Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

«Μόνο μια άκρη της αλήθειας να σηκώσω
Να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή -
Όσο μπορώ και όσο κρατήσω»

Τίτος Πατρίκιος

«Είχαμε κόμμα Αγγλικό , κόμμα Ρωσικό , κόμμα Γαλλικό … μόνο κόμμα Ελληνικό δεν είχαμε !!!» (Γιάννης Μακρυγιάννης )

Όπως τα έγραψε και τα είπε χύμα και σταράτα ο μπαρμπα-Γιάννης του 1821 , ο Έλληνας δεν έχει αλλάξει , πολιτικά τουλάχιστον , από το 1821 έως και σήμερα και απ’ ότι φαίνεται έως της συντελείας του αιώνος .

Τότε , στα 1821 , οι Έλληνες , ενώ αγωνίζονταν να ελευθερωθούν από τη σκλαβιά των 400 χρόνων , «διεκδικούσαν» και την πολυτέλεια να βρίσκονται σε εμφύλιο πόλεμο με κίνητρα καθαρά πολιτικά , δηλαδή ποια πολιτική παράταξη θα αναλάμβανε τα ηνία της χώρας μετά την απελευθέρωση !!! Εδώ ίσχυσε , δηλαδή , εκείνο που λέει ο λαός: «Ακόμα δεν τον είδαμε , Γιάννη τονε βγάλαμε !» .

Σήμερα , 191 χρόνια μετά , ενώ η Ελλάδα κρέμεται από μια τρίχα κυριολεκτικά πάνω από τη φωτιά της κολάσεως , ο ελληνικός λαός και τα κόμματα που τον εκφράζουν συμπεριφέρονται με μιαν ανευθυνότητα που προκαλεί την ιστορία ως μια εγκληματική πολιτική πράξη με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του τόπου και του λαού .

Επειδή αυτό που ζούμε σήμερα είναι η απόληξη μιας κατάστασης 10ετιών ας ξεκινήσουμε από το 1974 για να αναζητήσουμε τις ρίζες του «κακού» :

Τότε , μια ξενόφερτη χούντα έπεφτε από την εξουσία , όχι εξαιτίας του αγώνα του λαού , αλλά εξαιτίας των δικών της εγκληματικών σφαλμάτων . Και ήταν τότε που αυτός ο λαός , ο οποίος γέμιζε αυθορμήτως τις πλατείες και αποθέωνε τους χουντικούς , (εξαιρέσεις φωτεινές βεβαίως υπήρξαν) μετεβλήθη σε δημοκράτη και αντιστασιακό κι έκαιγε λιβάνι στη δημοκρατία .

΄Ενας πολιτικός , ο Κων/νος Καραμανλής , τον οποίο είχε επιβάλλει κάποτε το παλάτι και ο οποίος προδικτατορικά είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα με ψευδώνυμο(!!!) αφού , πρώτα , αναφώνησε το περίφημο «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο ;» (ενώ αυτός ήταν που κυβερνούσε) ήρθε με αναστάσιμες λαμπάδες ως σωτήρας για να σώσει τη χώρα !!!

΄Ενας άλλος προδικτατορικός πολιτικός , ο Ανδρέας Παπανδρέου , ο οποίος έπαιξε ενεργά στο στίβο της προδικτατορικής πολιτικής αστάθειας που έφερε τη χούντα (ακόμα και τον ίδιο του τον πατέρα , λένε , ότι υπονόμευε ) ήρθε κι αυτός , αφού έκανε τις αντιστασιακές διακοπές του εις τας Ευρώπας , να εκφράσει τη νέα πολιτική σκηνή της Ελλάδας !!!

Η Αριστερά , και τότε (όπως πάντα) είχε άλλα σοβαρότερα προβλήματα να λύσει : Πώς θα γίνει , όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε ακόμα να γίνει .

