Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Οι ΄Ελληνες , ως «θεματοφύλακες» της Δημοκρατίας , έχουμε διαμορφωμένη μιαν απόλυτα αρνητική άποψη για τις παρεμβάσεις του Στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας , ασχέτως αν αυτήν τη Δημοκρατία την έχουμε πολλάκις μεταχειριστεί ως χειρόμακτρον που καθαρίζει κάθε ανομία και κάθε παρεκτροπή .

Υπήρξαν , όμως , στην ελληνική ιστορία και παρεμβάσεις τέτοιου είδους , τις οποίες οι ιστορικοί (ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης) θεωρούν απόλυτα θετικές . Μια τέτοια παρέμβαση του Στρατού στην πολιτική υπήρξε και το περίφημο Κίνημα στο Γουδί (κυριολεκτικά : Κίνημα στην περιοχή του Γουδή) .

΄Ηταν τότε που στα τέλη του 19ου αιώνα η Ελλάδα παρέπαιε πολιτικά , κοινωνικά και οικονομικά . Φτώχεια , ακρίβεια και άγρια φορολογία έπλητταν το Λαό , ενώ ο Στρατός βρισκόταν σε αποσύνθεση , η πολιτική ζωή ήταν βυθισμένη στη φαυλότητα , η Δικαιοσύνη λειτουργούσε πλημμελώς και οι κρατικές υπηρεσίες βρίσκονταν σε μακρά περίοδο νάρκης .

Στα 1893 η χώρα ( κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη ) κάτω από το αβάσταχτο βάρος των εσωτερικών προβλημάτων αλλά και των τεράστιων τοκογλυφικών δανείων που είχε λάβει , οδηγείται σε πτώχευση .

Παρά ταύτα , στα 1896 , η πτωχευμένη Ελλάς πραγματοποιεί μέσα σε λαϊκό ενθουσιασμό τους Α΄ Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες , ξοδεύοντας σε έργα υποδομής και οργάνωσης τα δάνεια που είχε λάβει .

Η κυβέρνηση του λαοπλάνου Θ . Δηλιγιάννη που διαδέχτηκε εκείνη του Χ. Τρικούπη ,αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα χρέη και τα προβλήματα , παρ’ όλες τις προεκλογικές δημαγωγικές εξαγγελίες της . Σ’ αυτό το σαθρό πολιτικό υπόβαθρο ιδρύθηκε στα 1895 η παραστρατιωτική οργάνωση «Εθνική Εταιρεία» η οποία με τα εθνικιστικά παραληρήματά της οδήγησε τη χώρα στον ολέθριο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 , κατά τον οποίο η Ελλάδα υπέστη , μέσα σε ένα μήνα , ταπεινωτική ήττα , έχασει τη Θεσσαλία και υποχρεώθηκε σε πολεμική αποζημίωση προς την Τουρκία ύψους 689 εκ. φράγκων .

Η ήττα του 1897 συγκλόνισε το ΄Εθνος , το οποίο (επιτέλους) άρχισε να αναζητά τα αίτια της κακοδαιμονίας αλλά και τους τρόπους και τα μέσα για μια αναγέννηση από τις στάχτες . Νέες μαχητικές δυνάμεις εμφανίζονται στο προσκήνιο οι οποίες πιστεύουν σε μιαν άλλη Ελλάδα , δυνατή , περήφανη , ανεξάρτητη , σύγχρονη κι ευημερούσα . Οι δυνάμεις αυτές αγανακτούν για τις εθνικές ταπεινώσεις , την εξάρτηση και την υποτέλεια , καταδικάζουν τις αυλόδουλες κυβερνήσεις και πρεσβεύουν μιαν επαναστατική διαδικασία για την έξοδο από την κρίση .

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ιδρύεται ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» , ο οποίος με επικεφαλής το Συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά προβαίνει τη νύχτα της 14-15 Αυγούστου 1904 στο περίφημο «Κίνημα στο Γουδί» με αιτήματα για την αναδιοργάνωση κι ενίσχυση του Στρατού , την απομάκρυνση από το Στρατό της βασιλικής οικογένειας , την ανόρθωση της Διοίκησης , της Δικαιοσύνης , της Εκπαίδευσης και των δημόσιων οικονομικών , την πάταξη της φαυλότητας , των κομματικών ρουσφετιών και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος σε διορισμούς κλπ , και διάφορες άλλες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση του καθολικού αστικού εκσυγχρονισμού και τη δημιουργία Κράτους δικαίου .

«Η επανάσταση , όχι μόνο κατάφερε να κινητοποιήσει το παθητικό , άβουλο κι ανοργάνωτο κοινωνικό σώμα , αλλά να δημιουργήσει νέες συνθήκες , οι οποίες απαγορεύουν την επιστροφή στην προϋπάρχουσα , εξαντλημένη πολιτικά , εμπειρία. Επομένως , άλλο ένα θετικό , αναπόφευκτο , αποτέλεσμα της εξέγερσης είναι να γεννηθούν στο άμεσο μέλλον νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις , αντιπροσωπευτικές των νέων αιτημάτων και διεκδικήσεων που απελευθέρωσε η επαναστατική διαδικασία , να ανακύψουν αδοκίμαστες πολιτικές αρχηγεσίες που θα ανατρέψουν την παρωχημένη και αδύναμη ταυτότητα των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών , που θα καταφέρουν , τελικώς , να πλήξουν το κακό στη ρίζα του : Να αντικαταστήσουν το σάπιο πολιτικό σύστημα από ένα υγιές , εύρωστο και πολλά υποσχόμενο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς .» (Νίκη Μαρωνίτη , Ιστορικός , καθ. Παντείου ).

Ο Λαός απογοητευμένος από τις εθνικές ταπεινώσεις και αηδιασμένος από την κομματική και πολιτική σήψη και καμαρίλα και τη δημαγωγία των πολιτικών , εκφράζει την αμέριστη στήριξή του στο Κίνημα μ’ ένα μεγαλειώδες συλλαλητήριο στις 14 Σεπτεμβρίου του 1909 και «διατυπώνει αξιώσεις αληθινά επαναστατικές για την εποχή εκείνη :
-Επιβολή φόρου στο εισόδημα .
-Προστασία της παραγωγής .
-Μεταβολή των υπαλλήλων σε υπηρέτες του Λαού .
-Βελτίωση της θέσης των εργατών .
-Καταδίκη της τοκογλυφίας .»
(Απ. Ε. Βακαλόπουλος , Νέα Ελληνική Ιστορία 1204-1985)

Οι κινηματίες καλούν τότε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος μέσα σε λαϊκό ενθουσιασμό σχηματίζει στις 5 Οκτωβρίου 1910 τη νέα Κυβέρνηση .
Η συνέχεια είναι γνωστή : Ο Ελ. Βενιζέλος δρα αποφασιστικά και σύμφωνα με τη θέληση του Λαού και βάζει αμέσως τις βάσεις για εκσυγχρονισμό του κράτους και αποκατάσταση στη λαϊκή συνείδηση των εννοιών του Δικαίου και των Νόμων . Αναθεωρεί το Σύνταγμα προς δημοκρατική και φιλολαϊκή κατεύθυνση , εξυγιαίνει τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς , δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας , ετοιμάζει ισχυρό Στρατό και Στόλο , εξυγιαίνει τα οικονομικά και καταργώντας τις σπατάλες δημιουργεί (για πρώτη φορά) πρωτογενές πλεόνασμα , πατάσσει τη φοροδιαφυγή των ισχυρών , μειώνει τους λαϊκούς φόρους , απαλλοτριώνει τα τσιφλίκα της Θεσσαλίας και τα μοιράζει στους αγρότες , δημιουργεί εργατική νομοθεσία , λύνει (γενικώς) έγκαιρα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και αποτρέπει τις επερχόμενες θύελλες οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει να πλήττουν άλλα ευρωπαϊκά κράτη .

Κι όταν η Ελλάδα ανασυντάχθηκε και αναδιοργανώθηκε , με τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 – 13 ο Ελληνικός Στρατός κατανικά θριαμβευτικά πρώτα τους Τούρκους και ύστερα του Βουλγάρους , ξεπλένει τις προηγούμενες εθνικές ταπεινώσεις , αποκαθιστά την Εθνική Περηφάνια και διπλασιάζει τα σύνορα του Ελληνικού κράτους .

΄Υστερα , ο Ελ. Βενιζέλος , με τη διορατική πολιτική του , συντάσσεται , κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1915) , με τις Δυνάμεις της Αντάντ και βάζει την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών , μεγαλώνοντας παραπέρα τα Ελληνικά Σύνορα , εγγράφοντας , παραλλήλως , υποθήκες και δικαιώματα για την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας , πράγμα που τελικά δεν έγινε κατορθωτό , αφού οι «Μεγάλες Δυνάμεις» αποφάσισαν να αλλάξουν στρατόπεδο , να εγκαταλείψουν τους συμμάχους τους στη νίκη Έλληνες και να πάνε με τους Τούρκους οι οποίοι τους είχαν πολεμήσει ως σύμμαχοι των γερμανών .

΄Εχουν πει πως « η Ιστορία επαναλαμβάνεται ΜΟΝΟ ως φάρσα ή τραγωδία» . Σήμερα , ύστερα από ένα και πλέον αιώνα , η Ιστορία επαναλαμβάνεται (δυστυχώς) στην Ελλάδα ΚΑΙ ως φάρσα ΚΑΙ ως τραγωδία .
Αν κανείς απαλείψει τα ονόματα και τις χρονολογίες έχει την εντύπωση πως όσα διαβάζει για το «ΤΟΤΕ» αφορούν το «ΣΗΜΕΡΑ» !!!
Εκείνο που λείπει , μόνο , είναι ένα «ΓΟΥΔΙ» κι ένας «ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» (Ελευθέριος, παρακαλώ , για να μην παρεξηγούμεθα ) . Λες …;;;