Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός*

Η άνοιξη φέτος στην Ουκρανία δεν θα ανθίσει. Μοιάζει με τις ψυχές των ανθρώπων, που είναι παγωμένες. Δεν γίνεται άνοιξη, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να την νοιώσουν και να ακούσουν τον ερχομό της.

Αλλ' ούτε και η άνοιξη μπορεί δίχως ανθρώπους. Είναι ένα είδος φυσικής επιλογής που έρχεται από τον λησμονημένο μακρινό χρόνο. Όλα σε τούτο τον πλανήτη έχουν ως κύρια και κεντρική ουσία τον άνθρωπο και τους ανθρώπους. Και άνθρωποι τούτο τον καιρό στην Ουκρανία δεν υπάρχουν. Έχουν γίνει όντα απόκοσμα. Σήμερα υπάρχουν, για να χαθούν αύριο, μαζί με αυτούς που χάθηκαν χθες. Που χάθηκαν χωρίς λόγο και αιτία από ένα άδικο χαμό, που δεν τους άξιζε.

Μοίρα αδυσώπητη και ανθρωποκτόνα χωρίς διάκριση. Για άνδρες και γυναίκες, Για δυνατούς και αδύναμους. Για νήπια και για αθώα μικρά παιδιά. Για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν. Ακόμη και γι' αυτά που δεν πρόλαβαν καν να υπάρξουν. Για τα μελλούμενα παιδιά. Για γυναίκες που βιάστηκαν από βάρβαρους εισβολείς και μισθοφόρους μπροστά στους άνδρες και τα παιδιά τους. Μέσα σε λίγο χρόνο. Ναι, στο κέντρο της Ευρώπης. Στις μέρες μας του 21ου αιώνα. Σε μια χώρα που κινδυνεύει να ξεκληριστεί και να αφανιστεί από την ιστορία του μέλλοντός της. Όπως έχει γίνει σε βάρβαρους χρόνους με άλλα έθνη.

Τους πρόλαβε ο πόλεμος. Ένας διαφορετικός πόλεμος. Ένας πόλεμος αδυσώπητος φονιάς που ίσως να μην έχει γνωρίσει άλλο όμοιό του η ιστορία. Ένας πόλεμος χωρίς το ελάχιστα αποδεκτό πολεμικό ήθος. Για τον οποίο μάλιστα κάποιοι δυστυχώς επιχαίρουν. Άλλοι αδιαφορούν. Και άλλοι επαίρονται και εφησυχάζουν πίσω από την ολέθρια ύβρη με συμψηφισμούς άλλων όμοιων συμφορών, που έχουν προηγηθεί αλλού και άλλοτε. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν έγινε αποδεκτός τέτοιου είδους συμψηφισμός συμφορών και μάλιστα ανόμοιων συμφορών. Στις ανθρώπινες συμφορές δεν νοούνται συμψηφισμοί για εφησυχασμό συνειδήσεων.

Ποια άνοιξη να ανθίσει φέτος στην Ουκρανία ; Ο τόπος γέμισε με τάφους και άδειες αγκαλιές. Μάνες ανοίγουν τάφους για να θάψουν τα παιδιά τους. Αντί για τριανταφυλλιές, πασχαλιές και ανεμώνες στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών, τώρα φυτρώνουν μικροί σταυροί. Αμέτρητοι μικροί σταυροί από χαρτί και πλαστικό μιας κάποιας ελάχιστης μνήμης δίπλα σε ομαδικούς τάφους γειτόνων, φίλων και συγγενών.

Κάποιες εκκλησιές ανάμεσα στα γυμνά ερείπια κατοικιών, σχολείων, θεάτρων και νοσοκομείων στέκουν κι' αυτές ανήμπορες με πικραμένους ιερείς και με δακρυσμένες τις εικόνες των αγίων. Και οι εαρινοί εσπερινοί των χαιρετισμών της Παναγιάς και το «Χαίρε Άσπιλε, Αμόλυντε, 'Αφθορε» δεν έχουν ήχο. Μόνο νεκρώσιμοι θρήνοι ακούγονται, όταν οι σειρήνες ηρεμούν. Όλα μοιάζουν σαν να μην υπήρξε πριν τίποτα άξιο λόγου και ζωής.

Καμιά ανάλογη προετοιμασία σαρακοστής για το εκούσιο πάθος και τους λογχισμούς της αιώνιας ντροπής. Χωρίς την σπαρακτική αλληγορία του «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατόν μου τέκνον πού έδυ σου το κάλος» της Μεγάλης Παρασκευής των δακρύων της Μάνας Παναγιάς. Για το αγιασμένο Σάββατο των Σαββάτων. Για Πάσχα Πανσεβάσμιον, Ιερόν και Μέγα της Ανάστασης και της Αγάπης. Και για «Δεύτε Λάβετε φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός» για να ευαγγελίζεται η Θεία πίστη με το επινίκιο θριαμβικό παιάνισμα του «Χριστός Ανέστη» από τις πολυφωνικές εκκλησιαστικές χορωδίες του Κιέβου και τις συμφωνικές ραψωδίες μεγάλων μουσουργών.

Για ποιά άνοιξη να γίνει φέτος λόγος στην Ουκρανία ; Οι άνοιξες πραγματοποιούν τα όνειρα ζωής των ανθρώπων που υπάρχουν, χαίρονται και ελπίζουν. Στην Ουκρανία δεν υπάρχουν όνειρα. Χάθηκαν μαζί με τους ανθρώπους. Ισοπεδώθηκαν κάτω από τα ερείπια και τα γκρεμισμένα καταφύγια. Σκορπίστηκαν στην απεγνωσμένη φυγή μυριάδων ανθρώπων προς το άγνωστο. Από το ιστορικό Κίεβο των Νορμανδών και των Βίκινγκς ως την μαρτυρική Μαριούπολη της Μαρίας Παναγιάς και πιο πέρα ως την Ελληνική Οδησσό των Αρχαίων Ελλήνων Εποίκων που συνεχίζουν μια εθνική διαδρομή αιώνων. Πολλές χιλιάδες Έλληνες - γύρω στις 120.000 - συνεχιστές μιας «όμαιμης, ομόθρησκης και ομόγλωσσης» παράδοσης. Συμπάσχουν κι' αυτοί και συντρίβονται χωρίς διάκριση, γιατί διάλεξαν λάθος τόπο και ιστορία.

Και ο Αρμαγεδών συνεχίζει την φονική επέλασή του χωρίς έλεος. Με πρωτοφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία οι Εισαγγελείς των αρμοδίων Ποινικών Δικαστηρίων όλου του κόσμου συντάσσουν ήδη τα βαριά κατηγορητήρια για τους υπαιτίους. Στη νέα Νυρεμβέργη, η Νέμεσις θα είναι σκληρή και αδυσώπητη και ας μην το πιστεύουν κάποιοι σκεπτικιστές. Ήδη η πρώτη αμείλικτη και αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση στην παγκόσμια συνείδηση έχει καθαρογραφεί στους δέλτους της ιστορίας. Κι οι Ναζί του Χίτλερ και οι Φασίστες του Μουσολίνι ποτέ δεν φαντάζονταν το τέλος τους. Έτσι και εκείνοι, όπως προχθές έπραξαν ο Κύριλλος της Μόσχας - δεδηλωμένος αναθεωρητής του κύρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης - και ο Πούτιν, δήλωναν πως οι καταστροφές στις χώρες του πολέμου γίνονται για ευγενικούς λόγους και σκοπούς....!

Μέχρι τότε όμως και με την ελπίδα να υπάρξει ένα σύντομο τέλος στις κτηνωδίες και θηριωδίες της παραφροσύνης τούτων των ημερών, ας γίνουν κάποιες προσευχές. Και κάποιες θερμές ευχές. Υπάρχει ελπίδα. Ίσως εισακουστούν από την Μαρία της Μαριούπουλης που νουθετεί τους συλληθέντας τον νούν**.

(*) Δικηγόρος

(**) Ακάθιστος Ύμνος: «Χαίρε, Συ γάρ ενουθέτησας τους συλληθέντας τον νούν»

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr