Γράφει ο Χρήστος Πετρούλιας, cpetroulias@gmail.com

Η ψήφιση του 3ου ισοπεδωτικού, για την Ελλάδα, Μνημονίου είναι γεγονός. Η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν, σχεδόν, προειλημμένη, σύμφωνα και με τις πληροφορίες που «αλίευαν» οι δημοσιογράφοι από τα κομματικά επιτελεία.

Η συζήτηση που προηγήθηκε στη Βουλή ήταν θυελλώδης, με τους εκπροσώπους των κομμάτων να προσπαθούν να μας πείσουν οι μεν για τη μοναδική λύση, αλλά και τα δυσβάστακτα –πλην-«θετικά» που επιφέρει το Μνημόνιο στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση, ενώ από την άλλη πλευρά υπήρξε πλήρης καταδίκη των νέων μέτρων και μια απόπειρα της ύστατης στιγμής από τα κόμματα, κυρίως, της Αριστεράς, να μην προκύψει η πολυπόθητη πλειοψηφία και το Μνημόνιο να μην εφαρμοστεί ποτέ. Όπως ήταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και έτσι τα νέα μέτρα «πέρασαν» με τρόπο, εντυπωσιακά, ταχύ.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός «έτρεξε» να προλάβει τις προθεσμίες και να φανεί συνεπής στις δεσμεύσεις του προς την επιτακτική Τρόικα και φαίνεται ότι τα «κατάφερε» ανέλπιστα, για τα ελληνικά δεδομένα, καλά. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο κρατικός μηχανισμός, όταν πιέζεται, μπορεί να κινηθεί τάχιστα και ευέλικτα, μακριά από τη γνώριμη δυσκινησία και δυσπραγία. Μόνο που αυτή τη φορά η κούρσα των 100 μ. που διήνυσε δεν είχε ως βραβείο κάποιο χρυσό μετάλλιο, αλλά την, κατ’ όπως φαίνεται, υποθήκευση των ονείρων των Ελλήνων. Και όλα αυτά για να μπορέσει να εξασφαλίσει την καταβολή της επόμενης δόσης μια ώρα νωρίτερα. Αλλά φαίνεται πως οι κυβερνώντες υπολόγισαν δίχως τον… Σόιμπλε και την Κομισιόν που τώρα τα «γυρίζουν», ξεκαθαρίζοντας ότι είναι ακόμα νωρίς(!) για να απελευθερωθεί το επόμενο ποσό προς τη χώρας μας, μεταθέτοντας παράλληλα τις όποιες εξελίξεις για το τέλος του τρέχοντος μήνα, αν και εφόσον…

Τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας που έχει, λοιπόν, γνωρίσει ποτέ κράτος είναι μια επώδυνη πραγματικότητα. Η Ελλάδα, μια ανάσα από το χείλος της χρεωκοπίας, δείχνει ανήμπορη να αναστρέψει τη δεινή της θέση, την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός «τρίζει», αδυνατώντας να επιβληθεί στους Ευρωπαίους παράγοντες, παρουσιάζοντας εμφανή στοιχεία ανακολουθίας λόγου και πράξεων. Την ίδια ώρα που ετοιμάζονται ακόμα 2.000 απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ καθημερινά ιδιωτικές εταιρείες και επιχειρήσεις βάζουν «λουκέτο» και οι μισθοί και οι συντάξεις υφίστανται βάναυση μείωση. Ταυτόχρονα, το ποσοστό της ανεργίας καλπάζει προς δυσθεώρητα ύψη, ενώ στο δυσβάστακτο φορτίο που καλούνται να επωμισθούν οι Έλληνες, μεταξύ φορών και χαρατσιών, έρχεται να προστεθεί και το κόστος θέρμανσης, καθώς ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Το κρύο έρχεται για να «παγώσει» ακόμα περισσότερο τα χαμόγελα και τις ψυχές των μελών μιας κοινωνίας που, δυστυχισμένη, «έρπει» χαμένη και αβοήθητη στο πουθενά…

