Τρέχουν οι ημέρες, τρέχουν οι νύχτες, ακούραστες κυνηγούν η μια την άλλη, αρπάζουν η μια από την άλλη στιγμές, δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, κάνουν ανακωχή μονάχα δυο φορές το χρόνο.

Τρέχουμε και εμείς ξοπίσω τους λαχανιασμένοι να τις προλάβουμε, κάνουμε τη νύχτα ημέρα και την ημέρα νύχτα ,αγωνιζόμαστε ν’ αρπάξουμε και να κρατήσουμε τις στιγμές τους, μα εκείνες,….οι παραδόπιστες, ολοχρονίς να μας ξεφεύγουν. Ανακωχή πουθενά.

Το παιχνίδι τελικά….. παίζεται στις στιγμές!

….Στεκόσουν παράμερα, στη ρίζα ενός ευκάλυπτου στην Ακρόπολη της Σπάρτης ,νύχτα 18.8.16, και σκεφτόσουν πως αυτό που ζούσες εκεί αυτό το βράδυ, ήταν μία στιγμή, μια μεγάλη στιγμή, που θα ήθελες και να κρατήσει και να κρατήσεις.

Λίγο πιο πίσω, τα φώτα οι προβολείς και το Εθνικό Ωδείο να χαρίζει τραγούδια και μουσική, και ψηλά στον καλοκαιρινό ουρανό, να ..χαζεύεις και να… χάνεσαι με το θαύμα!!

Ένα ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι, δώρο ακριβό της φύσης στα πλάσματά της, ένα ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι, δώρο πανάκριβο και τόσο απλό συνάμα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στους πολίτες της Σπάρτης και όχι μόνο εκείνο το βράδυ, η Ιστορία τριγύρω παρούσα ,στον αέρα στο χώμα στις πέτρες, τα φώτα της πόλης στο βάθος….

Όχι μόνο να την κρατήσεις , να τη σφιχταγκαλιάσεις τη στιγμή ήθελες, να τη φυλάξεις κατάσαρκα, να τη θυμάσαι, να τη θυμίζεις, να τη μοιραστείς, όσο μπορείς, με όσους δεν ήταν τυχεροί να είναι εκεί.

Πολλά συγχαρητήρια στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, για την ιδέα της να ανοίξει την Ακρόπολη για τους πολίτες εκείνο το βράδυ, πολλά συγχαρητήρια γιατί έφερε εκεί πάνω τόσο κόσμο, και κυρίως τόσο νέο κόσμο. Ποτέ άλλοτε τόσα νέα παιδιά δεν συμμετείχαν σε μια ‘’ αρχαιολογικής χροιάς’’ εκδήλωση.

Με σεβασμό στο χώρο και στο…θαύμα της βραδιάς, περπατούσαν σιγανά αγκαλιασμένα, ψιθύριζαν , φωτογράφιζαν και φωτογραφίζονταν , έπαιζαν σιωπηλά με τις τεράστιες σκιές που ο απέναντι βράχος δημιουργούσε.

Στη ρίζα του βράχου, το αρχαίο μας θέατρο, μισοσκεπασμένο, μισοκοιμισμένο τόσα χρόνια, ένιωσε ως τα…φυλλοκάρδια του το φως του φεγγαριού και την περπατησιά της ζωής πάνωθέ του, ξύπνησε, αναθάρρησε, και…...υπάρχει ελπίδα!! ψιθύρισε.

Πήρε κι’ ο βράχος τον ψίθυρο, τον έκανε αντίλαλο, τον έστειλε στην πόλη.

Κι’ εκείνη, η Σπάρτη, πιο όμορφη από ποτέ, μ’ ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι στα μαλλιά, γύρισε, κοίταξε τη φωτισμένη της Ακρόπολη, και…το παιχνίδι τελικά κερδίζεται με ‘’φωτισμένες’’ στιγμές!!! απάντησε.

Με την ευχή και για άλλες πολλές και καλές στιγμές για την πόλη,

Μ.Α.Τ.