Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Η άσκηση της πολιτικής αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός, κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ. Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει μία παράταξη, ένας συνδυασμός, ένα κόμμα την εξουσία, όταν δηλαδή είναι αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το "χρήμα" και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς.

Αυτός περίπου είναι ο ορισμός της πολιτικής σήμερα.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτικών αρχών, κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών, ξεκινούν με καλές προθέσεις και υψηλούς στόχους αλλά με υποδεέστερες δυνάμεις και μηδαμινές ικανότητες. Γι’ αυτό και γρήγορα εξελίσσονται σε επικίνδυνα μορφώματα διαχείρισης της εξουσίας χωρίς μέριμνα για τον πολίτη και χωρίς αίσθηση της ευθύνης που έχουν να διατηρήσουν και να στηρίξουν τις αρχές της Δημοκρατίας.

Στη σκιά αυτής της θλιβερής στάσης θα δούμε την αποχή των πολιτών που είτε αδιαφορούν είτε δεν ανέχονται καταστάσεις και επιλέγουν να μην έχουν καμία σχέση με αυτούς που διοικούν και πολιτεύονται. Δεν αναγνωρίζουν τα πρόσωπα εκείνων που ενω υπόσχονταν καλύτερες ημέρες τελικά δεν μπορούν να αποδώσουν έργο και αποτέλεσμα παρά μόνον για την «τάξη» τους και την μικρή ή μεγάλη, αυλή τους.

Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται άμεσα με τα κριτήρια που ο ίδιος, ο παθών πολίτης, επιλέγει τα πρόσωπα που θα τον εκπροσωπήσουν.

Είναι πολλά τα παραδείγματα σε μικρές και μεγάλες κοινωνίες που η κάλπη αναδεικνύει ακόμα και φαιδρούς ανθρώπους που απλά χαίρουν της ανοχής των ψηφοφόρων μόνο και μόνο επειδή είναι προσιτοί και ευάλωτοι.

Ακόμα περισσότερα είναι τα παραδείγματα εκείνων των εκλεγμένων που σαρώνουν τους σταυρούς επειδή ασκούν λαοφιλές, αναγκαίο ή χρήσιμο επάγγελμα.

Συχνά και τα παραδείγματα εκείνων των αιρετών που κατορθώνουν να ξεγελούν έστω για μια φορά τους πολλούς έχοντας διαμορφώσει ένα προφίλ ικανού, έντιμου και αποτελεσματικού πολιτικού.

Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον πολίτη που δεν έχει την ικανότητα να επιλέξει τον κατάλληλο άνθρωπο για την κατάλληλη θέση. Συνήθως αυτός ο πολίτης έχει κάνει «ανάθεση» με την ψήφο του σε πρόσωπο είτε γνώριμο, είτε φιλικό, συγγενικό, προσιτό, ισχυρό, δημοφιλές και έχει παραιτηθεί από την υποχρέωση να συμμετέχει στα κοινά.

Ακόμα και αν εξαιρέσουμε μια μερίδα πολιτών που εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να κρίνουν, η κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος φαίνεται ότι δεν μπορεί να διαμορφώσει τις ιδανικές συνθήκες και τα κατάλληλα αποτελέσματα. Και αν κάποτε το καταφέρει, λόγω της σύμπτωσης πολλών καταστάσεων, δεν μπορεί να παρακολουθήσει και να ελέγξει την εξέλιξη των αξιολύπητων αρχών που διολισθαίνουν «γυμνές» αλλά γατζωμένες ελέω εκλογής.
Με λίγα λόγια η Δημοκρατία σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι το θνησιγενές τέκνο της πολιτικής υπανάπτυξης στη συμβίωσή της με την κοινωνική αμορφωσιά. Ότι λέγεται, ότι γράφεται, ότι ψηφίζεται στο όνομά της είναι επίφαση Δημοκρατίας.
Είναι η ώρα, η εποχή, που "μεσουρανούν" Αρχές γυμνές, τραγικές, πονηρές, επικίνδυνες.