Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου

«Τι θες και όλο γράφεις. Όλο αγωνίζεσαι. Αφού δεν…». Μόνιμη επωδός από τους ανθρώπους γύρω μου. Απάντηση. Για την Αριστερά, τα εργασιακά είναι η μάχη των μαχών. Είναι το βασικό πεδίο που την διαχωρίζει από την Δεξιά. Κάθε εργαζόμενος πρέπει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα του αυτά. Ανεξάρτητα ιδεολογίας. Έχει υποχρέωση. Το αντί-εργατικό νομοσχέδιο που επεξεργάζεται αυτόν τον καιρό η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι το μεγάλο χτύπημα που μας επιφύλαξαν εν μέσω της πανδημίας. Είναι το αντίδωρο που προσέφεραν στην ντόπια εργοδοσία η οποία τους στηρίζει. Είναι μία ακόμη στυγνή «μεταρρύθμιση» στα μέτρα τους.

Οι επιχειρήσεις λοιπόν θα μπορούν στο μέλλον να απασχολούν εργαζόμενους έως 10 ώρες ημερησίως, χωρίς υπερωρίες. Μετά από «ατομική» συμφωνία, λέει, χωρίς να υπερισχύουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Εκατό τριάντα πέντε (135) χρόνια πίσω, μετά την Εργατική Πρωτομαγιά του Σικάγο 1886, το σύνθημα «8-ωρη εργασία, 8-ωρο ύπνο, 8-ωρη ξεκούραση», γίνεται και πάλι επίκαιρο. Η αναγκαία πρόταση επιβολής της ηλεκτρονικής κάρτας εργασίας, βρίσκει την Χώρα μας χωρίς τους απαραίτητους μηχανισμούς ελέγχου, με υποβαθμισμένο το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), και αχαλίνωτα τα θέλω της εργοδοσίας.

Οι κοινωνικές συγκρούσεις μέσα στην κρίση της πανδημίας, έφεραν στην επιφάνεια και μια σειρά άλλων κρίσεων. Η Κυβέρνηση μέσα στο καθεστώς ανασφάλειας που επικρατεί και κατ’ εντολή της ολιγαρχίας, περνάει μια σειρά αντί-λαϊκών νομοσχεδίων που κατά βάση έχουν στόχο, το τέλος γενικά των «δικαιωμάτων». Δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με ματωμένους λαϊκούς αγώνες. Δικαιωμάτων ενσωματωμένων σε αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Καταργούν από τα πλέον αρχέγονα διασφαλισμένα δικαιώματα, έως τα πλέον σύγχρονα και απαραίτητα. Από τα ανθρώπινα, τα συνταγματικά, τα πολιτικά, τα εργασιακά, τα συνδικαλιστικά, του συνέρχεσαι, της πρόσβασης στην υγεία, στην παιδεία, του ασύλου, της Α’ κατοικίας, έως τα περιβαλλοντικά, των προσωπικών δεδομένων, της αντικειμενικής ενημέρωσης, της αποκεντρωμένης διοίκησης και της ψηφιακής κάλυψης. Εδώ, στην Ελλάδα του σήμερα, αντίθετα θεσπίζονται περίεργα και παράνομα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα αυτό του «ακαταδίωκτου», στους Τραπεζίτες και στο πολιτικό προσωπικό της Κυβέρνησης.

Κάτω από αυτή τη στέρηση δικαιωμάτων, που ομοιάζει με το καθεστώς αυτό της Τουρκίας, τίποτα στη ζωή μας δεν θα είναι ίδιο στο μέλλον. Μια ζωή χωρίς δικαιώματα, τα οποία κατακτήθηκαν από τους πολίτες με τόσους αγώνες και αίμα, δεν θα αξίζει τον κόπο. Θα είναι μια ζωή στέρησης και καταπίεσης.

Και να σκεφτεί κανείς ότι επιβάλλονται από τους λίγους στους πολλούς. Και να σκεφτεί κανείς ότι μας επιβάλλονται από μία προσωρινή πρόσκαιρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον σύγχρονο κόσμο. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα δικαιώματα γενικώς δεν υπήρξαν ποτέ στο παρελθόν θέμα πλειοψηφίας. Έστω και για έναν άνθρωπο, τα δικαιώματα είναι δικαιώματα. Για αυτά τα δικαιώματά σου, εγώ θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Έστω και εάν εσύ αδιαφορείς.

Καλή Ανάσταση σε όλους !!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr