Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός

Το αν η επιλογή του μνημονίου ήταν η καλύτερη ή όχι σε σχέση με εκείνη της χρεοκοπίας της χώρας και την έξοδο από την Ευρωζώνη, σε τούτες τις κρίσιμες ώρες δεν ωφελεί να είναι το κύριο θέμα της ελληνικής καθημερινότητας.

Τώρα υπέρτερο παντός άλλου είναι το μέλλον και όχι το παρελθόν. Ούτε ακόμη και το ελάχιστο παρόν. Το κρίσιμο είναι ό,τι έρχεται από το μέλλον. Αυτό που θα ζήσουμε ο καθ’ ένας και όλοι μαζί. Και του οποίου η εθνική αξιακή αποτίμηση δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτ’ άλλο, που έχει παρέλθει.
Βέβαια κανείς δεν αρνείται πως το παρελθόν είναι χωρίς αξία. Πως δεν παράγει ωφελιμότητα. Κάθε άλλο. Αλλ’ όμως αξιακό για μια χώρα παρελθόν δεν είναι ό,τι αντιλαμβάνεται, εννοεί ή επιδιώκει ο καθ’ ένας αλλά ό,τι θα προκύψει από την ψύχραιμη εκτίμηση της ιστορίας, της οποίας ως γνωστόν ΄΄οι οφθαλμοί είναι πρεσβύωπες’’. Δηλαδή βλέπει μόνο μακρυά και όχι κοντά.

Οι άνθρωποι ξεκίνησαν μαζί. Μέσα από τον ίδιο πολιτικό χώρο. Με την ιστορία και τις διαδρομές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αναδείχτηκαν – δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη καταξιώθηκαν, γιατί κάποιοι απ’ αυτούς τελικά κατάφεραν το αντίθετο με τις πράξεις και τα έργα τους. – Με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατάφεραν κι έγιναν κάποιοι.

Γνώριζαν από την αρχή την κατάσταση της χώρας. Γνώριζαν τι σημαίνει χρεοκοπία της χώρας. Γνώριζαν τι σημαίνει και μνημόνιο. Τάχτηκαν αναφανδόν υπέρ της δεύτερης επιλογής. Στήριξαν τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Το ίδιο έκαναν και με τον τέως Λ. Παπαδήμο. Αντιπαρήλθαν μόνοι αλλά ενωμένοι το απαξιωτικό μπαράζ των πρώτων καιρών, τότε που όλοι ήταν ενάντια στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Φορτώθηκαν στις πλάτες τους το μέλλον της χώρας, που έκριναν πως της άξιζε. Μέσα στην Ευρώπη και την ζώνη του ΕΥΡΩ. Υπολόγισαν πως το εθνικό κόστος από την επιλογή αυτή, θα ήταν μικρότερο εκείνου της χρεοκοπίας. Υπολόγισαν και το προσωπικό πολιτικό τους κόστος και εκείνο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και όδευσαν τον ανήφορο του συνολικού πάθους.

Στην πορεία το κακοτράχαλο και επικίνδυνο μονοπάτι της εθνικής ανηφόρας αποδείχτηκε για πολλούς απ’ αυτούς απροσπέλαστο. Πολλοί δείλιασαν. Και μετά, ίσα με τώρα ακόμη, στους πρώτους προστέθηκαν κι άλλοι. Πέταξαν τις ασπίδες της μάχης κατά γης. Και γύρισαν ριψάσπιδες στον προσωπικό τους κατήφορο.

Κάτω τους περίμεναν οι δημαγωγοί του ευήκοου ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ με ανοικτές τις αγκάλες, μοιράζοντάς τους γυαλιστερά μπιχλιμπίδια και φυλαχτά της πολιτικής τους επιβίωσης, στοιχιζόμενοι οι περισσότεροι απ’ αυτούς στη σειρά της 14ης συνιστώσας των άλλων 13 υπαρκτών, που για τις τωρινές περιστάσεις όλες μαζί ακούνε στο όνομα ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Καμιά διδαχή από τα παλιά. Καμιά πολιτική προνοητικότητα. Πούλησαν την ιστορικότητα των δεινών της χώρας στην πολιτική τους συνέχεια. Σαν μικροί πολιτικοί Φάουστ. Έκαναν πίσω όταν δεν έπρεπε. Πούλησαν την ψυχή και την ιστορία τους αντί αβέβαιων ανταλλαγμάτων ή έστω προσδοκιών. Και αυτό το είπαν γενναιότητα και πατριωτισμό. Αναστρέφοντας τις αρχαίες έννοιες ιερών λέξεων. Ωσάν για να συμβεί η καταστροφή μιάς χώρας, όπως η δική μας, είναι ποτέ δυνατόν να χρειάζονται γενναίοι και πατριώτες.

Εσείς κυρίες και κύριοι, όσοι από εσάς επιλήσμονες, καιροσκόποι και ριψάσπιδες από τον πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καμιά από τις προσχηματικές σας δικαιολογίες δεν σας καλύπτει. Αντί τώρα στην έσχατη ώρα για τη χώρα να πράξετε όπως είχε πει ο μεγάλος οικονομολόγος και διανοητής του προηγούμενου αιώνα ο Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, πως στις δύσκολες στιγμές σωστός πολιτικός είναι εκείνος, που μπορεί και επιλέγει την δυσαρέσκεια αντί της καταστροφής. Εσείς πράξατε ακριβώς το αντίθετο. Μόνο και μόνο για να μη φανείτε – εκτός ελαχίστων απ’ εσάς – δυσάρεστοι με τα όντως δυσάρεστα πλην όμως αναγκαία μέτρα για την ανάκαμψη της χώρας.

Έτσι όμως και εφ’ όσον έστω και την ύστατη στιγμή δεν λειτουργήσουν τα όσα εν δυνάμει ορθολογικά πολιτικά αντανακλαστικά σας έχουν απομείνει, ώστε να εξιλεωθείτε με μια έμπρακτη εξιλαστήρια συγνώμη σας, να ξέρετε ότι έχετε θέσει υπό τριτοκοσμική διακινδύνευση το μέλλον της χώρας.

Και αυτό, αν έτσι τελικά συμβεί, θα οφείλεται και σ’ εσάς. Και τότε το ιστορικό αλλά και το βιοτικό της χώρας κρίμα στο λαιμό σας.