«ΟΛΟΙ επικαλέστηκαν τη Δημοκρατία και ΟΛΟΙ καπηλεύτηκαν το όνομά της . Συγκέντρωσαν , στο όνομα του Λαού , την εξουσία στα χέρια τους , παραμόρφωσαν συνειδητά το δικαίωμα του πολίτη για συμμετοχή στην εξουσία και μετασχημάτισαν την ελεύθερη ανάπτυξή του σε απολυταρχικό επεκτατισμό του κράτους . Οι πολίτες υποτάχθηκαν στο κόμμα και το κόμμα υποτάχθηκε σε
ένα άτομο , τον αρχηγό του . Έτσι ο βασικός λόγος ίδρυσης και ύπαρξης των κομμάτων , η στήριξη , δηλαδή , της Δημοκρατίας , ακυρώθηκε .» ( Γ. Ζερβός )

Ενώ , λοιπόν , καρτερούσαμε , υποτίθεται , τη Δημοκρατία , οδηγηθήκαμε στην αναποτελεσματική και αναξιόπιστη λειτουργία της Πολιτείας αλλά και στην ανικανότητα των δημοσίων Αρχών να προστατεύσουν τον πολίτη σε κάθε έκφανση της ζωής και δραστηριότητάς του , να προβλέψουν και να προετοιμάσουν το μέλλον του και να αναπτύξουν εκείνους τους μηχανισμούς που θα τον βοηθούσαν σε όποιαδήποτε δυσκολία ή βιοτική ανάγκη βρεθεί .

Τα μεταδικτατορικά κόμματα , οι πολιτικοί και τα στελέχη αυτών των κομμάτων αμέλησαν και παράβλεψαν το βασικό λόγο ύπαρξής των κι έμπλεξαν τον πολίτη σ’ έναν κυκεώνα άσκοπων ισορροπιών κι εξαρτήσεων , που μόνο προς όφελος της δημοκρατίας και των πολιτών δε λειτουργούσαν .

Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό ο Κων/νος Καραμανλής αποφάσισε ότι το μέλλον της χώρας ήταν στην ΕΟΚ . Είπε , λοιπόν : «Σας ρίχνω στη θάλασσα να μάθετε να κολυμπάτε». Ρωτάω εγώ τώρα : «Ποιος εχέφρων πατέρας ρίχνει το παιδί του , άμαθο από κολύμπι , στη θάλασσα ; Δε θα πνιγεί ;». Ε, αυτό μας έκανε και ο εθνάρχης : Μας πέταξε στη θάλασσα της ΕΟΚ ενώ ήμαστε ανίδεοι από κολύμπι και φυσικό επακόλουθο ήταν να πνιγούμε . Αυτό που ζούμε σήμερα είναι τα αποτελέσματα της πράξης ενός «άφρονος πατρός» ο οποίος πέταξε το κακόμοιρο το παιδί του , που δεν είχε ιδέα από κολύμπι , στη μαύρη θάλασσα της τότε ΕΟΚ . Και φυσικά …το `πνιξε !

Ο Ανδρέας Παπανδρέου , με τα ζιβάγκο και τα στρατιωτικά αμπέχονα , φώναζε (μαζί μ’ άλλα ωραία κι επαναστατικά) τότε : «΄Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων» ! Κι όταν πήρε την εξουσία , έγινε το πιο καλό παιδί της ΕΟΚ-ΕΕ χωρίς βεβαίως να φροντίσει (κι αυτός) να μας μάθει κολύμπι . Αρκέστηκε να εισπράττει τα «αποτρόπαια» ευρωπαϊκά κονδύλια , τα οποία , φευ , δεν κατέληξαν σε παραγωγικές – επενδυτικές πράξεις αλλά ξεκοκαλίστηκαν μέχρι το μεδούλι από τα πολιτικά και τα άλλα τρωκτικά , μαζί με τις συντεχνίες , τους κεφαλαιοκράτες αλλά και τις λαϊκές τάξεις και τις νέες ελίτ οι οποίες με ενθουσιασμό «έπιασαν» τον παλμό της νέας τάξης πραγμάτων κι έπεσαν στο φαγοπότι θυσιάζοντας καθημερινά κι επί πολλά χρόνια στο βωμό του «δος ημίν σήμερον». Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αύριο , κανένας δε σχεδίαζε το μέλλον . Κανείς δεν είχε την πολιτική οξυδέρκεια να διαπιστώσει (αλλά και το πολιτικό σθένος να το φωνάξει) ότι η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε εξελιχθεί σε μια πολιτική- οικονομική σκηνή όπου «οι μεγιστάνες του πλούτου διεκδικούσαν συνεχώς ατέλειωτες καταργητικές «μεταρρυθμίσεις» , «απορρυθμίσεις» και «απελευθερώσεις» του ατόμου από τη «σκλαβιά» των νόμων και των ρυθμίσεων δημόσιου χαρακτήρα , την επιστροφή σε κάποια , δήθεν , αυτορυθμιζόμενη ειδυλλιακή «κοινωνία των πολιτών» χωρίς πολιτικούς και διοικητικούς διαμεσολαβητές . Δηλαδή , στην άμεση απεριόριστη και ολοκληρωτική κατίσχυση των ισχυρών επί των αδυνάτων» .(Κ. Βεργόπουλος )
Η φούσκα άρχισε , πλέον , να παίρνει διαστάσεις :

Η παραγωγική βάση της χώρας εξαρθρωνόταν . Το χρήμα που έπεφτε στην αγορά αντί να γίνεται επένδυση πήγαινε στις τσέπες των βιομηχάνων , των αεριτζήδων , των διαπλεκομένων , των κομπιναδόρων κλπ , κλπ . Οι γεωργοί και οι παραγωγοί αντί να καλλιεργούν ζούσαν από επιδοτήσεις . Οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι ενδιαφέρονταν μόνο για την είσπραξη . Ποσώς τους ενδιέφερε η κατάσταση του κρατικού κορβανά και των ταμείων . Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έπλεαν σε πελάγη ευχαρίστησης αφού μπορούσαν να βλέπουν τα αφεντικά από πιο κοντινή απόσταση ακόμα κι όταν τα εργοστάσια κι οι επιχειρήσεις πήγαιναν «κατά διαβόλου». Η ελληνική οικονομία πέθαινε ωραία και ήσυχα μέσα σε χρυσοστόλιστο φέρετρο . Η Αριστερά συνέχιζε να διαιρείται σε μαγαζάκια με μόνη ιδεολογία και πρακτική τα συνθήματα και το λαϊκισμό , χωρίς να μπαίνει στην ουσία και στο βάθος του κοινωνικού – πολιτικού –οικονομικού γίγνεσθαι . Η πράσινη και η γαλάζια πολιτική εξουσία (δικομματισμός) αφηνιασμένες από το ντελίριο της απατηλής ευδαιμονίας και κάτω από την πίεση των εργατοπατέρων και της Αριστεράς έδιναν χωρίς να έχουν . Το κράτος άρχισε να δανείζεται όλο και περισσότερο για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις . Οι αναπηρικές συντάξεις- μαϊμούδες , η διαφθορά , η παραοικονομία , το μαύρο χρήμα , η φοροδιαφυγή , η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος , οι κομπίνες , τα σκάνδαλα , η αναξιοκρατία , ο ημετερισμός , το ρουσφέτι, η κομματοκρατία , ο υδροκεφαλισμός του δημόσιου τομέα με στρατιές πράσινων – γαλάζιων ενίοτε και κόκκινων ή ροζ φρουρών , η απόδραση τεράστιων κεφαλαίων στην Ελβετία και αλλαχού , οι μίζες για κάθε κρατική δραστηριότητα , η αποσύνθεση της κρατικής μηχανής , η αποβιομηχάνηση , κλπ , κλπ , δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μίγμα που απειλούσε την υπόσταση της χώρας και του λαού της . Παρ’ όλ’ αυτά κανείς δεν ήθελε να ξεφύγει απ’ τη νιρβάνα του . Κι αν μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο εμφανιζόταν κανένας «άγγελος –εξάγγελος» και προσπαθούσε να ξυπνήσει το αποχαυνωμένο πλήθος , αυτό τον έστελνε στο «πυρ το εξώτερον» διότι : «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει , καλύτερα να μη μας πει κανένα» .

Και μέσα σ’ αυτόν τον τεχνητό παράδεισο ήρθαν και οι Τράπεζες για να κερδοσκοπήσουν εκμαυλίζοντας τον κοσμάκη ! Το σύνθημα ήταν : «Πάρε να `χεις»! Απ’ το πρωί ως το βράδυ τα τηλέφωνα των νοικοκύρηδων χτυπούσαν ασταμάτητα :
-Θέλεις κάρτα ; Θέλεις στεγαστικό ; Θέλεις δάνειο διακοπών ; Θέλεις Χριστουγέννων ; Θέλεις Πάσχα ; Θέλεις Σπουδών ; Θέλεις …Θέλεις…Θέλεις …;
Κι ο κόσμος «τσίμπαγε» , κι ήθελε … κι ήθελε … κι ήθελε …!

Και μετά , επί Σημίτη , ήρθε και το χρηματιστήριο ! Χιλιάδες άνθρωποι σταμάτησαν ξαφνικά να δουλεύουν και ξημεροβραδιάζονταν μπροστά στις οθόνες των τραπεζών ποντάροντας με ύφος βαρύ κι ασήκωτο σε μετοχές , με τις ευλογίες ανεύθυνων και ανυπόληπτων πολιτικών , ή πολιτικών και άλλων που σχεδίαζαν πώς θα πλουτίσουν απ’ αυτό το χρηματιστηριακό αμόκ . Τα κεφάλαια - φαντάσματα φούσκωναν , φούσκωναν , φούσκωναν , όλοι οι Έλληνες είχαν καταστεί κατά φαντασίαν Κροίσοι , ώσπου η φούσκα έσκασε , περίχυσε με τα περιττώματα που έκρυβε μέσα της το πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας και χάθηκαν περιουσίες και μετρητά που με κόπο είχαν μαζευτεί και που , αν αλλού είχαν επενδυθεί παραγωγικά θα είχε αλλάξει ο χάρτης της χώρας .

Ο κ . Σημίτης ολοκλήρωσε το στραγγαλισμό και την υποδούλωση της χώρας οδηγώντας την μέσα σε κλίμα τεχνητής ευφορίας και με στοιχεία παραποιημένα στη Νομισματική Ένωση , χάσαμε τη δραχμούλα μας και μπήκαμε στο ευρώ με φόντο έναν παράδεισο . Κάναμε (τρομάρα μας) και τους ολυμπιακούς αγώνες μέσα σε εθνική (και πάλι τρομάρα μας ) αποθέωση , το χρέος εκτοξεύτηκε σε ανεξέλεγκτα ύψη , η χώρα βούλιαζε ακόμα περισσότερο στη σήψη και στα σκάνδαλα και μετά ανέλαβε ο κ. Καραμανλής υποσχόμενος «επανίδρυση του κράτους» .

Η γραμμή της πολιτικής του ήταν «μην κάνετε τίποτε !» και η πολιτική προδιάθεση «Μου `ρχεται να κάνω γιούργια - στον ταβλά με τα κουλούρια» .

Κι αφού δεν έκαναν τίποτε , για να μην πλήττουν , το `ριξαν στα σπορ των σκανδάλων , όπου , όπως και οι πράσινοι προκάτοχοί τους , σημείωσαν ζηλευτά ρεκόρ . Στο μεταξύ η χώρα συνέχιζε να ζει με δανεικά , το χρέος εκτινασσόταν σε ύψη δυσθεώρητα , η οικονομία βούλιαζε στην ύφεση , το κράτος διαλυόταν περαιτέρω , η όποια παραγωγική δομή είχε απομείνει άγγιζε πάτο , τα τρωκτικά του δημοσίου και της παραοικονομίας απομυζούσαν τους τελευταίους χυμούς απ` το δέντρο της χώρας που έπνεε τα λοίσθια … κι όμως ακόμα και τότε δε βρέθηκε ένας πολιτικός , ένας άνθρωπος του Πνεύματος και των Γραμμάτων , ένα κόμμα , ένα κίνημα , ένα συνδικάτο … να υψώσει μια φωνή προειδοποίησης και να καταγγείλει ότι το καράβι πάει κατ` ευθείαν στις ξέρες .

Μόνο όταν έφθασε ο χρόνος των εκλογών ο κ. Καραμανλής άρχισε να ψελλίζει κάτι για δύσκολη κατάσταση , για σκληρά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν κ.α. Η αποθέωση, δηλαδή , της πολιτικής ανευθυνότητας και του κυνισμού : Να κυβερνάς 4 χρόνια και στο τέλος να θυμάσαι ότι υπάρχουν προβλήματα !!!

Ο Γιωργάκης , με μοναδικό όνειρο να καταγραφεί , επιτέλους , ως πρωθυπουργός , δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη . Αντί να μιλήσει για την οδυνηρή πραγματικότητα και να προτείνει τρόπους για την υπέρβασή της , συνθηματολογούσε κατά το πρότυπο του παππού και του πατέρα του : «Λεφτά υπάρχουν» . Ενώ δηλαδή ο ταβλάς με τα κουλούρια είχε αδειάσει (ακόμα και το σουσάμι είχαν γλείψει) ο Γιωργάκης Παπανδρέου ισχυριζόταν ότι ήταν γεμάτος και πως ο λαός επί των ημερών του θα χορτάσει κουλούρια !

