Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Σε όλη του την ιστορία το ανθρώπινο είδος προσπάθησε με διάφορες μεθόδους, μαγικού χαρακτήρα στους προϊστορικούς και πρώιμους ιστορικούς χρόνους, θρησκευτικού κατόπιν και εντέλει ψυχολογικού και κοινωνιολογικού στη σύγχρονη εποχή, να αποφύγει τα επαπειλούμενα κατά της κοινότητας δεινά και την ατομική ή ομαδική ενοχή του.
Εφηύρε λοιπόν μεταξύ άλλων και τη λύση του αποδιοπομπαίου τράγου τον οποίο θυσιάζει κάθε φορά που πρέπει να δώσει (και φυσικά δεν τολμά) εξήγηση για την αμαρτωλότητα, τη διαφθορά, την έκπτωσή της κοινωνίας που έχει δημιουργήσει.

Για να εντοπίσουμε το θέμα στην εποχή μας θυμίζω ότι για χρόνια την ελληνική κοινωνία την απειλούσε ο Κομμουνισμός όσο και ο Φασισμός. Μετά η Βασιλεία όσο και η Φτώχεια. Στη συνέχεια η Δικτατορία όσο και η Τρομοκρατία. Η Δεξιά στην μεταπολίτευση, ο Σοσιαλισμός αμέσως μετά. Ο Εκσυγχρονισμός αργότερα και σήμερα η - πρώτη φορά - Αριστερά.

Η κοινωνία ποτέ δεν έχει «καθίσει στο σκαμνί» γιατί απλούστατα η κοινωνία ποτέ δεν διαπλέκεται, είναι άφθαρτη, αν και μόνον αυτή, τελικά, πληρώνει τις επιλογές της… και σπάνια οι «τράγοι» της. Μυστήριο. Ένα σύνδρομο που αποτελεί πλέον βασικό χαρακτηριστικό, ίσως και συστατικό της Ελληνικής κοινωνίας και της νεοελληνικής κουλτούρας. Για όλα κάποιος άλλος ευθύνεται…

Έτσι, σύμφωνα με αυτή την κραταιά νοοτροπία:

Οι πολιτικοί ευθύνονταν για την άνοδο της Χούντας και όχι οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονταν που έπαιζε χρηματιστήριο και η «κουτσή Μαρία», όχι οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονταν που έγιναν μνημονιακές συγκυβερνήσεις, όχι οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονταν που αλλοτριώθηκαν οι πάντες για μια επιδότηση, μια αποζημίωση, ένα δάνειο.
Οι πολιτικοί επίσης ευθύνονται για την κατάληξη μας σε αυτή την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν φταίνε οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονται που το 1/3 της Ελλάδας διορίζεται στο Δημόσιο, όχι οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονται όταν οι συνδικαλιστές και οι αγροτοπατέρες πουλάνε τους αγώνες και γίνονται υπουργοί ή βουλευτές. Δεν φταίνε οι πολίτες.
Οι πολιτικοί ευθύνονται που κάθε Έλληνας πρέπει να είναι ή γιατρός, ή δικηγόρος, ή τραγουδιστής, σεφ ή baristas. Δεν φταίνε οι πολίτες.

Με την ίδια, φυσικά, λογική:
Τα ΜΜΕ ευθύνονται που οι πολιτικοί κάνουν ότι θέλουν, όχι οι πολίτες.
Τα ΜΜΕ ευθύνονται για τη Διαφθορά και τη Διαπλοκή. Οι πολίτες ποτέ.
Η μαθηματική επαγωγή πλέον ότι τα ΜΜΕ φταίνε για όλα γίνεται η Πανάκεια για κάθε ενοχή και συνενοχή του πολίτη που λησμονεί ότι τα ΜΜΕ «ελέγχουν» τους πολιτικούς «πουλώντας» τους νούμερα τηλεθέασης. Δηλαδή λαό, πολίτες που παρακολουθούν συστηματικά και ενίοτε μετά μανίας, εγκρίνουν και έτσι καθιερώνουν…

Δείτε λοιπόν πόσο φαιδρή είναι η κοινωνία μας και πόσο προκλητικός ο αφορισμός όσων αποτινάσουν από πάνω τους την ευθύνη και δείχνουν με το θρασύ τους δάκτυλο πάντα τον άλλον, τον πολιτικό, το ΜΜΕ, κ.α….

- Ακούω προ καιρού έναν πολίτη - ελεύθερο επαγγελματία στη Σπάρτη. Ασκεί δριμύτατη κριτική στο καθεστώς της παγκόσμιας αγοράς, των πολυεθνικών και των αλυσίδων που είναι η αιτία να κλείσουν τα μικρά και μεσαία μαγαζάκια της πόλης του.
Μέρες αργότερα βλέπω αυτόν τον επαγγελματία να διαφημίζει «στο κούτελο» του, με το αζημίωτο φυσικά, μία από τις νέες αυτές αλυσίδες που έρχονται για να βάλουν την ταφόπλακα στους μικρομεσαίους συμπολίτες του. Σε αυτούς δηλαδή που εν τω μεταξύ θέλει να έχει για πελάτες στο δικό του επάγγελμα και τους οποίους προ καιρού προσπαθούσε να πείσει για το κακό που έρχεται όταν το «κεφάλαιο» κάνει κουμάντο.

- Ακούω προ ημερών ένα πολίτη - γονιό να διδάσκει το παιδί του. Το προτρέπει να δώσει τον αγώνα του, να συμμετέχει στις εξετάσεις και να περάσει με την αξία του σε μια σχολή για να αποκατασταθεί επγγελματικά. Μετά τη μέτρια απόδοση του παιδιού του στο πρώτο κιόλας μάθημα των εξετάσεων ο γονιός αυτός πήγε κατ’ ευθείαν στο πολιτικό γραφείο βουλευτή - πριν το παιδί δώσει το δεύτερο μάθημα - προκειμένου να πάρει καλό αριθμό στην επετηρίδα για ρουσφέτι σε δημόσια θέση - εργασία. Αυτός πριν λίγες ημέρες μιλούσε στο παιδί του για αξιοκρατία και αγώνα της ζωής.

- Ακούω μέσα στην αγανάκτηση έναν πολίτη - γιό ημιθανούς μητέρας να καταγγέλλει το ΕΣΥ. Κατηγορεί ένα σύστημα που από τη μια καταρρέει και από την άλλη επιβάλει στον πολίτη το φακελάκι για μια θέση στην ελπίδα… Στη ζωή. Έσκιζε τα ρούχα του ο υιός και για να ηρεμήσει χρειάστηκαν οι μαγικές λέξεις από τον αφελή νεαρό συνάδελφο δημοσιογράφο: Θα καταγγείλεις το γεγονός; Αυτομάτως έκρυψε το θηρίο κουμπώνοντας τα «σκισμένα» ρούχα του και αναζήτησε το καλύτερο γραφείο κηδειών για να τιμήσει… την εκλιπούσα, εν τω μεταξύ, μητέρα του…

- Ακούω παραμονές εκλογών ένα κόμμα πολιτών να καταγγέλλει συγκεκριμένο τηλεοπτικό Κανάλι. Αποκαλύπτει ότι έχει αποκλείσει το συγκεκριμένο κόμμα και απαιτεί χρήματα για λίγα λεπτά προβολής των υποψηφίων στο ψηφοδέλτιο του κόμματος στις εθνικές εκλογές. Πριν αλέκτωρ λαλήσει - μια φορά, όχι τρείς - το κόμμα αυτό σύρθηκε στα γόνατα, πλήρωσε το Κανάλι που το εκβίαζε και μάλιστα με κομματικό «έρανο», απέκλεισε όλα τα άλλα ΜΜΕ που εν τω μεταξύ στήριζαν την πολυφωνία και την ισότητα με κόστος και τελικά το κόμμα πέτυχε το σκοπό του, που απ’ ότι φαίνεται αγίασε και τα μέσα του… Σήμερα αν ρωτούσες τους «αποκλεισμένους» αυτού κόμματος θα σου μιλούσαν για τη διαφθορά και τη διαπλοκή που περιβάλει τα ΜΜΕ… και θα σου έδειχναν έναν τράγο να!

Οι πάρα πάνω, ο επαγγελματίας, ο γονιός, ο γιός και ο πολιτικός, της φιλοχρήματης ημών επαρχίας, είναι οι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Το συστατικό της που σας ανέφερα πιο πάνω…
Ψάχνουν πάντα τον τράγο που θα θυσιάσουν. Μέχρι να τον θυσιάσουν, γιατί μπορεί και να το αποφύγουν καπάτσοι όντες, τον έχουν καβάλα…
Κοινός παρανομαστής πάντα το συμφέρον.
Υποκριτές. Ρουσφετολάγνοι. Εαυτούληδες. Επικίνδυνοι. Υπαίτιοι.
Τζάμπα δημοκράτες…