Πολιτική σημαίνει νά ζεῖς γιά τούς ἄλλους, ὄχι γιά τόν ἑαυτό σου

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης / estianews.gr

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ εἶναι ὁ πρῶτος ἀρχηγός-celebrity στήν Ἑλλάδα. Ὅπου πάει, τόν ἀκολουθεῖ μία κάμερα ἤ ἕνας φωτογράφος. Ἀπολαμβάνει ἐπίσης ἕνα σχετικά σπάνιο προνόμιο: σέ ὅποιο ἑστιατόριο ἤ καφετέρια καθίσεις, σίγουρα θά ἀκούσεις ἀπό κάποια παρέα, κοντά ἤ μακριά σου, τό ἐπώνυμό του.

Τίς περισσότερες φορές ἀπό ἄνδρες, συνοδευόμενο ἀπό χλευαστικά σχόλια. Ἤ καί ἀπό γυναῖκες, οἱ ὁποῖες θαυμάζουν τά ἐξωτερικά του χαρακτηριστικά καί θεωροῦν ὅτι μποροῦν καί νά …ἐλπίζουν. Τό πρόβλημα μέ τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης εἶναι ὅμως, πώς ἐνῷ εἶναι καθολικῶς ἀναγνωρίσιμος καί ἔχει μόνιμη θέση στίς συζητήσεις χιλιάδων Ἑλλήνων, ἀδυνατεῖ μέχρι στιγμῆς νά ἀντιληφθεῖ ποιά εἶναι ἡ ἔννοια τῆς πολιτικῆς. Ἡ οὐσία της. Τό περιεχόμενό της.

Ἡ ἀντίληψη πού ἔχουν οἱ Ἕλληνες γιά τό πρόσωπό του συγκροτεῖται ἀπό τίς εἰκόνες πού δημιουργεῖ καθημερινά καί λιγώτερο ἀπό τίς ἰδέες, τίς ἀπόψεις καί τίς προτάσεις του. Ἀκόμα καί ὅταν ἀποφάσισε νά κάνει πολιτική ἀναλαμβάνοντας σειρά ἀπό συμβολικές πρωτοβουλίες πού δημιουργοῦσαν τήν ψευδαίσθηση τῆς ἀπόπειρας συγκρότησης μίας πολιτικῆς πρότασης, στό τέλος δέν ἄντεξε. Ὑπονόμευσε τήν εἰκόνα του μέ τά γενέθλια τῆς Φάρλι καί μέ μία ἐμβόλιμη παρουσία μέ κοντομάνικο στήν ἐξαιρετική social ἀλλά μή πολιτική ἐκπομπή τῆς Ναταλίας Γερμανοῦ. Στήν πραγματικότητα, ὁ τριανταπεντάχρονος Στέφανος Κασσελάκης προσπαθεῖ νά συμβιβάσει δύο ἀσυμβίβαστα: νά ζήσει ἐλευθέρως τήν ἡλικία του τῶν 35 ἐτῶν μέ ὅλες του τίς αἰσθήσεις καί νά ἀνταποκριθεῖ στούς περιορισμούς καί στίς θεσμικές ὑποχρεώσεις τῆς ἀπαιτητικῆς θέσης τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης. Βαρειά ἡ καλογερική. Καί μέχρι στιγμῆς δέν τό καταφέρνει.

Διότι διαρκῶς θέτει σέ προτεραιότητα τήν ἡλικία του.

Τό τελευταῖο ἐπεισόδιο εἶναι τό ταξίδι του στό Παρίσι, ἐνδιάμεσος σταθμός γιά τό ταξίδι του στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς (στό Τέξας) ὅπου θά κάνει Χριστούγεννα μέ τήν οἰκογένειά του καί τήν οἰκογένεια τοῦ Tyler. Ἄν καί πολλοί πού εἶναι κυνικοί θεωροῦν ὅτι οἱ συμπατριῶτες μας ἐκτιμοῦν πάρα πολύ τούς πολιτικούς ἀρχηγούς πού τούς ἀγνοοῦν καί τολμοῦν καί τούς γράφουν στά ὑποδήματά τους (ἡ θεωρία τοῦ γραμματοσήμου), θεωρῶ ὅτι πρόκειται περί τεράστιου λάθους. Ὄχι ὅμως μέ τήν ἔννοια τῆς πρόκλησης καί τῆς χλιδῆς, ὅπως πολλοί θά ἤθελαν νά ὑποστηρίξουν.

Ἐπίσκεψη στήν γαλλική πρωτεύουσα ἤ καί σέ ἄλλες κάνουν πολλοί ἀριστεροί πού ἀναζητοῦν τήν πολυτέλεια στήν ζωή τους. Καί ἐν πάσῃ περιπτώσει στά τέλη τοῦ 20οῦ καί στίς ἀρχές τοῦ 21ου αἰῶνα χιλιάδες Ἕλληνες ἔχουν ταξιδέψει πολύ στήν Εὐρώπη γιά νά τούς φαίνεται πρόκληση ἕνα ταξίδι στήν γαλλική πρωτεύουσα. Τό μεῖζον ζήτημα εἶναι ὅτι ἡ πολιτική ἀπαιτεῖ ἀφιέρωση.

Παρουσία. Ἔγνοια.

