Ένας άπορος 70χρονος από το Δομοκό με χρέη δεκάδων εκατομμυρίων υπέβαλλε αίτημα ευθανασίας στο Δήμο και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Γράφει η Εύα Νικολοπούλου

Ένας 70χρονος στο Δομοκό υπέβαλλε αίτημα για ευθανασία στο Δημαρχείο του Δομοκού και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Χρωστά λέει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και ζει χωρίς ρεύμα, θέρμανση, φαγητό και φάρμακα. Και η διαδικτυακή συζήτηση αφορά στην απελευθέρωση του δικαιώματος στην ευθανασία και στην πιθανότητα να επιτραπεί στον ηλικιωμένο να μεταφερθεί στο εξωτερικό προκειμένου να του επιτραπεί να …δολοφονηθεί συναινετικά! Διότι ο συμπαθής 70χρονος δεν είναι ο μόνος που βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος…

Αυτό είναι η κρίση: να μην αντιλαμβάνεσαι τι είναι σωστό και τι λάθος, τι ψέμα και τι αλήθεια, τι υπερβολή και τι ρεαλισμός, ποιο είναι το πρόβλημα και ποιο το περίβλημα!

Στην παραπάνω είδηση δεν διαπιστώνουμε πως είναι πρόβλημα να αναμένει το κράτος από έναν άπορο 70 χρονών με προβλήματα υγείας να λάβει ως και τμήμα χρεών που υπολογίζονται μάλιστα σε δεκάδες εκατομμύρια και ως εκ τούτου να τον καταδικάζει σε αδιέξοδο οικονομικό αλλά, κυρίως, κοινωνικό!

Δεν βλέπουμε πως η κατάθλιψη δεν αποτελεί ασθένεια πολυτελείας αλλά επικίνδυνη ρουτίνα που λαμβάνει ενίοτε διαστάσεις τρομακτικές. Εκείνη την ώρα που γεννά την ανάγκη «φυγής» επιτακτικά ζητά την κάλυψή της και τότε μόνο η «δειλία» προστατεύει τη ζωή.

Δεν συνειδητοποιούμε πως η πολιτεία είναι δυναμικά παρούσα όταν πρόκειται να λάβει, συνήθως όμως λάμπει διά της απουσίας της όταν οφείλει να δώσει, να απαλλάξει, να συνδράμει.

Δεν αναγνωρίζουμε ότι το να απαρνιέσαι τη ζωή είναι ασυγχώρητο και ένα αίτημα για ευθανασία αποκαλύπτει κενά που χρήζουν κάλυψης. Και η ευθύνη δεν βαραίνει αυτόν που τα βιώνει αλλά αυτούς που τα γεννούν, τα τροφοδοτούν ή τα αγνοούν.

Δεν απαιτούμε την ύπαρξη «πρόνοιας» που θα προλαμβάνει όχι με μεγαλοστομίες και ενημερωτικές συζητήσεις αλλά συνεχείς επί τόπου ολιστικές παρεμβάσεις σε όλους όσοι πλήττονται ολοένα και περισσότερο.

Η ελπίδα και η πίστη δεν είναι αυτονόητες αρετές, είναι δε ψέμα πως πεθαίνουν τελευταίες όταν κανείς βομβαρδίζεται με προβλήματα και υποχρεώσεις. Η επαγρύπνηση και η πρόληψη μπορούν να σώσουν ζωές κυριολεκτικά, είναι ανάγκη να το καταλάβουμε!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr