Γράφει ο Πάνος Γράφος*

Αναφορικά με τη πολύ πρόσφατη ανακοίνωση του Πρωθυπουργού περί Δημοψηφίσματος για τη προτεινόμενη συμφωνία-μνημόνιο με τους δανειστές, θα ήθελα να παραθέσω τα παρακάτω:

Κατ αρχήν δεν μπορεί να υπάρξει Ρήξη ή επανάσταση ή αντίσταση όταν συμμετέχεις στο «κοινό νόμισμα» και είσαι μέλος και μέρος του ιδίου πολιτικοοικονομικού συμφώνου . Το μόνο που μπορείς να γίνεις εκτός από γραφικός, είναι η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος.

Κατά δεύτερον δεν πας στη( κατ επίφαση ) ρήξη, πέντε μήνες μετά κι ενώ έχεις διαπιστώσει το κλίμα και τη λογική των «εταίρων» κι έχεις δεχτεί ήδη μια παράταση. Αφήνεις δηλαδή να στεγνώσει το ρευστό κράτους, ταμείων , τραπεζών και πολιτών, σαμποτάρεις το μοναδικό προϊόν σου που ακόμα φέρνει έσοδα, το τουρισμό και ανακοινώνεις δημοψήφισμα ! Ε αυτό δεν είναι ρήξη είναι ριξιά (κι αν σου κάτσει)
Τρίτον κι εφ όσον πραγματοποιηθεί τελικά το περίφημο δημοψήφισμα, το ζητούμενο δεν είναι ευρώ ή δραχμή , δεξιά ή αριστερά , άσπρο ή μαύρο . Το μείζων ερώτημα είναι εάν μπορεί ένα ευρωπαϊκό κράτος (ακόμα και η μπανανία Ελλάδα) να κυβερνάται από τα (έστω συστημικά) του όργανα τα οποία εκλέγονται (όπως εκλέγονται) από το «κυρίαρχο λαό».

Ή αν το κάθε κράτος υπόκειται στον έλεγχο ,στις εντολές και στην ευχέρεια των «αγορών» ,δηλαδή ιδιωτών ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΩΝ νόμων και αξιών ,που αφού έκαναν αμύθητες περιουσίες φεσώνοντας τα κράτη, έρχονται σήμερα να ισχυριστούν πως τα χρήματα που σφετερίστηκαν τους τα χρωστάμε κι όλας!

Πολλοί θα ισχυριστούν πως από ένα τέτοιο δημοψήφισμα, «Θα διχαστεί ο Λαός» , «θα υπάρχει πόλωση» .Μα φυσικά και θα υπάρξει πόλωση, φυσικά και θα υπάρξει εθνικός διχασμός ,όμως αυτό ανέκαθεν υπήρχε και ουδέποτε ξεπεράστηκε τουλάχιστον από το 40 έως σήμερα.

Ο λόγος είναι πως από τη μια υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν και δε προσδοκούν τίποτα ,οι έντιμοι άνθρωποι του μεροκάματου ,αυτοί που μια ζωή δούλευαν αλλά μονίμως βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχιας άρα ότι κι αν γίνει κερδισμένοι θα είναι .Κι από την άλλοι όλοι εκείνοι που έτρωγαν και τρώνε γενεές δεκατέσσερις , με χρυσά κουτάλια που δε θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα.

Στη μέση αυτών βρίσκεται η κρίσιμη μάζα (κάποτε την αποκαλούσαν και μεσαία τάξη) η οποία στηρίζει με το αίμα της το εκάστοτε κράτος ,σπούδασε παιδιά με το όνειρο να φτάσουν στους πρόποδες της γνώσης άρα και της εξουσίας, κράτησε την ελληνική παράδοση και τα όνειρα της ελληνικής φυλής ζωντανά ,γνωρίζει που βρίσκεται το δίκαιο και το ηθικόν αλλά από την άλλη θα ήθελε να γλύψει και λίγο από το κοκαλάκι της «επιδότησης», της «ανάπτυξης», του «δανείου» και της «ποιότητας της ζωής».
Ο Αγώνας προβλέπεται αμφίρροπος.


* Πολιτικός Μηχανικός ΤΕ, πρόεδρος Ένωσης Επιχειρηματιών Μονεμβάσιας

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr