσχυρων χωρών και αποσύνδεση τους από τους εθνικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους με απώτερο στόχο τη γεωγραφική διεύρυνση της Γερμανίας εντός ΕΕ. Το Βερολίνο θέλει να επιβάλει τη δική του ηγεμονία, όχι πουλώντας κατανάλωση και ανάπτυξη αλλά με οικονομικό έλεγχο και στραγγαλισμό, ακόμα και με ειδικές Οικονομικές ζώνες με εργαζόμενους των 300 ευρώ. Πλέον, τα Βαλκάνια θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς την ηγεμονική παρουσία των ΗΠΑ, που εστιάζουν πλέον την προσοχή τους στην Ασία αφήνοντας στο πόδι τους τον «παράξενο» σύμμαχό τους. Έτσι λοιπόν, στη Γερμανία πέφτει νομοτελειακά η ευθύνη για το ευρωπαϊκό εγχείρημα από εδώ και πέρα. Αμερικάνοι και Γερμανοί ξανασχεδιάζουν τον χάρτη της Βαλκανικής, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια «νέα τάξη». Το ζητούμενο είναι αν η Ελλάδα σε αυτόν τον σχεδιασμό θα ενταχθεί στο νέο σύστημα ως ενιαία ή ακρωτηριασμένη. ΗΠΑ και Γερμανία είναι έτοιμες να διαμοιράσουν τα ιμάτια αυτής μέσα στο υπό εξέλιξη γεωστρατηγικό περιβάλλον με τις υπό διαμόρφωση αποσταθεροποιητικές τάσεις να απειλούν το δόγμα της εθνικής ασφαλείας των χωρών της περιοχής, μία πραγματικότητα που καθιστά την επιδίωξη νέων στρατηγικών συνεργασιών για την Ελληνική κυβέρνηση, επιτακτικώς αναγκαία (πχ Ρωσία). Η περίοδος που διανύουμε απαιτεί στρατηγικό σχεδιασμό και τολμηρές πολιτικές αποφάσεις, προσηλωμένες προς την υλοποίηση στρατηγικών στόχων. Ποιοι αποφάσισαν σε αυτή την κρίσιμη φάση γεωπολιτικών ανακατατάξεων, η Ελλάδα να είναι οικονομικά και πολιτικά εξαντλημένη;

Ως προς τον παράγοντα των πολιτικοιστορικών: Ο φιλογερμανισμός, ενός τμήματος της λεγόμενης «αστικής τάξης» στην Ελλάδα έχει αναβιώσει για τα καλά. Στην διάρκεια της Κατοχής, το γερμανόφιλο εγχώριο σύστημα συνεργάστηκε με τους Ναζί και το χειρότερο: αργότερα οι δοσίλογοι και οι εμπλεκόμενοι στην προδοτική δραστηριότητα των ταγμάτων ασφαλείας, ήταν εκείνοι οι οποίοι συγκρότησαν σε μεγάλο βαθμό τον εθνικό κορμό. Άλλωστε δε είναι τυχαίο ότι προωθούνται πρόσωπα που οι οικογένειες τους είχαν σχέσεις από εκείνη την εποχή. Η Γερμανία, η οποία χρωστάει δισεκατομμύρια ευρώ για τις θηριωδίες των Ναζί στην Ελλάδα, ενώ πάντοτε εκκρεμεί το θέμα των αποζημιώσεων, πάντοτε ήθελε να αυξήσει την επιρροή της στην Ελλάδα. Ωστόσο, με τις τελευταίες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των αποζημιώσεων-επανορθώσεων αρχίζει και διαμορφώνεται η αίσθηση για στροφή της στρατηγικής της χώρας και τις συμμαχίες που πρέπει να έχει στο μέλλον. Ας μην λησμονούμε πως η Γερμανία κατάφερε να κυριαρχήσει στην Ελλάδα από το 1996 και μετά, όταν πρωθυπουργός έγινε ο γερμανοτραφής Κώστας Σημίτης (μέλος του «κύκλου της Φρανκφούρτης» ο οποίος κύκλος είχε συγκροτηθεί ως άτυπη ελίτ από τη δεκαετία του 1970). Οι Γερμανοί σχεδίασαν τα πάντα με ιδεψυχαναγκαστική μεθοδικότητα και κατάφεραν να διεισδύσουν χρησιμοποιώντας οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, κυρίως μέσω των μιζών που έδωσε αφειδώς η SIEMENS (οι Γερμανοί έχουν τη λίστα με πολιτικούς και δημοσιογράφους αλλά και ζωντανή εικόνα-βίντεο με έλληνες πολιτικούς από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να υπογράφουν έγγραφα και να χρηματίζονται). Γερμανόφιλοι είναι επίσης ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος αλλά και ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος. Η δημιουργία γερμανόφιλης παράταξης η οποία ήταν στα σκαριά από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, κλονίστηκε συθέμελα από την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού τον Ιανουάριο του 2015 που έδειξε εκκωφαντικά ΣΥΡΙΖΑ. Η μάχη για τους Γερμανούς και τα Ελληνικά τσιράκια τους χάθηκε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Όχι όμως και ο πόλεμος. Πλέον, ανασυντάσσονται και όλοι μας είμαστε μάρτυρες αυτού που μας συμβαίνει καθημερινά. Στόχος τους ο εξευτελισμός της Κυβέρνησης που μέχρι σήμερα κρατιέται με νύχια και με δόντια και πρωτίστως η συνειρμική πραγματικότητα που ηχεί στους κροταφικούς λοβούς μας «αυτοί που επιλέξατε σας έταξαν λαγούς με πετραχήλια και τελικά σας ξεγέλασαν, ήρθε η ώρα να επαναφέρετε το παλιό σύστημα που θα σας σώσει».

Τι θα πράξει η νέα Ελληνική Κυβέρνηση; Ίσως τελικά το ανακάτεμα της τράπουλας να είναι η μοναδική λύση πίσω από τη βιτρίνα που λέγεται οικονομία. Ο φόβος του παρασκηνίου όπου βρίσκεται η πραγματικότητα, δηλαδή της γεωπολιτικής αλλαγής και ενδεχομένως ανωμαλίας που μπορεί να προκαλέσει η Ελλάδα σε έναν βαλκανικό, μεσανατολικό και όχι μόνον χώρο που βράζει στην κυριολεξία, ίσως να αποτελεί το μοναδικό μας όπλο. Τα πολύπλοκα όμως όπλα χρειάζονται άριστα εκπαιδευμένους και με μοναδικές δεξιότητες χειριστές. Η Ελλάδα και η Ελληνική Κυβέρνηση τους διαθέτει;