Εξομολόγηση εκπαιδευτικού

Γράφει ο Ιωάννης Χρηστάκης*

Ο σχεδιασμός, η διδασκαλία, οι συναντήσεις με τα παιδιά είναι το καλύτερο και αυτό που μου δίνει κίνητρο. Μου αρέσει να διδάσκω και να βλέπω τους μαθητές να πετυχαίνουν και να εξελίσσονται. Γιατί τότε είμαι κοντά στην απόφαση να παραιτηθώ;

Είναι,όμως, πολλά τα λάθη στο ελληνικό Σχολείο!!!

Η αρνητική εξέλιξη του σχολείου κρατάει χρόνια και γω ξεκίνησα την δουλειά με χαρά, σε ένα σύστημα που δεν βούλιαζε. Η πραγματικότητα με πρόλαβε και στα συντρίμμια του αρχικού μου ενθουσιασμού βλέπω πολλές αιτίες.

Δεν αντέχω πια να βλέπω:

1. Την μεταβίβαση αρμοδιοτήτων

Η ιδιωτικοποίηση των σχολείων δημιούργησε μια σχολική αγορά όπου οι γονείς και οι μαθητές είναι πελάτες που έχουν την εξουσία της χρηματοδότησης, προσεχώς και των δημοσίων σχολείων.

Η δουλειά μου σαν καθηγητής είναι πια να απαντάω στα μέιλ τους, να ικανοποιώ τον πελάτη, να μην μπορώ να εκφραστώ ελευθερα.

2. Το εργασιακό περιβάλλον

Επί χρόνια τώρα έχω τάξεις με 27 παιδιά, πολλά από αυτά με νευροψυχιατρικά θέματα, με ανάγκες ειδικής αντιμετώπισης. Όλα αυτά σε αίθουσες χτισμένες για 18 παιδιά.

Χρόνια τώρα δεν προλαβαίνω να πάρω μεσημεριανό λόγω προγράμματος χωρίς διακοπή ή λόγω έλλειψης χρόνου.

Πολλές φορές έχω αντικαταστήσει συναδέλφους και είχα δύο και τρία μαθήματα ταυτόχρονα την ίδια ώρα.

Δεν είναι κάτι απίθανο, είναι στην καθημερινότητα πολλών εκπαιδευτικών .

3. Την έλλειψη προσωπικού

Δεν καλύπτω, δεν φτάνω, για όλους τους μαθητές που χρειάζονται στήριξη. Δεν μπορώ από μόνος μου, ταυτόχρονα να βοηθήσω αυτούς που χρειάζονται βοήθεια στην γλώσσα, αυτούς που θέλουν μαθησιακή υποστήριξη, αυτούς που χρειάζονται επανειλημμένο έλεγχο για να ξεκολλήσουν και αυτούς που ξεχωρίζουν και είναι πιο μπροστά από τους άλλους.

Δεν γίνεται. Προσαρμόζω, αναδιοργανώνω, διαφοροποιώ, ελέγχω μέχρι θανάτου αλλά οι μαθητές χρειάζονται κι άλλη βοήθεια. Χρειάζονται ειδικούς παιδαγωγούς, ειδικούς δασκάλους, χρειάζονται αίθουσες μαθητών, χρειάζονται βιβλιοθήκη

4. Τα εργασιακά καθήκοντα.

Έγινα καθηγητής γιατί θέλω να διδάσκω. Αντί για αυτό ή βρίσκομαι σε συναντήσεις ή στοιχειοθετώ. Είμαι φύλακας στα διαλείμματα και την ώρα του φαγητού. Οσονούπω, ωράριο μέχρι τις 16:00!

Η σχολική ηλεκτρονική πλατφόρμα απαιτεί εκατοντάδες χιλιάδες στοιχεία, η πιο μικρή λεπτομέρεια πρέπει να αναφερθεί στον πελάτη, οι συναντήσεις αξιολόγησης θολών στόχων που κάποιος σύμβουλος έχει διαμορφώσει στέλνοντας παχυλά τιμολόγια της αμοιβής του στο υπουργείο. Οσονούπω, έρχονται και στο ελληνικό σχολείο!

Τα κομπιούτερ των μαθητών, θέλουν ρύθμιση και υποστήριξη.

Ο κατάλογος είναι μακρύς για όλα αυτά που παίρνουν τον χρόνο μου.

Ο χρόνος που διαθέτω για πράγματα που είναι σημαντικά είναι ο λιγότερος.

Για χρόνια πρέπει να αντέξεις χωρίς διαλείμματα, με λειψό ύπνο τα βράδια, όπως και με την αίσθηση ότι δεν είσαι επαρκής.Τώρα δεν πάει άλλο.

Όλη η επιθυμία που είχα κάποτε, έχει χαθεί.

Εύχομαι να μπορούσα να παραμείνω, να ξεπεράσω τη θύελλα. Δεν βλέπω όμως να κοπάζει.

Οι περισσότεροι Δήμοι κάνουν περικοπές στα σχολεία. ‘Ετσι, χειροτερεύει το εργασιακό περιβάλλον, η έλλειψη προσωπικού και το βάρος στα εργασιακά καθήκοντα.

Το μεράκι μου με κράτησε 30 χρόνια, τώρα πιά δεν το έχω. Δεν μου δίνει πια χαρά. Έγινα καθηγητής για να διδάξω αλλά άλλα πράγματα προέκυψαν πιο σημαντικά. Δεν θέλω πια να συμμετέχω σε αυτά.

Τα ελληνικά σχολεία κατάντησαν εξεταστήρια.

Μερικές από τις αιτίες, η ιδιωτικοποίηση,η έλλειψη προσωπικού, η μείωση κονδυλίων, οι μεγάλες τάξεις, η γραφειοκρατία.

Το λειτούργημα έγινε επάγγελμα στην Ελλάδα και η διδασκαλία έδωσε την θέση της σε διοικητικά καθήκοντα.

Πολλές ομοιότητες στη δουλειά μας, βρίσκω και στο άρθρο του Douglas Rinaldo «Ο κόσμος του σχολείου», σε σουηδική εφημερίδα.

(*) Φιλόλογος

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr