Περί... Ατομιικής Ευθύνης!...

Γράφει ο Τάσος Ευόρας

Την ημέρα που στη χώρα μας καταγράφονται δεκάδες και εκατοντάδες νεκροί κάθε εβδομάδα, από την πανδημία του κορονοϊού, υπάρχουν πολλοί, σε όλο το φάσμα του κοινωνικού μας περιγύρου, που επιδεικνύουν απύθμενη αδιαφορία, τεράστια κοινωνική ανευθυνότητα, απέραντη ανοησία, εγωιστικό ετσιθελισμό, που αναμφισβήτητα βλάπτει το κοινωνικό σύνολο, περεμποδίζει τη λειτουργία της ισονομίας που είναι ο πυρήνας της δημοκρατικής υπόστασης!...

Ακούμε συχνά να μας λένε πως ο κάθε πολίτης, πρέπει να αναλάβει την «ατομική ευθύνη»!... Αλλά κανένας δεν μας εξηγεί τι ακριβώς σημαίνεια αυτό!... Το αυτονόητο βέβαια είναι πως ο καθένας μας πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό του!... Ή «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω»!... ‘Η απλά... να σώσει ο καθένας το τομάρι του!...

Αλλά μέσα σε μια κοινωνία, υπάρχουνκαι εκείνοι που αδιαφορούν για την προσωπική τους τύχη!... Είναι κι άλλοι, που ανοήτως θεωρούν πως είναι άτρωτοι!... Είναι κι εκείνοι που εχθρεύονται αλλήλους!... Είναι οι κατά φύσιν αντιδραστικοί!... Είναι οι ιδεολόγοι αναρχικοί!... Ειναι οι συνειδητοί ή ασυνείδητοι εραστές την σνωμοσιολογίας!... Είναι και πολλοί άλλοι –που δεν είναι και λίγοι – όπως φαίνεται από σειρά εκδηλώσεών τους!... Αλλά είναι και οι καθ’ όλα δημοκρατικοί πολίτες που βεβαίως πειθαρχούν, αλλά προβληματίζονται γι’ αυτήν την εξατομικευμένη έκκληση, την «ατομική ευθύνη», που είναι ελάσσων, συγκριτικά με την μείζωνος σημασίας «συλλογική ευθύνη», ή την «κοινωνική ευθύνη», μέχρι την μέγιστη «εθνική ευθύνη»!...

Άρα οι εκκλήσεις για «ατομική ευθύνη» δεν απευθύνονται στο σύνολο αλλά σε μέρος του πληθυσμού!... Εξειδικεύουν την ευθύνη σε κατηγορίες πολιτών, σε ατομικό επίπεδο!... Γιατί η σύγχρονη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, είναι προφανές ότι αναβαθμίζει την «ατομική ευθύνη» και ανατρέπει την προαιώνια τάξη, επί της οποίας βασίστηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός!...

Ανατρέπει δηλαδήτην ιδέα της ύπαρξης Έθνους (Εθνική ευθύνη) και την αντικαθιστά με την λειτουργία χαλαρού κράτους ή ομοσπονδίας κρατών διοικουμένων εξ αφανών, «δημοκρατικών» δήθεν θεσμών!... Ανατρέπει την κοινωνική συνοχή άρα και θρησκευτική υπόσταση ως παρωχημένες οντότητες, χωρίς να τις αντικαθιστά με κάτι άλλο και ανατρέπει τη «συλλογικότητα» ως προς τη γλώσσα και τον ομοιογενή πολιτισμό!...

Όμως, ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της «ατομικής ευθύνης»; Είναι μήπως η «κοινή γνώμη»; Και πώς προσδιορίζεται αυτή; Ποιοι είναι οι παράγοντες που την διαμορφώνουν; Είναι η «λογική» εκάστου πολίτη, η τόσο αμφιλεγόμενη στην εποχή μας; Είναι η «μόρφωση» εκάστου ατόμου, σε συνδυασμό με τις προσλαμβάνουσες πληροφορίες και από ποιον γίνεται η επιλογή τους; Είναι μήπως, η «εκπαίδευση», τα «ντοκτορά» και η εξειδίκευση; Είναι μήπως η άκρατη τεχνολογική εξέλιξη, η αποστεομένη από την πνευματικότητα; Ή μήπως είναι η «λογική», που εξυπηρετεί τον στόχο; Και, από ποιους τίθεται ο στόχος; Και πού, τελικά, αποβλέπει η στόχευσή τους;

Για όλα αυτά όμως χρειάζεται διάλογος!... Και μάλιστα, δημόσιος διάλογος!... Οχι, γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν τον διάλογο, ούτε γιατί όλοι αδιαφορούν γι’ αυτόν, αλλά γιατί δεν τον θέλουν!...

Επειδή ένας τέτοιος απαιτεί την ορθολογική ενημέρωση των πολιτών, την ενδυνάμωση των δημοκρατικών συνειδήσεων, και προ παντός (!), την πρόσκληση της «συλλογικής και κοινωνικής ευθύνης»!...

Επομένως, η «ατομική ευθύνη», είναι μια φανταχτερή φούσκα που την έβαλαν να υπερίπταται των άλλων, για την εξυπηρέτηση των στόχων της παγκοσμιοποίησης! Που κατά περίπτωση, θέλει να ενοχοποιεί όλες τις «συλλογικές και κοινωνικές ευθύνες», όπως την Συνδικαλιστική, την Εργατική, την Επιστημονική, την Πνευματικη, την Κρατική, την Θρησκευτική και Πολιτισμική, ακόμη και την Πολιτική Ευθύνη, που σε μια Δημοκρατία λειτουργούν σαν συλλογικότητες!...

Επομένως η λογική μας παραπέμπει στη σκέψη, πως αν όλοι αυτοί οι φορείς ευθύνης, δεν έχουν εκπληρώσει στο ακέραιο τις δικές τους ευθύνες,τότε επανερχόμαστε στο άτομο!... Γιατί; Γιατί σε μια οργανωμένη Πολιτεία, ο Πολίτης είναι ο Πρώτος (σε θεωρητικό επίπεδο) αλλά και ο Τελευταίος (σε πρακτικό επίπεδο) τροχός της αμάξης!
Με λίγα λόγια, η «ατομική ευθύνη» μας «ενημερώνει» για την αδυναμία του εν λειτουργία πολιτικού συστήματος να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών και μας «προτρέπει σε εξέγερση», βάσει του άρθρου 120 του Συντάγματος, προκειμένου ο πολίτης να εκπληρώσει (ελλείψει άλλων μέσων) την «ατομική» του «ευθύνη»!... Δεδομένης της αποτυχίας των άλλων φορέων ευθύνης να ανταποκριθούν στις ανάγκες και ελλείψει αρμόδιας Αρχής ελέγχου και περιφρούρησης της δημοκρατικής λειτουργίας!...