Αὐτά ἔπρεπε νά ἦταν τά πρῶτα ἑλληνικά Χριστούγεννα Κασσελάκη μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀποδημίας στήν Νέα Ὑόρκη. Καί αὐτά θά προέβλεπαν ἐκκλησιασμό, ἐπίσκεψη στήν ἀγορά, συνομιλίες μέ τούς πολῖτες, βόλτα σέ βιβλιοπωλεῖο, Κάλαντα. Παραμονή Χριστουγέννων καί παραμονή Πρωτοχρονιᾶς, ἐκπρόσωποι κοινωνικῶν φορέων καί πολιτιστικῶν συλλόγων λένε τά Κάλαντα στούς πολιτικούς ἀρχηγούς. Δέν νομίζω νά βροῦν κανέναν στόν ΣΥΡΙΖΑ. Σέ μιά χώρα ὅπου, παρά τά θρυλούμενα, ἡ παράδοση ἐξακολουθεῖ νά εἶναι πάρα πολύ ἰσχυρή καί ἡ θρησκευτικότητα ἔντονη, αὐτό εἶναι ἕνα πολύ μεγάλο φάουλ. Δέν μπαίνει κανείς στήν πολιτική, λοιπόν, γιά νά ζήσει τήν ἡλικία του, ἀδιαφορῶντας γιά τούς ἄλλους. Στήν πολιτική δέν ζεῖς γιά σένα. Στήν πολιτική ζεῖς γιά τούς ἄλλους. Αὐτή εἶναι ἡ θυσία πού πρέπει νά κάνεις. Πολιτική εἶναι ἐπίσης ἡ ἐκπροσώπηση τοῦ μέσου ὅρου. Νά συγκλίνεις δηλαδή ἐκεῖ πού συναντῶνται οἱ προσδοκίες τῶν πολιτῶν. Πολιτική δέν εἶναι τό γινάτι. Ἐάν ὁ Πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶχε θέσει ὡς στόχο τήν ἐκλογή του στό ἀξίωμα γιά νά ἀποδείξει στόν ἑαυτό του ὅτι κακῶς ἔφυγε ἀπό τήν Ἑλλάδα σέ νεαρή ἡλικία ἑκών ἄκων ἐξ αἰτίας λαθῶν τῶν οἰκείων του, αὐτός εἶναι ἕνας δρόμος πού δέν θά τόν βγάλει πουθενά.

Πολιτική, τέλος, δέν εἶναι ὁ συγκερασμός τῆς κουλτούρας δύο διαφορετικῶν χωρῶν, τῆς Ἑλλάδας καί Ἀμερικῆς. Ἀκόμα κι ἄν αὐτές ἀνήκουν στήν Δύση. Δέν εἶναι δυνατόν νά πηγαίνεις στήν παρέλαση τῆς Θεσσαλονίκης, στήν ἐπέτειο τῶν Καλαβρύτων, νά δηλώσεις πατριωτική ἀριστερά καί μετά νά τάσσεσαι ὑπέρ τῆς παραποίησης τοῦ ἐθνικοῦ συμβόλου, τῆς σημαίας, ἐπειδή αὐτό λέει ἡ φιλελεύθερη κουλτούρα τῆς Ἀμερικῆς. Δέν μπορεῖς νά ἡγεῖσαι «ἀμερικανικά», κόμματος ἑλληνικοῦ.

Ἄν ἡ προτεραιότητα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης εἶναι ἡ ὑλοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τῶν δικῶν του, ἤ τοῦ συζύγου του, παρά τῶν ἐπιθυμιῶν τῶν ψηφοφόρων του, πολύ γρήγορα αὐτό θά γίνει εὐρέως ἀντιληπτό στόν πληθυσμό καί τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ἀσύλληπτα καταστροφικά. Τό προφίλ πού φέρει ὁ ἀρχηγός τῆς Ἀντιπολίτευσης –ἀσχέτως ἄν συγκρούεται μέ τά ἰσχυρά συντηρητικά ἀνακλαστικά μεγάλου μέρους τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος λόγῳ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, εἶναι καλύτερο καί περισσότερο κοσμοπολίτικο ἀπό τό προφίλ τοῦ Προέδρου τοῦ ΠΑΣΟΚ. Κι ἄν εἶχε περιεχόμενο ἡ παρουσία του στήν πολιτική, τότε αὐτό πού φαίνεται σήμερα ὄνειρο θερινῆς νυχτός, νά καταταγεῖ δεύτερος μέ τρίτο τό ΠΑΣΟΚ στίς εὐρωεκλογές (ἔστω καί μέ χαμηλά ποσοστά), αὐτός θά ἦταν στόχος ἐφικτός. Ὅσο ὅμως ὁ Κασσελάκης θά ζεῖ ὡς τριανταπεντάρης τόν ἔρωτά του, περαστικός ἀπό τήν Ἑλλάδα, πού στά ταξίδια μεταξύ Παρισίων καί Ἡνωμένων Πολιτειῶν θυμᾶται νά κάνει ἀναρτήσεις στό ΤikTok γιά τήν μεταναστευτική πολιτική, ἐκ τοῦ προχείρου, ὁ ἐπαρχιακός Νῖκος Ἀνδρουλάκης πού γειώνεται περισσότερο μέ τούς πολῖτες, θά ἔχει καλύτερες πιθανότητες ἀπό τόν ἴδιο νά τόν ὑπερκεράσει. Οἱ πολῖτες δέν ψηφίζουν τό χαμόγελο τῆς Κolynos, ἀλλά ἐκεῖνον πού εἶναι δίπλα τους, σταθερά, μέ κάποιες θέσεις. Ὁ Ἀνδρουλάκης τσούκου-τσούκου μέ δουλειά μυρμηγκιοῦ καί μέ συνεργάτες ἀπό τίς …ἀκαδημίες ὅπως ἔκανε ὁ Ἄγιαξ, τό προσπαθεῖ. Μέ τά σημερινά δεδομένα, o Κασσελάκης ἔχει τό χάρισμα, ἀλλά ὁ Ἀνδρουλάκης ἔχει τήν χάρη.