ΠΑΤΡΑ. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο και του ανακοίνωσαν ότι η επόμενη αποστολή του θα είναι σε πρόγραμμα Έμπολα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ο Κωνσταντίνος Λίβανος δέχτηκε με πολύ χαρά. Το είδε σαν μια τεράστια πρόκληση και μια μεγάλη ευκαιρία μετά από τρία χρόνια στους "Γιατρούς Χωρίς Σύνορα".

Τρεις μήνες αργότερα και έχοντας επιστρέψει στο πατρικό του στην Πάτρα μάς περιγράφει πώς είναι να βρίσκεται στην επαρχία Equater, εκεί που το 1971 πρωτοεμφανίστηκε ο ιός Έμπολα, πώς αντιμετωπίζει δύο επιδημίες ταυτόχρονα (Έμπολα και COVID-19) και πώς ένιωσε όταν βρέθηκε να πλέει στον ποταμό Κονγκό, όπως ο Τσάρλς Μάρλοου, ο ήρωας του αγαπημένου του βιβλίου «Στην Καρδιά του Σκότους»:

«Τον περασμένο Σεπτέμβριο δέχτηκα να συμμετάσχω στην επείγουσα παρέμβαση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην επαρχία Équateur, βορειοδυτικά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Εκεί η ομάδα συμμετείχε από τον Ιούνιο του 2020 στην αντιμετώπιση της 11 επιδημίας Έμπολα στη χώρα.

Όταν έμαθα ότι θα πάω εκεί χάρηκα και δέχτηκα χωρίς σκέψη! Τέτοιες αποστολές αποτελούν τεράστια πρόκληση και θεωρώ τιμή μου που μου δόθηκε η ευκαιρία. Στους δικούς μου δεν είπα αμέσως την αλήθεια, μόνο πως πάω σε αποστολή στο Κονγκό. Όσο και αν έχουν συνηθίσει πλέον να πηγαίνω σε αποστολές κάπου δύσκολα, όπως και να το κάνουμε δεν λες εύκολα "Μάνα πάω σε αποστολή Έμπολα"».

Οι συνθήκες εκεί δεν άλλαξαν δραματικά λόγω COVID-19, καθώς τα πρωτόκολλα υγιεινής σε αποστολές Έμπολα είναι πιο αυστηρά έτσι κι αλλιώς και αυτό ήταν και μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Χρειάζεσαι χρόνο για να συνηθίσεις. Αυτό που ήταν διαφορετικό, όμως, ήταν ότι σκεφτόμουν και ανησυχούσα περισσότερο για τους δικούς μου ανθρώπους στην Ελλάδα.

Η πανδημία, βέβαια, δυσκόλεψε αρκετά την αποστολή μας. Όπως και σε άλλες χώρες υπάρχουν περιορισμοί στις μετακινήσεις ανθρώπων και αγαθών και αυτό για εμάς πολλές φορές συνεπάγεται καθυστερήσεις στην παραλαβή σημαντικού ιατροφαρμακευτικού υλικού. Επίσης, πολλοί συνάδελφοι ήταν εξαντλημένοι καθώς βρίσκονταν στην αποστολή ήδη αρκετό καιρό και οι αντικαταστάτες τους ήταν αποκλεισμένοι στη χώρα τους λόγω πανδημίας.

Ακόμα, τα πολλά ποτάμια, οι βάλτοι και ένα απέραντο τροπικό δάσος έκαναν την πρόσβαση στα χωριά όπου υπήρχαν τα προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα δυνατή μόνο με βάρκα ή κανό. Σαν αποτέλεσμα, η μεταφορά προσωπικού, ιατροφαρμακευτικής βοήθειας ή εξοπλισμού αποτελούσε μια συχνή πρόκληση».

Δείτε περισσότερα εδώ