Οι νέοι άνθρωποι δύσκολα κάνουν όνειρα πλέον, τα σχέδια τους περιορίζονται δραστικά και σίγουρα δεν έχουν το χαρακτήρα του μακροπρόθεσμου, όπως συνέβαινε σε προγενέστερες περιόδους. Έχουν, πλέον δυστυχώς, συνειδητοποιήσει ότι αν αφήσουν το νου τους να «ταξιδέψει» στο μέλλον, οι καθημερινές, απρόβλεπτες, εξελίξεις θα τους προλάβουν, «γκρεμίζοντας» τα θέλω και τις επιδιώξεις τους. Και, όμως, φαίνεται ότι κανένας από εκείνους που ορίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και ευαγγελίζονται ότι δίνουν μάχες για τη νέα γενιά, το εννοεί πραγματικά. Πως μπορεί, άλλωστε, να επικαλείται κάτι τέτοιο όταν ο βασικός μισθός έχει καταβαραθρωθεί στα 586 ευρώ, και έπεται συνέχεια…; Όσον αφορά τα ένσημα και τα συντάξιμα χρόνια είναι παροχές που συνιστούν ουτοπία…Πως μπορούν να ισχυρίζονται ότι στόχος τους είναι ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους όταν βασικά εργατικά κεκτημένα παρασύρονται από τον καταστροφικό «τυφώνα» του Μνημονίου και του ΔΝΤ; Και η δημιουργία οικογένειας, το θεμελιώδες αυτό ιδανικό για το οποίο, υποτίθεται ότι προορίζεται η ανθρωπότητα; Αν πριν από μερικά χρόνια το μεγάλο αυτό βήμα θεωρούνταν δύσκολο για την πλειοψηφία των νέων Ελλήνων, πλέον τίθεται, σε μεγάλο βαθμό, εκτός συζήτησης. Και οι λόγοι είναι προφανείς, όταν η λαίλαπα του Μνημονίου και των μέτρων «βάλλει» εναντίον μιας τέτοιας, υπό διαφορετικής συνθήκες, όμορφης στιγμής για τη ζωή κάποιου.

Όσον αφορά τις σπουδές των νέων, έχουν απολέσει και αυτές σημαντικό μέρος από τη λάμψη του παρελθόντος. Κάποτε, οι μαθητές των Πανελλαδικών είχαν το δημιουργικό κίνητρο να μελετήσουν, να μοχθήσουν για να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη σχολή της επιτυχίας τους και να γίνουν δικηγόροι, δάσκαλοι, καθηγητές, οικονομολόγοι, αρχιτέκτονες και οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ονειρεύονταν ο καθένας για τον εαυτό του. Τώρα, το κόστος διδασκαλίας, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις κρίνεται απαγορευτικό, αλλά και το μεταγενέστερο κόστος φοίτησης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε γονείς και μαθητές. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί οι ανασταλτικοί παράγοντες. Αρνητική επίδραση στη σκέψη ενός υποψηφίου θα έχει η είδηση για οριζόντιες περικοπές σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους, όπως και η ανυπέρβλητη, πλέον, δυσκολία εξεύρεσης θέσης εργασίας. Έτσι, συχνό είναι το φαινόμενο στροφής σε διαφορετικές επαγγελματικές διεξόδους, μακριά από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και την ακαδημαϊκή μόρφωση. Και όχι άδικα!

Για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην καλύτερη παραγωγική ηλικία, τους 30αρηδες και τους 40αρηδες, είναι ηλίου φαεινότερο ότι βιώνουν έναν Γολγοθά, καθώς οι αυξημένες υποχρεώσεις τους σε συνδυασμό με τις περικοπές και την ανεργία συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δε μπορούν να αντιμετωπίσουν. Είναι άνθρωποι που έχουν οικογένειες και έχουν αποκτήσει παιδιά και ταυτόχρονα έχουν λάβει προσωπικά ή επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία κάποιοι, κάποτε, ενέκριναν ασύστολα! Οι δόσεις των δανείων «τρέχουν», αλλά πολλοί από αυτούς βιώνουν το άσχημο συναίσθημα της απόλυσης, την ίδια στιγμή που οι ανάγκες της οικογένειας είναι αυξημένες. Τι θα πει ο άνεργος πατέρας ή μητέρα στο μικρό τους παιδί όταν εκείνο θα ζητήσει ένα παιχνίδι, που εκείνοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν, πως θα δικαιολογηθούν στα μάτια του όταν εκείνο θα ασθενήσει λόγω της ελλιπούς ή της ανύπαρκτης θέρμανσης;

Άφησα για το τέλος, του ηλικιωμένους, όχι λόγω ασέβειας, τουναντίον! Θέλω να καταδείξω ότι οι απόμαχοι της ζωής βιώνουν ένα μεγάλο δράμα σε μια περίοδο της ζωής τους κατά την οποία θα έπρεπε να αναπαύονται από τους αγώνες που έδιναν μια ολόκληρη ζωή, αλλά φαίνεται ότι –δυστυχώς- κάποιοι είχαν διαφορετικά σχέδια για αυτούς. Τους «υποχρέωσαν» μέχρι και να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τι; Τα αυτονόητα! Τη διατήρηση του ύψους της σύνταξης τους σε αξιοπρεπή επίπεδα, την ιατρικοφαρμακευτική τους περίθαλψη, το αναφαίρετο, δηλαδή, δικαίωμα του κάθε ελεύθερου πολίτη σε μια «σύγχρονη» δημοκρατική κοινωνία.

Οι άνθρωποι αυτοί δε θέλουν να γίνονται βάρος, μα κάποιοι τους στιγματίζουν σαν «περισσευούμενους». Είναι κρίμα και ντροπή για όλο το κοινωνικό σύνολο που ένας παππούς φέτος τα Χριστούγεννα, ίσως, να μη μπορέσει να χαρίσει ένα μικρό δώρο στο εγγόνι του, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα δει το πρόσωπό του να φωτίζεται όταν θα του δώσει το χαρτζιλίκι, όπως συνέβαινε άλλοτε. Όμως, η μεγαλύτερη δυστυχία είναι η ασέβεια προς τους κόπους των ηλικιωμένων. Αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν πολλά πράγματα τα οποία θα τους χαροποιήσουν, παρά μόνο κάποιες απλές κινήσεις, ασήμαντες στους περισσότερους. Αυτό που επιθυμούν είναι να αισθανθούν ότι κάποιος τους «αγκαλιάζει», ότι βρίσκεται δίπλα τους και τους παρέχει λίγη «ζεστασιά», κυριολεκτικά και μεταφορικά…

Είναι φανερό ότι, μέχρι τώρα, η ελληνική κοινωνία έχει δαμάσει την περίφημη κρίση και έχει διαχειριστεί αρκετά καλά τα αποθεματικά υπομονής και αντοχής, στεκόμενη υπερήφανα απέναντι στις κερδοσκοπικές διαθέσεις των δανειστών. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πόσο θα αντέξει ακόμα να βυθίζεται στην περίσκεψη, να παρατηρεί βουβή την «ασέλγεια» που υφίσταται ο εγωισμός της και να υπομένει στωικά την επερχόμενη ισοπέδωση της. Η ιστορία, λένε, θα κρίνει πολιτικές επιλογές, αποφάσεις και δηλώσεις. Αυτό πρέπει να αναλογιστούν κάποιοι, προτού οι εξελίξεις τους στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καταγράφοντας τους στις μελανότερες σελίδες της! Αλλά μήπως δεν τους απασχολεί και τόσο, από τη στιγμή που μετά την «περιπέτεια τους» στην πολιτική μπορούν να εξασφαλίσουν «πεδίο δόξης λαμπρόν», στο δρόμο που χάραξε ο ΓΑΠ!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr