Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός

Αρκετά πλέον κράτησε αυτό το πολιτικό μαλλιοτράβηγμα για το ποιος φταίει, τι φταίει και γιατί φταίει, που φτάσαμε εμείς και η χώρα μας στην άκρη του οικονομικού χάους.

Η ιστορία, που φορές – φορές για σοβαρά συμβάντα της δικαιοδοσίας της γίνεται αμείλικτη, θα αποδώσει τα όσα αναλογούν και στους πολιτικούς και στους πολίτες, αλλά και θα ξεκαθαρίσει για το τι πήγε στραβά.

Θα σταθεί όμως η ιστορία και κάτι άλλο εξ ίσου σοβαρό, αν όχι και σοβαρότερο. Θα κρίνει αν όλοι εμείς, διδαχτήκαμε σαν άτομα, σαν κοινωνία και σαν πολιτεία από τα όσα δεινά βιώνουμε.

Γιατί αν συμβεί το αντίθετο και αποδειχτεί πως κανένα δίδαγμα δεν αποκομίσαμε απ’ όλη αυτή την ηθική και υλική δοκιμασία. Και εξακολουθήσουμε σε κακόηχο κρεσέντο το γνωστό τραλαλά της αφροσύνης. Τότε ετούτο εκτός από την ιστορία θα αφορά άμεσα κι εμάς. Γιατί θα συντριβούμε στο ζοφερό παρόν του μέλλοντός μας. Στιγματισμένοι από το όνειδος της ανικανότητας. Του ανορθολογισμού. Και κυρίως του πολιτικού καιροσκοπισμού.

Και τότε, αν έτσι συμβεί, ας λένε – τότε – ό,τι θέλουν οι σειρήνες του λαϊκισμού. Οι σωτήρες των τριτοκοσμικών πολιτικών παραμέτρων. Οι άφρονες οπαδοί της μετέωρης συμφοράς. Οι λάλοι των Μ.Μ.Ε. Οι γελωτοποιοί της γεμάτης τσέπης. Οι μύριοι αδαείς ‘’ειδικοί΄΄ και οι ανοικονόμητοι της οικονομικής θεωρίας του 1+1=3. Και πάντες οι ασέμνως ή ιδιοτελώς εθνικολογούντες ηρωολάτρες της ιστορίας του όλου έθνους.

Τότε, αν έτσι συμβεί και η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη, όπως οι γνωρίζοντες ανησυχούν. Αν έτσι συνεχίσουν τα πράγματα. Τότε, μαζί με το λαό δεν θα τρέχει μόνο η σημερινή συμπολίτευση να σωθεί, αλλά μαζί τους θα τρέχει και η τωρινή αντιπολίτευση στο σύνολό της, διότι ούτε γι αυτή θα υπάρξει έλεος.

Γιατί ; γιατί τώρα, που η οικονομική θηλιά στο λαιμό της χώρας σφίγγει όλο και περισσότερο. Γιατί τώρα, που επιβάλλεται ενότητα και σύμπλευση όλων ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας. Γιατί τώρα, που η Πατρίδα εκλιπαρεί για τη σωτηρία της. Γιατί τώρα, που τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή. Η αντιπολίτευση ζει στο δικό της θολό κόσμο του ονείρου της εξουσίας.

Περιμένει στη γωνία της κατηφόρας των παθών ενός έφηβου και καταπονημένου λαού, σφυρίζοντας μελωδικά άσματα στα αυτιά του για το μέλι και το γάλα, που ρέουν άφθονα στις υπώρειες του τριτοκοσμικού κόσμου όπου σίγουρα θα μας οδηγήσει με τους ανερμάτιστους σχεδιασμούς της, αν τυχόν ποτέ αναλάβει την κρατική εξουσία.

Εγκαλεί την τωρινή κυβέρνηση για αθέτηση της υπόσχεσης για επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, παρά το ότι γνωρίζει το απλό: Πως επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι παίξε – γέλασε. Θέλει χρόνο. Επιχειρήματα. Σοβαρούς συμβαλλόμενους. Και προ πάντων συνέπεια και σοβαρότητα από το αδύναμο μέρος, που είναι πάντα ο οφειλέτης.

Απειλεί, πως όταν έλθει στην εξουσία ο λαός, θα ακολουθήσουν φυλακίσεις κυρίως για τις σχεδιαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή είναι η δημοκρατία που η σημερινή αντιπολίτευση υπόσχεται; Και ποιος είναι αυτός ο άλλος λαός, που θα έλθει στην εξουσία; Υπάρχουν πολλοί λαοί στη χώρα μας; Η σημερινή κυβέρνηση επιβλήθηκε από κάποια δικτατορία και όχι μετά από εκλογές; Αγνοεί, πως όταν ανοίγουν οι πόρτες των φυλακών για πολιτικές επιλογές, τότε κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι ο πρώτος και ποιος ο τελευταίος που θα τις περάσει;

Μάχεται ανοιχτά για λόγους κομματικού καιροσκοπισμού ολόκληρη την Ευρώπη και τους θεσμούς της. Εμπαίζει τους ηγέτες της. Αγνοεί τους κανόνες της διεθνούς τάξης και των διακρατικών συμφωνιών. Στο όνομα πάντα του μαύρου καιροσκοπισμού χαϊδεύει άφρονες συνδικαλιστές και γραφικούς αποστάτες, που το μόνο προσόν που διαθέτουν είναι η έλλειψη αιδούς. Αυτούς που απειλούν να κατεβάσουν κατακαλόκαιρο τους διακόπτες της Δ.Ε.Η. Αυτούς που διέλυσαν την μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Χώρας, τη Χαλυβουργική. Αυτούς που είναι ηθικά και νομικά υπόλογοι για μύρια όσα δεινά σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας κ.ά.

Απειλεί με αγώνες εκτός βουλής για κάθε τι στο οποίο διαφωνεί με την πλειοψηφία της. Προειδοποιεί για βάρβαρες συνέπειες τους τυχόν μελλοντικούς επενδυτές των υπό ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων.

Αυτή την αντιπολίτευση έχει η χώρα μας. Να τη χαιρόμαστε. Έχει ένα προσόν όμως. Υποστηρίζει ευθαρσώς τις θέσεις της. Και ας είναι θέσεις καταστροφής. Γι’ αυτήν προέχει η εξουσία. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

Η αντιστοιχία σε ό,τι προαναφέρθηκε και σε ό,τι έπεται είναι προφανής και διδακτική. Πρόκειται για ένα άρθρο του Γ. Α. Βλάχου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 25/8/1922 για τον Ιω. Μεταξά όταν διεκδικούσε την πρωθυπουργία για ανταμοιβή των κόπων του:

«Ένας κύριος εισέρχεται εις την Σχολήν των ευελπίδων. Γίνεται ανθυπολοχαγός. Προάγεται. Σήμερον λοχαγός, αύριον ταγματάρχης, μεθαύριον συνταγματάρχης, έπειτα αντιστράτηγος. Και τα έτη αυτά πληρώνεται, είναι σεβαστός, είναι σπουδαίος. Το κράτος εις το οποίον εστοίχισε τόσα, γυρίζει τον βλέπει, τον καμαρώνει:

- Ιδού ένας κύριος, τον οποίον ανέθρεψα, εμεγάλωσα, ετίμησα, επλήρωσα, δια να τον έχω τη στιγμή της ανάγκης. Οιασδήποτε ανάγκης αυτής την οποία κρίνω εγώ και υπέρ της θα θυσιασθεί ασυζητητί αυτός. Διότι θυσιάζονται άλλοι: χωρικοί, εργάται, άνθρωποι του γραφείου, πολίται και πολίται μηδεμίαν πραγματικήν έχοντες προς εμέ υποχρέωσιν, όταν εγώ το ζητήσω.

Αυτά σκέπτεται το Κράτος. Και η στιγμή έρχεται: Μία εκστρατεία, το Κράτος καλεί δεξιά και αριστερά τους Έλληνας: Εμπρός παιδιά! Και πηγαίνουν εμπρός. Σκοτωθείτε παιδιά! Και σκοτώνονται. Και όλοι είναι παιδιά; Όχι. Είναι και άνθρωποι προ πολλού καταβαλόντες βαρύν τον φόρον τωνθυσιών προς την πατρίδα, άνθρωποι κουρασθέντες από τα πολεμικά, άνθρωποι ξένοι και προς της νίκης τα αγαθά και προς της δόξης τα κέρδη. Εν τούτοις πηγαίνουν. Διότι έτσι είναι, διότι έτσι γίνεται. Διότι ο πολίτης δεν παζαρεύει με την Πατρίδα.

