Γράφει ο Χρήστος Πετρούλιας
cpetroulias@gmail.com

«Αναπροσαρμογή των όρων του Μνημονίου», «ακύρωσή του», «επαναδιαπραγμάτευση» είναι μερικές από τις λέξεις – φράσεις που ακούστηκαν από τα χείλη των πολιτικών όλο το προηγούμενο προεκλογικό διάστημα. Ο κάθε πολιτικός αρχηγός, προσέδωσε στον προεκλογικό του λόγο στοιχεία ανάλογα με τον ιδεολογικό χώρο που εκφράζει το κόμμα του και έτσι αποδόθηκε ο περιβόητος χαρακτηρισμός «Μνημονιακός» ή «Αντιμνημονιακός». Και στη συνέχεια ήρθε να γίνει ακόμα πιο έντονη η έξωθεν «απειλή» από Ευρώπη μεριά. Προειδοποίησαν τα ισχυρά κράτη – μέλη και η Κομισιόν: Ή συμμορφώνεστε με το τους όρους μας ή βλέπετε την έξοδο από την ΟΝΕ και επιστρέφετε στη δραχμή. Έτσι, τουλάχιστον, υπονόησαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αυτό το μήνυμα θέλησαν να στείλουν στους Έλληνες «φίλους» τους, δίχως μάλιστα να δείχνουν διάθεση για συμβιβασμούς. Με ύφος, σχεδόν, αυταρχικό και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, έδειξαν ποιος είναι το αφεντικό και θύμισαν στην Ελλάδα ότι οι αποφάσεις που αφορούν τα εσωτερικά της έχουν πάψει προ πολλού να λαμβάνονται εκ των έσω…

Από τη στιγμή αυτή και έπειτα όλο το προεκλογικό σκηνικό περιεστράφη γύρω από το δίλημμα ευρώ ή δραχμή. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα τα οποία κατά τις προηγούμενες εκλογές, αλλά και σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις –ανεξαιρέτως σειράς- επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα προκειμένου να πείσουν το εκλογικό σώμα για την αναγκαιότητα εφαρμογής της πολιτικής τους, ως αποκλειστική λύση διεξόδου. Πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες, με καμία διάθεση αμοιβαίας υποχώρησης, όπως έδειξε και η αδυναμία συνεννόησης για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Πολιτικοί αρχηγοί οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, για δικούς τους λόγους ο καθένας. Ακόμα και ένα σενάριο μετεκλογικών συνεργασιών, καθίσταται δύσκολο, παρά τα όποια «ανοιχτά» παράθυρα αφήνουν οι ηγεσίες για σχηματισμό κυβέρνησης από 18 Ιουνίου.

Δε χωρά αμφιβολία η βαρβαρότητα που εμπεριέχουν οι όροι του Μνημονίου με ισχυρό αντίκτυπο στη νέα, κυρίως, γενιά. Από την άλλη, όπως δείχνουν έρευνες, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν επιθυμεί επιστροφή στη δραχμή, ωστόσο δε μπορεί να υποστεί και άλλα σκληρά μέτρα στο όνομα της «εξυγίανσης» των δημοσιονομικών. Οι Ευρωπαίοι στέκουν αμείλικτοι, πάνω από την καταρρακωμένη χώρα, ανακυκλώνοντας σενάρια δραχμής, υπό μορφή στυγνού εκβιασμού, που σχεδόν καταλύει τη δημοκρατική έκφραση της λαϊκής βούλησης.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας και αμηχανίας, οι Έλληνες καλούνται να λάβουν απόφαση που θα καθορίσει, εν πολλοίς, την ποιότητα που θα έχει η ζωή τους τα προσεχή χρόνια. Είναι, όμως, σίγουροι για την επιλογή τους; Έχουν πεισθεί για την αυθεντικότητα του πολιτικού λόγου όλων, ανεξαιρέτως, των πολιτικών δυνάμεων; Όπως προκύπτει από έρευνες, η απάντηση είναι αρνητική, καθώς μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης έχει αποφασίσει τί θα ψηφίσει, αλλά θα το κάνει με «βαριά καρδιά», ενώ πολλοί θα σταθμίσουν τις επιλογές που έχουν και θα κρίνουν την τελευταία στιγμή...

Δεν προξενεί εντύπωση η στάση του μεγάλου ποσοστού των αναποφάσιστων ψηφοφόρων, καθώς η μεγάλη μάζα του Ελληνικού πληθυσμού που έχει πληγεί από τα σκληρά μέτρα λιτότητας, είναι σφόδρα απογοητευμένη από όλους και όλα. Επί δεκαετίες, οι πολίτες εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους στις εκάστοτε κυβερνήσεις, ωστόσο διαπιστώνουν με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο ότι το μέλλον τους υποθηκεύτηκε από λάθος πολιτικές, κακοδιαχείριση και εν γένει διαφθορά στο εσωτερικό του συστήματος. Εξέφρασαν το «θυμό» τους, με τρόπο που επέφερε μια εντυπωσιακή ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό. Τα ποσοστά του πάλαι ποτέ πανίσχυρου δικομματισμού κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτο και νέες δυνάμεις ήρθαν στο προσκήνιο, ως αντίδραση από έναν πιεσμένο λαό που γυρεύει «οξυγόνο»…

Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές και ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της κυβέρνησης που θα προκύψει, είναι προοπτική που κανένας δε γνωρίζει. Σημασία δεν έχει ποιος και τι, ελάχιστα απασχολεί τους ψηφοφόρους ποιος θα τεθεί επικεφαλής και ποιος θα λαμβάνει κυβερνητικές αποφάσεις. Αυτό που επιθυμούν είναι να υπάρξει η γενναία εκείνη πολιτική στάση που θα τους επιτρέψει να κυκλοφορούν και πάλι υπερήφανοι ως Έλληνες, με το χαμόγελο της ελπίδας ζωγραφισμένο και πάλι στο πρόσωπό τους. Είναι η ευκαιρία της πολιτικής και όσων την υπηρετούν να αποδείξουν ότι το ξύπνημα από τον «εφιάλτη» μπορεί να μετατραπεί σε μια άνευ «όρων» επιστροφή σε μια «ξεχασμένη» πατρίδα…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr