Μισό αιώνα μετά….

Γράφει η Λιάνα Κανέλλη / katiousa.gr

Αχ σύντροφοι… βλέπω ώρες ώρες τον αγώνα της ΚΝΕ στο μαθητικό, φοιτητικό κι εργατικό κίνημα, κι έχω την εντύπωση ότι είναι τιτάνες τ’ αγόρια και τα κορίτσια μας, που προσπαθούν να δώσουν ουσιαστική ζωή κι όχι χαμερπή εντύπωση στα φθίνοντα δημογραφικά νιάτα του τόπου. Ξέρω πως αυτές τις μέρες που όλοι μιλάνε για τα παιδιά του Πολυτεχνείου, είναι δύσκολο να αποδώσεις στα σημερινά παιδιά κάτι από την τόλμη, την αποκοτιά, την πολιτική συνείδηση και την αντιστασιακή φλόγα που ξεπήδησαν κάτω από την μπότα της χούντας τότε, πριν από 50 χρόνια.

Κακά τα ψέματα, είναι τιτάνιο έργο που απαιτεί περίσσευμα ήθους και αλληλεγγύης για να μη χαθούν ζωές, τσακιστούν όνειρα και πάνε χαμένα δυνατά μυαλά σ’ έναν κυκεώνα θεωρητικών ευκολιών, που όμως μοιάζουν με τη γοητεία της κόλασης. Τα ναρκωτικά. Απ’ τα χάπια τεστοστερόνης και μεθαμφεταμίνης ως τους μπάφους, τις νομιμοποιημένες κανναβουριές και την ηρωίνη ή τη φαιντανύλη κρεμασμένες σε περίτεχνα μενταγιόν και μπρελόκ, μια νεολαία ελληνική και …πολιτισμένα γενικώς δυτική, παγιδεύεται σε μια ναρκωκουλτούρα που διαφημίζουν κι εντέλει επιβάλλουν διαταξικά δυστυχώς οι λύκοι της Γουόλ Στρητ. Και στις παράπλευρες απώλειες μπαίνουν και τα παιδιά στα λαμπερά ή σκοτεινά γυμναστήρια με τα ύποπτα συμπληρώματα διατροφής, τα στεροειδή, και τα αναβολικά που χτίζουν άψυχες κορμάρες αβέβαιου μέλλοντος.

Κι όλα τούτα με μια αμοραλίστικη διευκόλυνση της γενιάς του Πολυτεχνείου προς τα παιδιά και τα εγγόνια της, έτσι ώστε τα αγαθά αυτού του… χημικού πολιτισμού να παραγγέλλονται διαδικτυακά, και να διαφημίζονται ακόμα κι όταν κάποιος λαμπερός σταρ του Χόλιγουντ τα τινάξει μετά τη λήψη κοκτέιλ μοναξιάς, αλαζονείας του χρήματος και ουσιών. Βαρέθηκα να βλέπω στα τικτόκια θρήνους για τον χαμό επωνύμων και ταλαντούχων από ουσίες, αλλά καμιά ροπή έστω προς την εξέγερση και την αντίσταση στην ύπαρξή τους αυτή καθαυτή.

Απ’ τα χίπικα κοινόβια και τη σεξουαλική απελευθέρωση, πενήντα – εξήντα χρόνια πίσω, συνδυασμένα με την αντιπολεμική συλλογική συνείδηση που ανδρώθηκε με το Βιετνάμ, φτάσαμε σήμερα σε χιλιάδες κοριτσόπουλα που γίνονται σκλάβες του σεξ στον ISIS, κι ανήλικα αγόρια που εφοδιάζονται με όπλα μεγαλύτερα από το μπόι τους στους πολέμους της μαύρης ηπείρου. Και στις «φυσιολογικές» παράπλευρες απώλειες του σεξ, ντραγκς και ροκ εν ρολ, ήρθαν αγόρια και κορίτσια να ξεμπροστιάζουν την εφηβική τους αγωνία, την ταξική τους περιθωριοποίηση, τη φρεσκάδα του κορμιού τους με πόζες, σαν ξόρκι ένα πράγμα, στα κοινωνικά δίκτυα όπου ζουν και βασιλεύουν δράκοι σωματέμποροι και παιδεραστές αράχνες.

Εκείνο το ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πενήντα χρόνια μετά, τείνει να γίνει ζήτω η ιδιωτική παιδεία, κρουασάν και μπριός με επίδομα ή με ληστεία, και μια ελευθερία που αποδεικνύεται με τη συνοικιακή συμμορία, οπότε οι δεκατετράχρονοι-ες, πέντε και δέκα μαζί, την πέφτουν με σιδερογροθιές και μαχαίρια σε συνομήλικους κι ύστερα κομπάζουν με βιντεάκια που παίζονται σε λούπα. Γενικεύω; Όχι. Οι αριθμοί δείχνουν πως αν δεν ουρλιάξω τώρα, κι αν δεν μπει η ΚΝΕ στα νηπιαγωγεία με τρυφεράδα, υπομονή και πείσμα, τότε όταν θα γενικευτεί, πολύ σύντομα, η γενιά μου μπορεί να μην υπάρχει, αλλά τα νιάτα δεν θα ‘χουν υπάρξει ποτέ, γιατί δεν πρόλαβαν να ψηλώσουν στον αρρωστημένο κήπο του καπιταλιστικού συστήματος. Αν μπορούσα να συνοψίσω τον φόβο μου πενήντα χρόνια μετά είναι η φαλκίδευση της εφηβικής κριτικής σκέψης και νοημοσύνης. Όταν σήμερα το παιδί μαθαίνει να διαχωρίζει τον φασίστα ή τον οπορτουνιστή σε ωραίο και άσχημο, τότε το μέτρο έχει χαθεί, κι απ’ τα νιάτα ως τα γηρατειά θα συντομεύει αφόρητα η ωραία της ζωής διαδρομή.