Γράφει ο Τάσος Ευόρας

Η Ευρώπη επλήγει βαρύτατα από την πανδημία του κορονοϊού!... Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί... Όπως άλλωστε και όλος ο κόσμος. Αυτό όμως που δεν περίμενε κανείς, ήταν η κατάρρευση των υγειονομικών δομών, στις προηγμένες χώρες, στην Ευρώπη και την Αμερική!... Αποτέλεσμα της «απρονοησίας» για μερικούς, του «πανικού» κατ’ άλλους, υπήρξε η οικονομική κρίση που έπληξε το σύνολο των κρατών της Ευρώπης! Και χρειάσθηκαν μακρές και επίπονες προσπάθειες για να αναλάβει η Ευρώπη μέρος του κόστους, συγκρατώντας το Ταμείο Ανάκαμψης!...

Κάποιοι λένε, πως αυτή η απόφαση, για την θεραπεία των οικονομικών επιπτώσεων του κορονοϊού, «ενώνει την Ευρώπη»!... Και πως οι 27 πλέον χώρες της, μπορούν να προχωρήσουν προς την ολοκλήρωσή της, (μιας ολοκλήρωσης που κανένας δεν γνωρίζει τον τερματισμό...) μέσα από μεγάλες και αλλεπάλληλες κρίσεις!...

Αλλοίμονο όμως, αν περιμένουμε η Ευρώπη να βρει τον βηματισμό της προς την ολοκλήρωση, μέσα από κρίσεις που της στοιχειώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί!... Αν τα τραγικά αποτελέσματα τέτοιων και ανάλογων κρίσεων, γίνονται κεκτημένο αναγκαστικών συνεργασιων, που επιταχύνουν την πορεία προς «κάποιας μορφής δημοσιονομική ενοποίηση»!...

Αλλοίμονο όμως, αν θεωρείται βηματισμός προόδου, η αναγκαία κατά την Λαγκάρντ, αρχική πρόταση «επιχορήγησης», με 1,3 τρισεκατομμύρια, το οποίο ποσό τελικά περιορίσθηκε σε 390 δις επιχορήγηση και 360 δις δανεισμό!...

Εάν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, η Ευρώπη είναι τόσο φειδωλή προς τις συνολικά δικές της ανάγκες, πώς θα ανταποκριθεί σε μια περιφεριακή κρίση;

Και όταν ο τρόπος υλοποίησης των επιχορηγήσεων και λοιπών χρηματοδοτήσεων, είναι τόσο δαιδαλώδης, γραφειοκρατικός και αργός, δεν δημιουργεί «σοκ ανάκαμψης της οικονομίας» αλλά συντηρεί τον παθητικό προβληματισμό!... Η μικρή και μεσαία επιχείρηση είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει στις έκτακτες ανάγκες, χωρίς περιορισμό δαπανών και αναστολή εργασιών, σε αντίθεση προς τις μεγάλες και τις πολύ μεγάλες, που και κεφάλαια διαθέτουν και έχουν εύκολη πρόσβαση στο δανεισμό και το χειρότερο, έχουν τη δυνατότητα του «εκβιασμού», μεταθέτοντας τη δική τους κρίση στις πλάτες των παραγωγών-προμηθευτών τους!... Ασκώντας ουσιαστικά αθέμιτο ανταγωνισμό εις βάρος των μικρών, από τους οποίους, θα έχουν την ευκαιρία, να αποσπάσουν ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς!...

Και τελικά, τι θα συμβεί; Ποιος, θα πληρώσει τα δις των δανείων, ποιος θα επιστρέψει τις επιχορηγήσεις στα ταμεία της Ευρώπης; Οι επιχειρήσεις ή ο πολίτης;

Ασφαλώς ο πολίτης!... Γιατί η επιχείρηση προσβλέπει σε καθαρά κέρδη, και προϋπολογίζει την κάθε της δαπάνη, από την φορολογία μέχρι την διαφημιστική της καμπάνια, οι οποίες επιβαρύνουν το κόστος του εμπορεύματος και φυσικά, διευρύνουν το κόστος ζωής-διαβίωσης των πολιτών.

Ας μην, λοιπόν, προσβλέπουμε με ιδιαίτερη εκτίμηση τους επί μέρους και βεβιασμένους βηματισμούς της Ευρώπης προς την ολοκλήρωσή της!...

Γιατί... «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»!... Γιατί η Ευρώπη δεν είναι η «Ευρώπη των λαών», ούτε η «Ευρώπη των χωρών» αλλά η Ευρώπη των συμφερόντων του Διεθνούς Κεφαλαίου, που ουσιαστικά διοικείται από μια μαφία οικονομικών ολιγαρχών και τυχοδιοκτών!...