Γράφει ο Σάκης Λάζαρης

Και μαζί με αυτό και οι ελπίδες των ταλαίπωρων Ελλήνων που, μεταξύ των άλλων, προσδοκούν ένα κράτος δικαίου. Αναφέρομαι στο περίφημο πρωτότυπο CD που περιείχε τη λίστα Λαγκάρντ και κατείχε στα χέρια του ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.

Το CD –που στην πορεία μετατράπηκε σε stick- ξεκίνησε το ταξίδι του από τη Γαλλία προς την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2010 – γεγονός που τίθεται διαρκώς υπό αμφισβήτηση-, για να αγκυροβολήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στα ασφυκτικά τοιχώματα ενός συρταριού του πρώην υπουργού. Ασφυξία φαίνεται ότι προκάλεσε και στους παραλήπτες της λίστας, οι οποίοι προτίμησαν να την αφήσουν ανεκμετάλλευτη, παρότι φαίνεται ότι είχε τεράστιο φορολογικό ενδιαφέρον. Όταν ήρθε πια η ώρα να ανοιχτεί για να αξιολογηθεί, η λίστα έκανε φτερά και δραπέτευσε από το «κλουβί» που ήταν φυλακισμένη. Προς τα πού πέταξε; Ποιος την είδε; Τι περιείχε; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν απαντά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πρωτότυπο έχει χαθεί ενώ τα αντίγραφα εξαπλώθηκαν σαν ιός. Στο σημείο αυτό, αν η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ γινόταν σειρά, θα μπορούσε να ξεκινά το πρώτο επεισόδιο (s01e01) ενός πολιτικού θρίλερ με πρωταγωνιστές μία σειρά σκανδάλων που κάθε άλλο παρά καταπραΰνουν την πολυτάραχη ελληνική πραγματικότητα.

Τα πρώτα ονόματα πέφτουν στο τραπέζι, Παπακωνσταντίνου, Διώτης, Καπελέρης, Χατζή, οι ευθύνες μετατίθενται από πρόσωπο σε πρόσωπο ενώ την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια εκμηδένισης της σοβαρότητας της υποθέσεως στρέφοντας την προσοχή σε άλλες, θεωρητικά, περισσότερο σημαντικές λίστες (βλ. λίστα Λιχνενστάιν κ.ο.κ.). Ο ένας δεν την άνοιξε ποτέ αλλά ανέθεσε το θέμα σε συνεργάτες του για λόγους αυτοπροστασίας, ο άλλος δεν έλαβε ποτέ εντολή να εξετάσει σε βάθος την υπόθεση, ο τρίτος δεν έλαβε παρά δέκα από τα χιλιάδες ονόματα της λίστας και η παρωδία συνεχίζεται. Είναι δυνατόν να γνωρίζεις ότι έχεις στην κατοχή σου ένα αρχείο που πιθανά να μπορεί να προσφέρει μία σανίδα σωτηρίας στο λαό σου και εσύ αντί να το εκμεταλλευτείς απλά να το καταχωνιάζεις σε ένα συρτάρι και τελικά να το χάνεις; Δύο τινά υπάρχουν λοιπόν: α) ή για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ανίκανοι άνθρωποι λαμβάνουν κομβικές θέσεις στις οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ή β) κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που κάποιοι θέλουν να συγκαλύψουν. Προσωπικά δεν απορρίπτω κανένα από τα δύο ενδεχόμενα.

Όποιο σενάριο κι αν ισχύει όμως, είναι εξοργιστικό ο ελληνικός λαός να συμμετέχει ενεργά στις προσπάθειες ανασυγκρότησης της ρημαγμένης κοινωνίας, να υφίσταται ολοένα και περισσότερες στερήσεις, να κάνει θυσίες για ένα καλύτερο αύριο, να αγωνίζεται με λιγοστά εφόδια να βγάλει τη χώρα από την κρίση ενώ την ίδια στιγμή πολιτικοί και θεσμικά όργανα –που θα έπρεπε να λειτουργούν ως πρότυπα- να παίζουν ένα ακόμη βρώμικο παιχνίδι που υποτιμά τη νοημοσύνη μας και προσβάλει την λιγοστή αξιοπρέπεια που μας έχει απομείνει.

Ας ελπίσουμε την Πέμπτη, οι βουλευτές μας να αποφασίσουν με γνώμονα το κοινό καλό και να παραπέμψουν παραδειγματικά στο αρμόδιο δικαστήριο τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ. Ας γίνει η αρχή για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι οι θυσίες της δεν πάνε χαμένες και ότι στο βουλευτικό μέγαρο ξαναγεννιέται το ιδανικό της δημοκρατίας που οι πρόγονοί μας, μας άφησαν παρακαταθήκη μα εμείς το ξεχάσαμε σε κάποιο συρτάρι ανακατεμένο με άλλα χαρτιά, στικάκια και cds.


*Ο τίτλος του άρθρου είναι επηρεασμένος από το βιβλίο του καθηγητή μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γ. Βέλτσου.