Μπροστά στο δίλημμα που επιφέρει η κλιματική μετάβαση

Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

Τώρα που όλος ο κόσμος έχει αντιληφθεί από μόνος του ότι είναι καλλίτερα χωρίς καθόλου Κυβέρνηση, παρά με αυτήν την Κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν χρειάζονται πλέον άλλα επιχειρήματα, ούτε άγονες αντιπαραθέσεις. Η σύγκριση εμφανίζεται να είναι συντριπτική. Ο κύβος ερρίφθη. Η επόμενη ημέρα της πολιτικής αλλαγής αναμένεται με πολύ ανακούφιση. Όποτε και όπως αυτή έλθει. Πάντοτε, εννοείται, με προσφυγή στις κάλπες. Τις οποίες ο ένας σήμερα τις αποφεύγει, ο δε άλλος δεν τις ζητάει. Προς το παρών τουλάχιστον. Από τώρα και εις το εξής σημασία έχει το επόμενο κρίσιμο Κυβερνητικό Πρόγραμμα διάσωσης. Η ελπίδα για την επόμενη 10-ετία. Αυτό μετράει και τίποτα άλλο. Ίσως και τα πρόσωπα που θα κληθούν να το υλοποιήσουν.

Τις δημοσκοπήσεις θέλετε? Αυτές θα πάρουμε. Έστω και εάν εξακολουθούν να μαγειρεύουν ακόμα ποσοστά, πίττες και κολώνες. Τα ποιοτικά στοιχεία όμως που εμφανίζονται, δεν μπορούν εύκολα να τα διαστρεβλώσουν. Είναι αποκαλυπτικά. Η Κυβέρνηση έχει χάσει οριστικά την εμπιστοσύνη του Λαού. Και δεν την ξαναβρίσκει. Μέσα από τις δυσκολίες της κρίσης και τα τραγικά δικά της λάθη, αναδείχτηκε αυτό που ορισμένοι από εμάς, εδώ και καιρό μάταια διατυμπανίζαμε. Ότι πρόκειται για μια ανίκανη και επικίνδυνη Κυβέρνηση. Για να επιβεβαιωθεί ο πατέρας πρώην πρωθυπουργός που προέβλεπε ότι, ‘’δεν μπορεί Μαρίκα το παιδί, δεν μπορεί’’.

Τα πράγματα με τον τρόπο αυτό εξελίχθηκαν νομοτελειακά, σχεδόν από μόνα τους. Με ελάχιστη την συνδρομή της Αντιπολίτευσης. Για τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στο θέμα της πανδημίας, ο καθένας έχει βγάλει τα προσωπικά συμπεράσματά τους. Όλοι έχουν βιωματικές εμπειρίες ώστε να μην χρειάζεται να τους επηρεάσει κανείς άλλος. Το ζήτημα που κυριαρχεί δεν είναι πλέον πότε και πως θα γλυτώσει κάποιος από την υγειονομική κρίση που τον γονάτισε. Αλλά πως θα κληθεί να επιβιώσει αμέσως μετά, όταν αυτή θα έχει περάσει. Ο κόσμος αγωνιά και προσβλέπει στο πως θα επουλώσει τις πληγές του, την επόμενη ημέρα. Και εδώ ακριβώς είναι που τα πολιτικά πράγματα αντιστράφηκαν και έγιναν απολύτως ξεκάθαρα.

Πριν λίγες ημέρες η Κυβέρνηση εξήγγειλε με μεγαλοπρέπεια και με όλα τα ΜΜΕ στην διάθεσή της, ένα ‘’Εθνικό Σχέδιο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης’’. Με βάση αυτό η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη περνάει, μας λένε, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη version. Έτσι ακριβώς το καθόρισε. ‘’Ελλάδα 2.0’’. Φεύγουμε από την Ελλάδα 1.0. Πάμε σε κάτι άλλο. Άγνωστο. Με χρηματοδότηση προφανώς και κοινοτικές ενισχύσεις της ΕΕ. Το οποίο μεταφράζεται σε εκ νέου αύξηση του Δημοσίου Χρέους και νέο επίσης Μνημόνιο. Μόνο που αυτό το Πρόγραμμα σχεδιάστηκε ώστε να μην αφορά καθόλου την κοινωνία και τον Ελληνικό Λαό. Αφορά αποκλειστικά τις πέντε (5) μεγάλες Ελληνικές Επιχειρήσεις, τους πέντε (5) δηλαδή μεγάλους και γνωστούς εργολάβους-νταβατζίδες. Κανείς άλλος πολίτης δεν πρόκειται να ωφεληθεί. Διότι στην Κυβέρνηση πιστεύουν με εμμονή πως μετά το μεγάλο φαγοπότι που θα επικρατήσει, αυτοί οι πέντε (5) εκλεκτοί θα πετάξουν και ένα κόκκαλο ευσπλαχνίας στον Λαό. Πάντοτε στη βάση των αρχών του Προγράμματος Πισσαρίδη, των κανόνων της ‘’Αγοράς’’ και της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής τους. Τα χρήματα, δυστυχώς, είναι προγραμματισμένα να πάνε στους λίγους και εκλεκτούς του συστήματος Μητσοτάκη. Τα πιράνχα της διαπλοκής έχουν πάρει ήδη θέση μάχης. Οι γνωστοί ημέτεροι, με αδιαφάνεια, αναθέσεις, συναλλαγή, διαφθορά, όλοι ξανά στο προσκήνιο. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Ο κόσμος εντωμεταξύ διαπιστώνει σιγά-σιγά ότι θα βγει από την πανδημία με διευρυμένες τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανισότητες, με συρρικνωμένα δικαιώματα και τραυματισμένη την Δημοκρατία. Καλείται να επιζήσει, κυρίως οι νέοι άνθρωποι, σε ένα περιβάλλον που το κυρίαρχο στοιχείο του στο μέλλον θα χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την κλιματική αλλαγή. Η πορεία σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο θα επικαθορίζεται βασικά από αυτήν την παράμετρο. Εκεί θα πέσει το βάρος της επιστήμης, του κεφαλαίου, των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας. Στην αναγκαία κλιματική μετάβαση, σε συνδυασμό με τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Όλα θα αλλάξουν. Η Γεωργία, η Βιομηχανία, οι μεταφορές, ο Τουρισμός. Η κλιματική μετάβαση θα είναι η ευκαιρία και ταυτόχρονα το όχημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας. Μπορεί όμως να γίνει και ο τάφος για την κοινωνία. Μπορεί να γίνει και η αφορμή για την περαιτέρω διεύρυνση των, ούτως ή άλλως, μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων. Εξαρτάται με ποιόν τρόπο και για λογαριασμό-όφελος ποιων θα γίνει. Εκεί ακριβώς θα βρίσκεται προσεχώς και το μεγάλο πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς και της σύγχρονης Αριστεράς.

Από την άλλη πλευρά, η Αξιωματική Αντιπολίτευση άρχισε να ξεδιπλώνει σιγά-σιγά το δικό της Κυβερνητικό Πρόγραμμα. Πρόσφατα περιέγραψε με ακρίβεια τις προθέσεις της για τον τομέα της Δημόσιας Υγείας. Αύριο για την Παιδεία, για τα εργασιακά, το ‘’ιδιωτικό χρέος’’ κλπ. Πάντως διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι την ‘’ευκαιρία’’ της διαχείρισης των κεφαλαίων της Οικονομικής ανάκαμψης, όποτε αυτή έλθει, την βλέπει να αφορά πρώτα-πρώτα την κοινωνία και για λογαριασμό της. Μια ανάπτυξη δηλαδή και μια χρηματοδότηση για τον Λαό. Που καθορίζεται από τα κάτω προς τα πάνω. Για τις μικρομεσαίες, ας πούμε, επιχειρήσεις. Που δεν θα διευρύνει περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Που θα απαντάει στην μεσαία τάξη που τόσο πολύ πιέστηκε στην πανδημία. Κυρίως όμως που θα διασφαλίζει στον κόσμο της εργασίας το επίπεδο διαβίωσης του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Που θα επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, το 8-ωρο, το 35-ωρο, τον κατώτατο μισθό, τον έλεγχο της μαύρης εργασίας. Κάτι που επιχειρείται ξαφνικά και ανενδοίαστα αυτές τις ημέρες στην Ελληνική Βουλή. Η κατάργησή τους.

Μπροστά στο δίλημμα που επιφέρει η κλιματική μετάβαση.

Τώρα που όλος ο κόσμος έχει αντιληφθεί από μόνος του ότι είναι καλλίτερα χωρίς καθόλου Κυβέρνηση, παρά με αυτήν την Κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν χρειάζονται πλέον άλλα επιχειρήματα, ούτε άγονες αντιπαραθέσεις. Η σύγκριση εμφανίζεται να είναι συντριπτική. Ο κύβος ερρίφθη. Η επόμενη ημέρα της πολιτικής αλλαγής αναμένεται με πολύ ανακούφιση. Όποτε και όπως αυτή έλθει. Πάντοτε, εννοείται, με προσφυγή στις κάλπες. Τις οποίες ο ένας σήμερα τις αποφεύγει, ο δε άλλος δεν τις ζητάει. Προς το παρών τουλάχιστον. Από τώρα και εις το εξής σημασία έχει το επόμενο κρίσιμο Κυβερνητικό Πρόγραμμα διάσωσης. Η ελπίδα για την επόμενη 10-ετία. Αυτό μετράει και τίποτα άλλο. Ίσως και τα πρόσωπα που θα κληθούν να το υλοποιήσουν.

Τις δημοσκοπήσεις θέλετε? Αυτές θα πάρουμε. Έστω και εάν εξακολουθούν να μαγειρεύουν ακόμα ποσοστά, πίττες και κολώνες. Τα ποιοτικά στοιχεία όμως που εμφανίζονται, δεν μπορούν εύκολα να τα διαστρεβλώσουν. Είναι αποκαλυπτικά. Η Κυβέρνηση έχει χάσει οριστικά την εμπιστοσύνη του Λαού. Και δεν την ξαναβρίσκει. Μέσα από τις δυσκολίες της κρίσης και τα τραγικά δικά της λάθη, αναδείχτηκε αυτό που ορισμένοι από εμάς, εδώ και καιρό μάταια διατυμπανίζαμε. Ότι πρόκειται για μια ανίκανη και επικίνδυνη Κυβέρνηση. Για να επιβεβαιωθεί ο πατέρας πρώην πρωθυπουργός που προέβλεπε ότι, ‘’δεν μπορεί Μαρίκα το παιδί, δεν μπορεί’’.

Τα πράγματα με τον τρόπο αυτό εξελίχθηκαν νομοτελειακά, σχεδόν από μόνα τους. Με ελάχιστη την συνδρομή της Αντιπολίτευσης. Για τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στο θέμα της πανδημίας, ο καθένας έχει βγάλει τα προσωπικά συμπεράσματά τους. Όλοι έχουν βιωματικές εμπειρίες ώστε να μην χρειάζεται να τους επηρεάσει κανείς άλλος. Το ζήτημα που κυριαρχεί δεν είναι πλέον πότε και πως θα γλυτώσει κάποιος από την υγειονομική κρίση που τον γονάτισε. Αλλά πως θα κληθεί να επιβιώσει αμέσως μετά, όταν αυτή θα έχει περάσει. Ο κόσμος αγωνιά και προσβλέπει στο πως θα επουλώσει τις πληγές του, την επόμενη ημέρα. Και εδώ ακριβώς είναι που τα πολιτικά πράγματα αντιστράφηκαν και έγιναν απολύτως ξεκάθαρα.

Πριν λίγες ημέρες η Κυβέρνηση εξήγγειλε με μεγαλοπρέπεια και με όλα τα ΜΜΕ στην διάθεσή της, ένα ‘’Εθνικό Σχέδιο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης’’. Με βάση αυτό η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη περνάει, μας λένε, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη version. Έτσι ακριβώς το καθόρισε. ‘’Ελλάδα 2.0’’. Φεύγουμε από την Ελλάδα 1.0. Πάμε σε κάτι άλλο. Άγνωστο. Με χρηματοδότηση προφανώς και κοινοτικές ενισχύσεις της ΕΕ. Το οποίο μεταφράζεται σε εκ νέου αύξηση του Δημοσίου Χρέους και νέο επίσης Μνημόνιο. Μόνο που αυτό το Πρόγραμμα σχεδιάστηκε ώστε να μην αφορά καθόλου την κοινωνία και τον Ελληνικό Λαό. Αφορά αποκλειστικά τις πέντε (5) μεγάλες Ελληνικές Επιχειρήσεις, τους πέντε (5) δηλαδή μεγάλους και γνωστούς εργολάβους-νταβατζίδες. Κανείς άλλος πολίτης δεν πρόκειται να ωφεληθεί. Διότι στην Κυβέρνηση πιστεύουν με εμμονή πως μετά το μεγάλο φαγοπότι που θα επικρατήσει, αυτοί οι πέντε (5) εκλεκτοί θα πετάξουν και ένα κόκκαλο ευσπλαχνίας στον Λαό. Πάντοτε στη βάση των αρχών του Προγράμματος Πισσαρίδη, των κανόνων της ‘’Αγοράς’’ και της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής τους. Τα χρήματα, δυστυχώς, είναι προγραμματισμένα να πάνε στους λίγους και εκλεκτούς του συστήματος Μητσοτάκη. Τα πιράνχα της διαπλοκής έχουν πάρει ήδη θέση μάχης. Οι γνωστοί ημέτεροι, με αδιαφάνεια, αναθέσεις, συναλλαγή, διαφθορά, όλοι ξανά στο προσκήνιο. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Ο κόσμος εντωμεταξύ διαπιστώνει σιγά-σιγά ότι θα βγει από την πανδημία με διευρυμένες τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανισότητες, με συρρικνωμένα δικαιώματα και τραυματισμένη την Δημοκρατία. Καλείται να επιζήσει, κυρίως οι νέοι άνθρωποι, σε ένα περιβάλλον που το κυρίαρχο στοιχείο του στο μέλλον θα χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την κλιματική αλλαγή. Η πορεία σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο θα επικαθορίζεται βασικά από αυτήν την παράμετρο. Εκεί θα πέσει το βάρος της επιστήμης, του κεφαλαίου, των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας. Στην αναγκαία κλιματική μετάβαση, σε συνδυασμό με τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Όλα θα αλλάξουν. Η Γεωργία, η Βιομηχανία, οι μεταφορές, ο Τουρισμός. Η κλιματική μετάβαση θα είναι η ευκαιρία και ταυτόχρονα το όχημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας. Μπορεί όμως να γίνει και ο τάφος για την κοινωνία. Μπορεί να γίνει και η αφορμή για την περαιτέρω διεύρυνση των, ούτως ή άλλως, μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων. Εξαρτάται με ποιόν τρόπο και για λογαριασμό-όφελος ποιων θα γίνει. Εκεί ακριβώς θα βρίσκεται προσεχώς και το μεγάλο πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ παραδοσιακής Δεξιάς και της σύγχρονης Αριστεράς.

Από την άλλη πλευρά, η Αξιωματική Αντιπολίτευση άρχισε να ξεδιπλώνει σιγά-σιγά το δικό της Κυβερνητικό Πρόγραμμα. Πρόσφατα περιέγραψε με ακρίβεια τις προθέσεις της για τον τομέα της Δημόσιας Υγείας. Αύριο για την Παιδεία, για τα εργασιακά, το ‘’ιδιωτικό χρέος’’ κλπ. Πάντως διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι την ‘’ευκαιρία’’ της διαχείρισης των κεφαλαίων της Οικονομικής ανάκαμψης, όποτε αυτή έλθει, την βλέπει να αφορά πρώτα-πρώτα την κοινωνία και για λογαριασμό της. Μια ανάπτυξη δηλαδή και μια χρηματοδότηση για τον Λαό. Που καθορίζεται από τα κάτω προς τα πάνω. Για τις μικρομεσαίες, ας πούμε, επιχειρήσεις. Που δεν θα διευρύνει περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Που θα απαντάει στην μεσαία τάξη που τόσο πολύ πιέστηκε στην πανδημία. Κυρίως όμως που θα διασφαλίζει στον κόσμο της εργασίας το επίπεδο διαβίωσης του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Που θα επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, το 8-ωρο, το 35-ωρο, τον κατώτατο μισθό, τον έλεγχο της μαύρης εργασίας. Κάτι που επιχειρείται ξαφνικά και ανενδοίαστα αυτές τις ημέρες στην Ελληνική Βουλή. Η κατάργησή τους.