Τότε έρχεται και η σειρά του κ. Αντιστράτηγου:
- Περάστε, κ. Αντιστράτηγε. Σας χρειαζόμεθα. Αρχηγόν του στρατού. Αρχηγόν του Επιτελείου, αυτό ή εκείνο… λέγει πνιγμένον από την ανάγκην το Κράτος.
- Δεν πάω, λέγει ο κ. Αντιστράτηγος.
- Διατί;
- Διότι η εκστρατεία αυτή δεν μου αρέσει. Διότι θα αποβή ολεθρία, διότι τα πράγματα θα πάνε έτσι κι έτσι…

Και ο κ. Αντιστράτηγος προμαντεύει την καταστροφήν. Και το Κράτος; Το Κράτος το οποίον εφάνη αμείλικτον όταν κανείς τσοπάνης, πατήρ τεσσάρων ή πέντε τέκνων, δεν προσήλθεν εν καιρώ, κουνεί το κεφάλι του, τον αφίνει και φεύγει. Τότε, εις την έξοδον τον συλλαμβάνει ένας δημοσιογράφος και του λέγει:

- Κύριε Αντιστράτηγε, κάτι εκρυφάκουσα από την πόρτα: Θεωρείτε την εκστρατείαν καταστρεπτικήν; Έτσι την νομίζω και εγώ. Έρχεσθε σείς με το κύρος σας και εγώ με την πένναν μου, να το ειπούμε εις τον κόσμον; Διότι είναι φοβερόν, να ξέρετε ότι θα επέλθει μία καταστροφή και ούτε να πηγαίνετε να την καταστήσετε ίσως μικροτέραν, ούτε να επιχειρήτε να την σταματήσετε, εκ φόβου ότι θα χάσετε αγαθά της προφητείας.
Αλλ’ ο κ. Αντιστράτηγος θεωρεί τούτο καταστρεπτικόν. Και σιωπά και πηγαίνει εις το Φάληρον και κλειδώνεται και περιμένει. Τι περιμένει. Περιμένει την καταστροφήν, τον θάνατον, από τον οποίο πρόκειται να τραφεί η φιλοδοξία του. Κάτω εις τα πεδία των μαχών γίνονται λάθη. Ο Αντιστράτηγος τα γνωρίζει αυτά και σιωπά.

Και όταν η καταστροφή επήλθε, όταν κλαίουν όλα γύρω του, όταν ο οίκος της Ελλάδος επληρώθει από τραυματίας, νεκρούς, πρόσφυγας, δυστυχίαν, ο κ. Αντιστράτηγος φορεί το φράκο του και της κτυπά την θύραν.
- Τι θέλετε;
- Είμαι ο κ. Αντιστράτηγος. Θέλω να γίνω πρωθυπουργός. Έχω τα χαρτιά μου εν τάξει: «Τα έχω ειπεί».

Αλλ’ η Ελλάς έχει εργασίαν, μαζεύει τα τέκνα της. Αν δεν είχε, θα έπαιρνε την σκούπαν και θα του έλεγε εκεί εις την οδόν:

- Φύγε απ’ εδώ, Άνθρωπε μικρέ, που περίμενες να κατασκευάσης πρωθυπουργικόν φράκον από τα ράκη. Φύγε απ’ εδώ, ανυπότακτε στρατιώτα των αναγκών μου, αυτόκλητε κηδεμών της ατυχίας μου, τέκνον πονηρόν, άνθρωπε δειλέ. Αυτά θα έλεγε εις τον Αντιστράτηγον κ. Μεταξάν δακρύουσα η Ελλάς, αν έστρεφε ποτέ προς τον κ. Μεταξάν η Ελλάς τα βλέμματα».

Τυχόν ομοιότητα με σημερινές αντιπολιτευτικές μεθόδους και πρακτικές αλλά και πρόσωπα ας θεωρηθεί υπερβολική, αν όχι τυχαία. Σε κάθε όμως αντίθετη περίπτωση να ευχόμαστε να μην αποβεί τραγική και μοιραία.