Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Ξεκινώντας από τη στάση «Ακρόπολη» του μετρό στην πρωτεύουσα, θα περιδιαβούμε αργά και χαλαρά τα μνημεία της αρχαίας Αθήνας, σε μια προσπάθεια αναζήτησης και κατανόησης του πλήθους των ιδεών και των αξιών που αναδύονται μέσα από τον ξεχωριστό και μοναδικό αυτό τόπο. Ήταν μια καλή μέρα που βοήθησε, όχι μόνο την περιήγηση, αλλά και την προσεκτική εξερεύνηση και την αποτύπωση των μηνυμάτων, με τη σκέψη να προσπαθεί και να μάχεται για να προσεγγίσει και να αγγίξει εκείνη την εποχή. Πρόκειται για μια εξωτερική καταγραφή των μνημείων, χωρίς δηλ. τον χαρακτήρα, τον προσδιορισμό και τον συμβολισμό του καθένα, με όλες τις ατέλειες και τις παραλείψεις από έναν «μη ειδικό», με την κριτική να είναι ανάλογη.

Με την έξοδο από τον συρμό, αμέσως το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από τη βόρεια και τη νότια ζωφόρο του Παρθενώνα (αντίγραφα), που εκτείνονται προς τις δυο κατευθύνσεις και την εικόνα του Παρθενώνα, με ένα μέρος της να κρύβεται (κακώς) από μια γυναικεία φιγούρα. Ανεβαίνοντας στα υπόγεια της αποβάθρας αντικρίζουμε αγγεία και γλυπτά από το ανατολικό και δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα. Μετά από την πρώτη εντύπωση και τη σκέψη να παίρνει τον δικό της δρόμο, χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στην αρχή της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Περπατώντας στον πεζόδρομο, αριστερά σε μικρή απόσταση συναντάμε το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ένα μοντέρνο τριώροφο κτίριο θεμελιωμένο πάνω σε αρχαιολογικό χώρο των Ρωμαϊκών χρόνων (κακώς), τμήματα του οποίου φαίνονται μέσα από το γυάλινο δάπεδο. (Μετά από αρκετά χρόνια επιτρέπεται η επίσκεψη και αυτού του χώρου). Αμέσως στα δεξιά βρίσκεται το θέατρο του Διονύσου, που δεν διακρίνεται καθαρά μέσα από τα πυκνά δέντρα, και στη συνέχεια πάντα παρέα με τον επιβλητικό βράχο και τον Παρθενώνα, φτάνουμε στο αμφιθεατρικό Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού (Ηρώδειο), όπου τα καλοκαίρια ανεβάζονται σοβαρές παραστάσεις στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. Διαβαίνοντας μέσα από τουρίστες, επισκέπτες και περιηγητές από όλο τον κόσμο, ηλεκτρικά πατίνια και μικροπωλητές φτάνουμε στην κεντρική είσοδο για την Ακρόπολη και στον λόφο των μουσών (Φιλοπάππου), με τις λαξευτές στο βράχο φυλακές του Σωκράτη, το εκκλησάκι του Αη Γιώργη του Λουμπαρδιάρη και το χοροθέατρο της Δώρας Στράτου. Κατηφορίζοντας τον πεζόδρομο της οδού Αποστόλου Παύλου έχοντας πάντοτε μαζί μας τον επιβλητικό βράχο με τα Προπύλαια και το λόφο του Αρείου Πάγου βρίσκουμε λαξευμένο στο βράχο το ιερό του Πανός και αμέσως μετά μια πάροδο που οδηγεί στο λόφο με την εξαιρετική θέα, τον αρχαιολογικό χώρο της Πνύκας, από το βήμα της οποίας έβγαζαν λόγο οι ρήτορες και οι σοφοί της αρχαίας Αθήνας. Στη συνέχεια μέσα από ένα πλήθος δεκάδων μικροπωλητών που προσφέρουν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, φτάνουμε στον πεζόδρομο της οδού Αδριανού, σε ένα πλήθος καταστημάτων, κυρίως εστιατορίων και καφέ, με την κίνηση να γίνεται πιο αργή, προσεκτική και με αρκετά εμπόδια. Τώρα βρισκόμαστε προς την πλευρά του Ερεχθείου με τις Καρυάτιδες (αντίγραφα), στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς, μπροστά στις πρόσφατες ανασκαφές, όπου διακρίνεται η κοίτη του Ηριδανού ποταμού. Στα δεξιά στο λόφο είναι ο θαυμαστός ναός του Ηφαίστου (Ηφαιστείο) και προς τα αριστερά η στοά του Αττάλου, ένα τεράστιο κτίριο, από τα μεγαλύτερα εκείνης της εποχής, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο και εντυπωσιάζει εσωτερικά από την λεπτομερή ταξινόμηση των εκθεμάτων κατά τις διάφορες ιστορικές περιόδους. Σε λίγο φτάνουμε στη βιβλιοθήκη του Αδριανού, στην πλατεία Μοναστηρακίου, η μεγαλοπρέπεια της οποίας αναδεικνύεται από τους εξαιρετικούς κίονες που έχουν απομείνει, αλλά και από την συνεχιζόμενη αναστήλωση. Με μια μικρή παράκαμψη, πάντα κοντά στους πρόποδες του επιβλητικού βράχου συναντάμε τη Ρωμαϊκή αγορά με τον Πύργο των Ανέμων, ίσως το μοναδικό κτίσμα που έχει μείνει ανέπαφο, αφού προστατευμένο από τους Δερβίσιδες και τους Πασάδες γλύτωσε από τα νύχια του Έλγιν. Με οδηγό πάλι την οδό Αδριανού μέσα από τα στενά δρομάκια της Πλάκας με τουριστικά είδη, αναμνηστικά και δώρα φτάνουμε στο μνημείο του Λυσικράτη (Φανάρι του Διογένη) και από την οδό Λυσικράτους στη λεωφόρο Αμαλίας απέναντι ακριβώς από την πύλη-αψίδα του Αδριανού, όπου εγκλωβίζουν την προσοχή μας στο βάθος οι τεράστιες στήλες του ναού του Ολυμπίου Διός, όσες έχουν απομείνει όρθιες, προσπαθώντας η φαντασία να κάνει τη σύνθεση του μεγαλοπρεπούς αυτού οικοδομήματος. Ήδη έχουμε φτάσει στη στάση του μετρό που ξεκινήσαμε και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, περισσότερο φορτωμένοι, πιο σοφοί έχοντας παρουσιάσει στον εαυτό μας ένα κομμάτι της αληθινής ιστορίας, που έχει αγγίξει τη ψυχή μας και ευχαριστούμε την τύχη που μας έφερε να γεννηθούμε, να μεγαλώσουμε και να ζήσουμε στον ξεχωριστό και μοναδικό αυτό τόπο.

Ήταν μια περιήγηση μιάμισης περίπου ώρας στην καρδιά της παλιάς Αθήνας, της Αρχαίας Ελλάδας, του Αρχαίου κόσμου. Ένας περίπατος στη μεγαλοπρέπεια και την επιβλητικότητα των αριστουργημάτων, στις αξίες και τα οράματα που εκπέμπουν, φωτίζουν και κατευθύνουν την ανθρωπότητα πάνω από δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Η αναπόληση και η περίσκεψη, εκτός από τη διαφυγή από την πεζή καθημερινότητα οδηγούν σε νέες πνευματικές αναζητήσεις κάνοντας διάφορους συνειρμούς, παραβολές, συγκρίσεις και ενδεχόμενες συνηχήσεις. Ο πλούτος που απορρέει από τα δημιουργήματα αυτά αρχικά από τη σύλληψη και στη συνέχεια από την απεικόνισή τους έχει ξεπεράσει τα όρια όλων των εποχών, έχει επενεργήσει θετικά στην αντίληψη, τη διεύρυνση των οριζόντων και έχει συμβάλει τα μέγιστα στην ολόπλευρη ανάπτυξη απανταχού της γης. Το αποτύπωμα αυτών των ειδώλων είναι τόσο βαθύ, που αποδεικνύει την ικανότητα και την πειστικότητα των δημιουργών, δίνει ώθηση και κατευθύνει την παγκόσμια πολιτιστική κουλτούρα ακόμη και σήμερα.

Σημ.: Η πολιτιστική κληρονομιά ανήκει σε ολόκληρο τον Ελληνικό λαό. Είναι δικαίωμά του η ελεύθερη, απρόσκοπτη και δωρεάν πρόσβασή του στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία και οφείλει η πολιτεία να το παρέχει.

Την 1/1/20 το υπουργείο πολιτισμού αφαίρεσε το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία από τους συνταξιούχους εκπαιδευτικούς, αλλά και από τους συνοδούς των ΑμεΑ, με αναπηρία κάτω από 80%, που ίσχυε πολλά χρόνια. Αντί δηλ. η δωρεάν είσοδος να επεκταθεί σε όλους ανεξαίρετα τους συνταξιούχους άνω των 65 ετών και τους συνοδούς των ΑμεΑ, αντίθετα συρρικνώνεται. Ένα μικρό κίνητρο για τους απόμαχους της εργασίας και τους χρόνια πάσχοντες, όχι μόνο δεν δίνεται, αλλά και αυτό που υπήρχε καταργείται εγωιστικά και αυθαίρετα. Εντάσσεται στις αυταρχικές αντιλήψεις και κινήσεις των υπευθύνων, οι οποίες πιστοποιούν, μαρτυρούν και αποκαλύπτουν τα μεγάλα κενά που χωρίζουν τους αρίστους από τους απλούς πολίτες.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr