Γράφει ο «αμετανόητα ρομαντικός»

Απευθύνομαι σε σένα άγνωστε φίλε που νιώθεις ότι η «πύρινη» λαίλαπα της αγάπης «έκαψε» τα εσώψυχά σου και σε οδήγησε σε μονοπάτια δυσκολοδιάβατα και μοναχικά…

Εσένα που αισθάνεσαι ότι έδωσες πολλά για να διατηρήσεις στη ζωή σου τον άνθρωπο που μοιράστηκες κομμάτι της ζωής σου, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό…

Μπορεί να έκανες αρκετά λάθη, τα όποια όσο και αν σε πονά, αναγνώρισες εκ των υστέρων, σε ένα ατελείωτο εσωτερικό διάλογο και αυτοκριτική που δε σου έδωσε πειστικές απαντήσεις…

Κατηγόρησες τον εαυτό σου, έστρεψες όλες τι ευθύνες προς εσένα, σκέφτηκες πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν κάποτε δεν ήσουν «αγύριστο» κεφάλι. Είναι τα χαμένα όνειρα που σε οδηγούν, πλέον, αλλά δεν θέλεις να σταματήσεις να ονειροπολείς, έστω και αν ασυνείδητα το κάνεις πάνω στην ουτοπία της διαμελισμένης ευτυχίας σου…

Τα ατελείωτα βράδια του έρωτα που το πάθος περίσσευε και ο πόθος σου φούντωνε, ένιωθες πανίσχυρος, στην ουσία πετούσες με τα μαγευτικά «φτερά» που σου χάρισαν απλόχερα δύο μάτια γεμάτα μυστήριο και ένα γλυκό προσωπάκι που γοήτευε κάθε σου αίσθηση…

Ήταν οι δύσκολες, όσο και ξεχωριστές στιγμές, που μοιραστήκατε μαζί, ήταν το όμορφο χαμόγελο στο οποίο δε μπορούσες να αντισταθείς και ήσουν διατεθειμένος να κάνεις πολλά για να το κρατήσεις ζωντανό στα χείλη, μα δεν ήταν αρκετό…

Αυτές οι αράδες είναι για σένα που δεν δέχτηκες τις «επιτυχημένες», «δοκιμασμένες» και «θαυματουργές» συμβουλές , που υπόσχονταν να απαλύνουν τον πόνο σου με τακτική, ξένη ως προς τη ιδιοσυγκρασία σου…

Ήσουν εσύ που άκουσες την φωνή της καρδιάς και άφησες τα συναισθήματα σου να «καθοδηγήσουν» τις ενέργειες σου και να ελέγξουν τα σαστισμένα βήματα σου, μα και πάλι ήταν λίγο…

Για σένα που η ομορφιά της ζωής κατάντησε «φόβος» να την αντιμετωπίσεις, σε χειραγώγησε άνευ όρων και αποπροσανατόλισε τη βελόνα της σταθερής πυξίδας σου…

Εσύ που «απροειδοποίητα» και αμήχανα περικυκλώθηκες από ένα ατελείωτο κενό, που χάθηκες στο λαβύρινθο της σκέψης σου, υπνωτισμένος στη βουβή περίσκεψή σου…

Σα μοναχικός ταξιδιώτης που επιπλέεις στη σκοτεινή θάλασσα με μόνο «φάρο» τις θύμησες που «θρέφουν» τις ανοιχτές πληγές σου…

Αφιερωμένο σε εσένα που δε δίστασες να αφεθείς στη ρομαντική εκδοχή του έρωτα και δεν αλλοτριώθηκες από το σύγχρονο «εύκολο lovestory»…

Εσύ που παρέμεινες προσκολλημένος σε ότι αγαπούσες και σταμάτησες για πάντα το ρολόι των αναμνήσεων για να εμποδίσεις το χρόνο να παρασύρει και να κάνει σκόνη τις ωραίες εικόνες που είχες χαράξει στο μυαλό σου…

Είσαι εσύ που μετάνιωσες για τις εσφαλμένες κινήσεις σου, όμως δε δίστασες να τις παραδεχθείς, να θέσεις τον εαυτό σου μπροστά στον αυστηρότερο κριτή, εσένα…

Έγινες έρμαιο στις διαθέσεις του φτερωτού θεού, μα το βέλος του αυτή τη φορά σε λάβωσε βαθειά. Λες και ήταν αποφασισμένος να σε «ματώσει» προτού εξορμήσει για να βρει στην πορεία του νέα «θύματα»…

Εσένα που τα σκιρτήματα στο μέρος της καρδιάς σημάδεψαν τα ατελείωτα ξάγρυπνα βράδια σου και πολιόρκησαν τη μοναχική καθημερινότητά σου, ήταν ο πληγωμένος σου εγωισμός που πνίγονταν πλέον σε ατελείωτα δάκρυα…

Μα και εσύ δεν έδρασες αποφασιστικά και εγωιστικά για να απαλύνεις τον πόνο σου, ίσως σκέφτηκες για λίγο να τραβήξεις μια γραμμή, να σβήσεις ότι εγκλωβίζει την ελευθερία της σκέψης σου, μα δε μπόρεσες και μετά από λίγο βυθίστηκες και πάλι στην περισυλλογή σου…

Είναι για εσένα που δεν «ωριμάζει» η σκέψη σου και δεν αποδέχεσαι την ψυχρή «λογική» που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις… Είναι σίγουρο ότι θα «υποπέσεις» πάλι στο ίδιο «αδίκημα», θα λοιδορηθείς και ίσως χλευαστείς, μα θα το αντέξεις να πονέσεις και αυτή τη φορά…

Μα γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, γρήγορα θα αναρωτηθείς, μα σύντομα η απάντηση θα υπερκεράσει τις αδυσώπητες αμφιβολίες που σε περιτριγυρίζουν…

Λειτουργείς έτσι γιατί απλά αγαπάς να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε ό,τι αγαπάς και να αγωνίζεσαι για αυτό, ακόμα και εάν οι συνθήκες δεν σε ευνοούν, ακόμα και όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε ωθεί να εγκαταλείψεις…

Όμως και πάλι ρίχνεσαι στη φωτιά και ας γνωρίζεις ότι έχεις και άλλη επιλογή… Διότι, όπως έχει πει κάποιος «αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι φωτιά του να σε κάψει»…

Αφιερωμένο…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr