Οι διαδρομές της 22χρονης Μαρίας στο τιμόνι μιας νταλίκας

ΗΜΑΘΙΑ. Πριν από λίγο καιρό, στον «τοίχο» της Μαρίας Μπινιόλα εμφανίστηκε ένα μήνυμα. Ηταν από τη μαμά της, Γιώτα Κυροπούλου, και έλεγε: «Δίπλα στην κόρη μου συνειδητοποίησα πως την ώρα που κάποιοι ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή ώσπου να βρουν ποιοι είναι τελικά, κάποιοι άλλοι το ξέρουν από την ώρα που έρχονται στον κόσμο. Νιώθω τυχερή που είναι το πρότυπό μου η κορούλα μου». Για μια οικογένεια όλο διαδρομές, αυτή ήταν η μεγαλύτερη. Να φθάσουν να αποδεχτούν οι γονείς βαθιά στην καρδιά τους ότι η κόρη τους θα ακολουθήσει τα χνάρια τους στους δρόμους. Οτι αυτό θέλει να κάνει. Να ανέβει κι αυτή στο φορτηγό, να ταξιδεύει, να οδηγεί. Δύο χρόνια αργότερα, έχουν βεβαιωθεί ότι η απόφασή της δεν ήταν απλώς η ορθή, ήταν η μόνη.

Στα 22 της σήμερα η Μαρία από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας είναι πιθανότατα η νεαρότερη γυναίκα οδηγός νταλίκας στην Ελλάδα. Λογικά τουλάχιστον.

«Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν ξέρω κάποια μικρότερη από μένα», θα πει στην «Καθημερινή». Καβάλα σε ένα DAF XF, ένα από τα φορτηγά της οικογενειακής επιχείρησης, οργώνει καθημερινά τις εθνικές οδούς, μεταφέροντας κάθε είδους πράγματα. Αυτόν τον καιρό είναι απόβλητα εργοστασίων, άλλοτε βαμβάκι, άλλοτε φρούτα.

Ετσι όπως περιγράφει τα πράγματα, όλοι οι δρόμοι την οδηγούσαν στο τιμόνι. Ο πατέρας της Βασίλης Μπινιόλας ήταν οδηγός φορτηγών, ενώ η μητέρα της ήταν επίσης επιδέξια χειρίστρια χωματουργικών μηχανημάτων. «Παρακαλούσα ως παιδί τον μπαμπά μου να με παίρνει στα ταξίδια. Τρελαινόμουν να παίρνω τα παιχνίδια μου στο φορτηγό και να ταξιδεύουμε. Ηταν πολύ εντυπωσιακό να είσαι πάνω σε ένα τόσο μεγάλο όχημα, με τόση δύναμη, και όλα κάτω να φαίνονται μικρά». Ακόμα τον θυμάται να έρχεται καμιά φορά να την πάρει από το σχολείο με το φορτηγό γιατί δεν είχε προλάβει να γυρίσει σπίτι ή να περνάει έξω από το σχολείο της κορνάροντας και τα παιδιά να τρέχουν στα παράθυρα να δουν την εντυπωσιακή νταλίκα.

Κάποια από αυτά τα παιδιά δείχνουν σήμερα τον ίδιο εντυπωσιασμό για το όχημα της Μαρίας. Ολοι της ζητούν να ανέβουν λίγο πάνω ή να τους πάρει σε κάποια διαδρομή. Η αλήθεια είναι ότι περίμενε τη στήριξη των φίλων της.

Η αντίδραση των ανδρών

Για αυτό που δεν ήταν σίγουρη ήταν για τη στήριξη του κλάδου. «Οταν πρωτοξεκίνησα σαν κορίτσι φοβόμουν πώς θα με δεχθούν άνθρωποι του επαγγέλματος. Διαψεύστηκα αμέσως. Ο κόσμος σε αυτό το επάγγελμα είναι πολύ φιλικός, πολύ ζεστός, σαν οικογένεια. Ολοι ήταν από την αρχή πρόθυμοι να με βοηθήσουν».

Της αναφέρω τι ακούμε οι γυναίκες πίσω από το τιμόνι. Συμβαίνει το ίδιο πίσω από το επαγγελματικό τιμόνι; «Ο,τι έχω ακούσει το έχω ακούσει από μεγαλύτερες ηλικίες, από παλιότερα μυαλά που παραμένουν επιφυλακτικοί με την εικόνα μιας γυναίκας πάνω σε νταλίκα. Οι πιο νέοι συνάδελφοι είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι».

Βλέπουν άλλωστε τη μαεστρία με την οποία χειρίζεται το ογκώδες όχημα, τις κομψές μανούβρες παρκαρίσματος. «Οι άνδρες είναι καμιά φορά πιο ατσούμπαλοι», λέει γελώντας. Και λιγότερο πράοι. «Αν εκνευριστείς θα σου βγει στο τιμόνι. Δεν μπορείς να οδηγείς και να είσαι στην τσίτα. Θα κάνεις μια στραβή και δεν θα μπορέσεις να τη διορθώσεις έγκαιρα». Σε κάθε περίπτωση δεν ακούει τα σχόλια των άλλων. «Αυτό κάνω και στον πατέρα μου και τον νευριάζω. Δεν ακούω όταν μου λέει κάτι. Κάνω πρώτα τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και αν δεν τα καταφέρω τότε θα ρωτήσω».

Τις οδηγίες που της είχε δώσει πριν παραδώσει το τιμόνι του DAF, πάντως, τις έχει ευαγγέλιο. «Να προσέχω τους πάντες, να κοιτάω μες στα μάτια τους να δω αν με βλέπουν, να πατάω καμία κόρνα γιατί καμιά φορά ξεχνιούνται, να τηρώ τις αποστάσεις. Κάθε πρωί να κάνω τσεκ στους ιμάντες, τα ελαστικά, τα φώτα. Και να μη βάζω τέρμα τη μουσική. Το φορτηγό δεν είναι Ι.Χ.».