Κι ο λαός αν και το έβλεπε πια ότι κουλούρια δεν υπάρχουν , πίστεψε στην οφθαλμαπάτη και ψήφισε Γ. Παπανδρέου . Η νέα κυβέρνηση αφού είδε και από πρώτο χέρι την οικτρή κατάσταση των οικονομικών της χώρας , επί 2 χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτε ! Και δεν έφτανε μόνον αυτό : Βγήκε κάποια στιγμή ο κ . Παπακωνσταντίνου και δήλωσε προς το εξωτερικό ότι το έλλειμμα της χώρας δεν ήταν τόσο , όσο το παρουσιάζαμε αλλά πολύ – πολύ μεγαλύτερο και συνεπώς τόσα χρόνια κοροϊδεύαμε τους ευρωπαίους και τους δανειστές πλαστογραφώντας τα οικονομικά στοιχεία . Γιατί το έκανε αυτό ο κ .Παπακωνσταντίνου δεν απαντήθηκε ΠΟΤΕ , αν και πολλοί λένε ότι πολλοί (μεταξύ τους ΚΑΙ Έλληνες) κέρδισαν πολλά , από το τζόγο που παίχτηκε στις πλάτες των εθνικών οικονομιών κι εν προκειμένω στην πλάτη της Ελλάδας . Το αποτέλεσμα όμως ήταν φοβερό και , βεβαίως , αναμενόμενο : Αυτοί που μας δάνειζαν μέχρι τότε με επιτόκια προσιτά σταμάτησαν πλέον να μας δανείζουν και ζήτησαν τεράστια επιτόκια για νέους δανεισμούς . Άρχισε , πλέον , η περίοδος της τοκογλυφίας . Η χώρα κατέρρευσε , αναγκαστικά και τελείως απροετοίμαστοι προσφύγαμε στην τρόικα , ο Γιωργάκης το `βαλε στα πόδια , υπογράψαμε τα μνημόνια της υποτέλειας και της εξαθλίωσης και η χώρα μπήκε σε νέα κατοχική περίοδο η οποία κατά πώς φαίνεται δε θα διαρκέσει 4 χρόνια όπως η πρώτη κατοχή αλλά 4 δεκαετίες και βλέπουμε .

Και η Ευρώπη πού ήταν όλον αυτόν τον καιρό ; Δεν ήξερε τίποτε ; Δεν έβλεπε τίποτε; Φυσικά , ΚΑΙ τα ήξερε ΚΑΙ τα έβλεπε ΟΛΑ . Άλλωστε , ό,τι συνέβαινε μέσα στην Ελλάδα ήταν σύμφωνο με την πολιτική της , δηλαδή , μια άκρατη φιλελευθεροποίηση που δρούσε (και δρα) υπέρ τραπεζών κι εταιρειών , ενώ έβαζε (και βάζει) στο περιθώριο τον Ευρωπαίο , ως πολίτη με αναφαίρετα δικαιώματα αλλά και ως εργαζόμενο με αιτήματα .

Ο εθελοντικά «ναρκωμένος» επί τόσα χρόνια λαός αποφάσισε να ξυπνήσει . Ένιωσε πόσο είχε εξαπατηθεί , είδε ξαφνικά τα αδιέξοδα της Πολιτικής , αντιμετώπισε , για πρώτη φορά , το θέμα του υψηλού κόστους ενός μηδενικού πολιτικού προϊόντος και συνειδητοποίησε ότι : «Με το ευρώ καταργείται η οικονομική πολιτική , με τις ιδιωτικοποιήσεις καταργείται η βιομηχανική πολιτική , με την αποκέντρωση καταργείται η πολιτική των προμηθειών … με την παγκοσμιοποίηση δεν υπάρχει πλέον χώρος για πολιτική επί ουδενός θέματος .» (Ζακ Αταλί)

Τα οράματα και οι ουτοπίες τελείωσαν , η οικονομική κρίση βάδιζε αδελφωμένη με την ιδεολογική αδερφή της , η κρίση των αξιών και η ηθική κρίση έφθασαν στο ζενίθ, η ουσιαστική παιδεία εξοβελίστηκε , η ουσία ηττήθηκε κατά κράτος από κάθε είδους «φαίνεσθαι» , οι σκοποί και τα μέσα μπερδεύτηκαν σ’ ένα γόρδιο δεσμό , η τεχνο-επιστήμη έφθασε σε αχαλίνωτη ανάπτυξη και η δύναμη των ΜΜΕ έγινε ανεξέλγκτη .

Για όλ’ αυτά (και άλλα πολλά) ο απότομα προσγειωμένος λαός γέμισε τις πλατείες με το κίνημα «των αγανακτισμένων» , διαδήλωσε , μούντζωσε , έβρισε , πέταξε γιαούρτια και αυγά , εκτονώθηκε και … γύρισε αυτοϊκανοποιημένος στο σπίτι του , χωρίς να καταφέρει να συγκροτήσει μια πρόταση πολιτική διαφορετική από τις προτάσεις που έβαζε στο τραπέζι το κατεστημένο , αφήνοντας το πλεονέκτημα των χειρισμών και των εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα που τόσον καιρό έβριζε και γιαούρτωνε . Ο μαζοχισμός στην απόλυτη έκφρασή του !

Κι ύστερα ήρθαν οι εκλογές !

Ο κυρίαρχος λαός ψήφισε και αποφάσισε : Τιμώρησε και κατακερμάτισε τα κόμματα εξουσίας ενισχύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μικρά κομματα με έναν τρόπο εντυπωσιακό . Η εντολή ήταν σαφέστατη : Κυβέρνηση συνεργασιών . Κι όμως η εντολή κατέστη ανενεργός : Νέα Δημοκρατία , ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αν και μπορούσαν να κάνουν κυβέρνηση το απέφυγαν επειδή ήθελαν να τσουβαλιάσουν και τον ΣΥΡΙΖΑ , ενώ κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμπαινε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το πρόσχημα της καθαρότητας και τη μη φθοράς του προσβλέποντας στην εξουσία . Από κοντά ΚΚΕ και Καμένος με απόλυτα αρνητική θέση για λόγους ιδεολογικής περιχαράκωσης και πολιτικής επιβίωσης , έριχναν νερό στο μύλο της πολιτικής αστάθειας και της ακυβερνησίας .

Με τη χώρα κρεμασμένη από μια τρίχα πάνω από τη φωτιά της κολάσεως ΟΛΑ τα κόμματα με τρόπο φθηνό και εγκληματικά ανεύθυνο αρνήθηκαν να σεβαστούν το αποτέλεσμα των εκλογών και να βάλουν ένα χεράκι , όλα μαζί , μπας και σωθεί η έρμη η Ελλάδα , που με δική τους ευθύνη (μαζί και των Ελλήνων) είχε φθάσει στο χείλος του τάφου . Μπροστά στο δίλημμα : ΕΛΛΑΣ ή ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ , προτίμησαν , χωρίς πολλή σκέψη , το ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ. Εμπρός λοιπόν για νέες εκλογές !

Με το κράτος παραλυμένο , με τους τραγικούς οικονομικούς δείκτες να καταρρέουν ακόμα περισσότερο , με τα θεόρατα ελλείμματα να γιγαντώνονται παραπέρα , με την κοινωνία να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στη δυστυχία και στην αποδιοργάνωση , με χρήματα που θα ` πρεπε να διατίθενται για τις ανάγκες των αναξιοπαθούντων και όχι για εκλογικές φιέστες , το πολιτικό σύστημα που πήρε στο λαιμό του μιαν ολόκληρη χώρα , προχώρησε με κυνικότητα και πλήρη αναισθησία σε νέες εκλογές εκμεταλλευόμενο την αδράνεια των πολιτών , οι οποίοι από «αγανακτισμένοι» είχαν ξανά μεταβληθεί σε «κότες» και «λακέδες» του νέου πολιτικού σκηνικού , που ετοιμαζόταν στα παρασκήνια της επιθεώρησης «Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ» .

Κι έγιναν οι επαναληπτικές εκλογές κι έβγαλαν μια από τα ίδια :

Τα ίδια κόμματα , με την ίδια σειρά αλλά με διαφοροποιημένα ποσοστά . Ήταν άραγε ικανός λόγος να υποστεί η χώρα την οδυνηρή δοκιμασία μιας επαναληπτικής αναμέτρησης προκειμένου να πάρει η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 30% και 28% ο ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά όχι! Αντιθέτως , εκτός των άλλων δυσμενών συνεπειών , προκλήθηκε και ζημιά πολιτική , αφού ο κόσμος εκβιάστηκε και «διόρθωσε» την πρώτη απόφασή του φέρνοντας και πάλι το δικομματισμό στο προσκήνιο με νέο όμως πρόσωπο , βάζοντας στη θέση του ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ . Για να γίνει όμως αυτό μειώθηκαν τα ποσοστά του ΚΑΜΕΝΟΥ ο οποίος πήγε να εκφράσει μιαν άλλη άποψη στο χώρο της Δεξιάς , εξαφανίστηκε ο ακροδεξιός ΛΑ.Ο.Σ και στη θέση του παγιοποιήθηκε η φασιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ , μειώθηκε στο μισό η δύναμη ενός ιστορικού κόμματος της Αριστεράς , του ΚΚΕ , κι εξανεμίστηκε το ισχυρό ποσοστό (19%) των κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση . Το τελευταίο αυτό , ειδικά ,μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεγάλη πολιτική απώλεια , αφού τούτο το ισχυρό ποσοστό εξέφραζε έναν ελπιδοφόρο χώρο ζύμωσης και κυοφορίας μιας νέας πολιτικής πρότασης που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος σήμερα .
Αφού , λοιπόν , ικανοποιήθηκαν τα μικροκομματικά και άλλα καπρίτσια , εδέησαν να κάνουν αυτό που όφειλαν να έχουν κάνει από τις πρώτες εκλογές : Έφτιαξαν οι τρεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) κυβέρνηση κι έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση να ακονίζει τα μαχαίρια για την επόμενη αναμέτρηση κατά την οποία ελπίζει βάσιμα να γίνει αυτός «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» .

Τα πρώτα σημάδια δείχνουν , δυστυχώς , ότι το μέλλον δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό κι ελπιδοφόρο για τη χώρα και το λαό . Τα κόμματα της συγκυβέρνησης δείχνουν ότι στην άκρη του μυαλού τους έχουν για κυρίαρχο το κομματικό μαγαζάκι κι όχι το καλό της χώρας . Κι από την άλλη η αντιπολίτευση συνεχίζει το ίδιο παράφωνο βιολί της στείρας αντιπαράθεσης που μοναδικό σκοπό έχει να φθείρει τον αντίπαλο κι όχι να καταθέσει δημιουργικές , ουσιαστικές και ρεαλιστικές προτάσεις για να ξεφύγει η Ελλάδα από το βρόγχο των προβλημάτων και να αναπνεύσει .

Οι εξελίξεις , οι οποίες θα είναι (εκ των πραγμάτων) ταχύτατες , θα δείξουν αν τελικά θα πρυτανεύσει η σύνεση και το αίσθημα ευθύνης απέναντι στις τύχες και στο μέλλον της χώρας ή αν τα κόμματα (στο σύνολό τους) θα σύρουν το χορό του Ζαλόγγου παρασύροντάς μας στο βάραθρο .

Για άλλη μια φορά ο ελληνικός λαός διαπιστώνει ότι «πιάστηκε κορόιδο» . Ενώ προεκλογικά του μιλούσαν για αναδιαπραγμάτευση , απαγκίστρωση κ.ο.κ. τώρα διαπιστώνει πως «Πρώτα θα υλοποιηθούν τα μνημόνια και μετά ίσως ζητηθεί και η τροποποίησή τους . Πρώτα θα βαθύνει κι άλλο η ύφεση , ώστε να συμπιεστούν και άλλο οι μισθοί , να αυξηθεί και άλλο η ήδη πρωτοφανής ανεργία , να πολλαπλασιαστούν και άλλο τα λουκέτα και μετά , ίσως , κάποιοι , κάπως , θα ζητήσουν να τροποποιηθούν όσα … εφαρμόστηκαν .» (Β. ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ)

Και δεν είναι μόνον αυτό ! Το πιο ανησυχητικό είναι πως «εμφανιζόμαστε να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα . Ένας κόσμος που πάει απ’ το κακό στο χειρότερο , αλλά κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του , περιμένοντας ένα θαύμα . Θαύματα , όμως , δε γίνονται πλέον . Και από μηχανής θεοί δεν υπάρχουν . Χάθηκαν μαζί με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα , που μας έφερε έως εδώ . Διαλύθηκαν μαζί με τις συλλογικές αυταπάτες ότι οι χώρες μπορούν να βαδίζουν στο μέλλον δίχως συγκεκριμένο σχέδιο , ότι τα δικαιώματα είναι δεδομένα και απαράγραπτα ακόμη κι όταν οι αγορές ξεφαντώνουν πάνω στις ζωές μας , ότι χωρίς να καταβάλλουμε προσπάθειες όλα – τελικώς – θα πάνε καλά .» (Β. ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ)

Σε κάθε περίπτωση πρέπει ως πολίτες να παραμείνουμε ξύπνιοι κι ενεργοί για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε οποιαδήποτε δυσμενή εξέλιξη , έστω και την ύστατη ώρα . Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δώσουμε την εντύπωση ότι έχουμε αποθέσει την τύχη μας «εν λευκώ» στα χέρια του οποιουδήποτε πολιτικού , του οποιουδήποτε κόμματος .

Και πρέπει , επιτέλους , ως λαός , να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που θέλουμε , ποιος είναι ο δρόμος που πραγματικά επιθυμούμε να τραβήξουμε . Διότι κάτω από τον καταιγισμό της παραπληροφόρησης και του ξεπλύματος του εγκεφάλου μας από τα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα ΜΜΕ έχουμε φτάσει στη σχιζοφρενική κατάσταση να λέμε πως «θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ» αλλά «δε θέλουμε τα μνημόνια» . Πρέπει , πλέον , να ξεκαθαρίσουμε οριστικά στο μυαλό και στην πολιτική μας συνείδηση πως η παραμονή μας στο ευρώ πάει πακέτο με τα μνημόνια , τη λιτότητα , τη φτώχεια , τη δυστυχία , την ανεργία , τη διάλυση του κοινωνικού κράτους , το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας , την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα κλπ , κλπ . Ο άλλος δρόμος είναι η επιστροφή στη δραχμή , με ταυτόχρονη καταγγελία του συνόλου του χρέους και απελευθέρωσή μας από ΟΛΑ τα δεσμά (οικονομικά , πολιτικά , κοινωνικά , στρατιωτικά κ.α.) που μας έχουν χαλκεύσει και ανασκούμπωμα για ένα δρόμο δύσκολο και ανηφορικό , ο οποίος όμως θα έχει αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνια και θα εγγυάται ότι στο τέλος του δρόμου , όσο μακρύς κι αν αποδειχθεί , θα υπάρχει δικαίωση των θυσιών υπέρ των παιδιών της σημερινής Ελλάδας και της πατρίδας μας .

Πολιτικά , αυτός ο άλλος δρόμος παραμένει ακόμα ορφανός , αφού ΟΛΑ τα κόμματα της Βουλής , από άκρα δεξιά έως αριστερά και αριστερότερα , ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ στο βωμό του ευρώ , με αποτέλεσμα ο πολιτικός τους λόγος ( ακόμα κι όταν καταφέρεται κατά των μνημονίων , της τρόικας , της ευρωπαϊκής ένωσης , των ΗΠΑ , του κεφαλαίου , της παγκοσμιοποίησης κλπ , κλπ ) να καθίσταται αναξιόπιστος και κενός περιεχομένου για να μην πω αστείος . Γι’ αυτό και ο ερχομός του πολιτικού «μεσσία» (πρόσωπο , κόμμα , κίνημα … δεν έχει σημασία η μορφή ) δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί .

«Δεν υπήρξαν ποτέ άπαρτα κάστρα και ανίκητοι πολεμιστές . Αναδείχθηκαν όμως επάλξεις και δόθηκαν αληθινές μάχες.» ( Γ. ΜΑΡΝΕΛΛΟΣ)

Η Ιστορία μας μετρά με μάτι άγρυπνο και αυστηρό και η κρίση της θα είναι αδέκαστη στο βιβλίο του μέλλοντος .

«Είτε η πολιτική θα ανταποκριθεί στις λαϊκές προσδοκίες , αφήνοντας κατά μέρος τα προσχήματα στα οποία ούτε η ίδια πιστεύει , είτε , με την εξαφάνισή της , θα καταβάλει το τίμημα της ιστορικής συνθηκολόγησής της» (Κ . ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ)