Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Πολλές φορές στο παρελθόν οι λαοί έχουν πληγεί από έντονα φαινόμενα (επιδημίες, πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ.) και σε κάθε περίπτωση αποδεικνυόταν η πολιτική υστέρηση των υπεύθυνων κατά την αντιμετώπιση και τη διαχείρισή τους. Διαχρονική είναι η προτροπή-συμβουλή ότι «πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για να τα βγάλουμε πέρα από την έκτακτη συνθήκη που μας έτυχε». Την ακούμε και τώρα, με την εμφάνιση του ιού και των πυρκαγιών και όταν δεν προκύπτουν τα επιθυμητά γι’ αυτούς αποτελέσματα, προστρέχουν στην εξήγηση ότι φταίνε οι ανυπάκουοι και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι ανεμβολίαστοι, «οι ασύμμετρες απειλές» και «ο στρατηγός άνεμος». Η αποποίηση και η μετάθεση των ευθυνών των κυβερνόντων είναι πάγια τακτική και με αυτή τη λογική η ίδια κατάσταση συντηρείται και διαιωνίζεται.

Σήμερα, η επέλαση της πανδημίας και οι αναμενόμενες φωτιές ήρθαν να αποκαλύψουν και να επιβεβαιώσουν τα τεράστια κενά των αρμόδιων στην πρόληψη, οι οποίοι με τις σπασμωδικές και αναποτελεσματικές κινήσεις τους εμπότισαν τους πολίτες με φόβο και τρόμο για τη ζωή τους πάνω στη μαυρίλα και τα αποκαΐδια. Και αφού κατάφεραν οι συντονιστές σε έναν περίπου χρόνο να έχει εμβολιαστεί ο μισός πληθυσμός και να κάψουν τη μισή Ελλάδα με δυο μποφόρ, τώρα ενεργούν παραπλανητικά και τυχοδιωχτικά υποστηρίζοντας ότι οι υλικές ζημιές θα αποκατασταθούν, «θα τα φτιάξουμε». Η εκμετάλλευση της επικινδυνότητας της κατάστασης τους έδωσε τη δυνατότητα να πάρουν μέτρα που έπληξαν τις ατομικές ελευθερίες και την ψυχική υγεία των απλών ανθρώπων και φανερά αδράνησαν, αφού άφησαν να παρέλθει κρίσιμος χρόνος για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Έτσι, ο θανατηφόρος ιός συνδυασμένος με την τεράστια οικολογική καταστροφή, με το κάψιμο κατοικιών, δασών, περιουσιών κλπ. συνθέτουν ένα σύνολο δυσβάστακτο, δύσκολα αντιμετωπίσιμο, όταν μάλιστα η διαχείριση γίνεται από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις κάτω από κατευθυνόμενες συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες.

Το νεοφιλελεύθερο κράτος, λόγω και της ιδεολογικής/συνειδητής έλλειψης των απαραίτητων υποδομών, δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να τους προστατεύσει όλους και με αυτό το πρόσχημα συγκαλύπτει την πολιτική του, αφού δεν έχει σε προτεραιότητα την προστασία των πολιτών και την ενισχυμένη κρατική αλληλεγγύη και βοήθεια. Η νέα αντίληψη για τις περιόδους των κρίσεων, που με διάφορους τρόπους αρχίζει να εμπεδώνεται είναι ότι, κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν για να συνεχίσει η πλειονότητα τις δραστηριότητές της. Γι’ αυτό επιστρατεύονται τα lockdown και οι «εκκενώσεις», με την πρόφαση ότι έτσι θα πεθάνουν λιγότεροι, ωστόσο οι κοινωνικές και οι οικονομικές επιπτώσεις έχουν κυριεύσει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και είναι καταλυτικές και ανυπέρβλητες. Και ενώ φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη ζωή, η αξιοπρέπεια και ο ανθρωπισμός καταρρακώνονται, με τους μη προνομιούχους, τους οικονομικά ευάλωτους, τους αγωνιστές της ζωής, αγρότες, νομάδες, παραγωγούς προϊόντων κλπ. να οδηγούνται στην ανεργία, τη χρεοκοπία, την ένδεια, την ανέχεια και τη φτωχοποίηση.

Η δυσαρέσκεια του λαού μεγεθύνεται. Οι συνέπειες της υγειονομικής και της περιβαλλοντικής κρίσης και οι αποτυχημένες εφαρμογές για την αντιμετώπισή τους παίρνουν μεγάλες μέχρι και εκρηκτικές διαστάσεις. Οι κινήσεις των αντιεμβολιαστών, με τις όποιες βλέψεις και σκοπιμότητες και η απόγνωση των καιόμενων, οι οποίοι απομακρύνονται με το ζόρι από τις περιουσίες τους που θέλουν να προστατεύσουν, για να μην τις αφήσουν στο έλεος των πολιτικών αντιπαραθέσεων και των αντι-Μάτι νοοτροπιών έχουν δημιουργήσει ένα σοβαρό μείγμα. Η οργή και η αγανάκτηση που έχουν συσσωρευτεί στις συνειδήσεις των «άπιστων» και των κατεστραμμένων κανείς δεν ξέρει πώς, πότε και με ποιο τρόπο θα εκφραστούν. «Οι μεγάλες κρίσεις οδηγούν σε μεγάλες αλλαγές; Ίσως, αλλά όχι απαραίτητα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το σύστημα εκμεταλλεύεται τις κρίσεις προς όφελός του, προσαρμόζοντας τη στρατηγική του στις ιδιάζουσες συνθήκες που προκύπτουν από την εκάστοτε κρίση» γράφει ο καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κύρκος Δοξιάδης.

Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, αν ήταν ενισχυμένα τα δημόσια συστήματα υγείας και είχαν ληφθεί έγκαιρα όλα τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα πυρόσβεσης και προστασίας τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Τώρα οι κυβερνώντες προσπαθούν να ελέγξουν την κατάσταση με γενικευμένη καραντίνα και ψίχουλα για προσωρινή ανακούφιση στηριγμένοι στις υπερεξουσίες που τους παρέχει το επιτελικό κράτος, το οποίο ανεπαρκές και ανίκανο έχει αποτύχει πλήρως. Η ταξική του θεώρηση με την παράδοση των καμένων στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, κάτι το οποίο εξάγεται και από αυτά που είπε προχθές ο πρωθυπουργός πως «από αυτήν τη μεγάλη οικολογική καταστροφή [στην Εύβοια] ξεπηδά η ευκαιρία(!)…», θα έχει τραγικά αποτελέσματα. Εάν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι κακές φήμες, ότι υπήρξε ανοχή στην καταπολέμηση των πυρκαγιών, ώστε τα αποτεφρωμένα να χρησιμοποιηθούν για το στήσιμο διαφόρων μονάδων εκμετάλλευσης και ανεμογεννητριών, θα πρόκειται για τον πιο εκτεταμένο ευνουχισμό του νεώτερου ελληνικού κράτους, την πιο θλιβερή κατάληξη μιας κοινωνίας, η οποία έχει χάσει τον προσανατολισμό της, την υπόστασή της, την ύπαρξή της, τη ζωή της. Πάντως, για να μπορέσει κάποιος να κινητοποιηθεί προκειμένου να αλλάξει το παρόν και να διαμορφώσει το μέλλον, πρέπει να έχει κάποια στηρίγματα. Η απόλυτη ανέχεια και ο φόβος οδηγούν στην παραίτηση. Αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά το σύστημα της εξουσίας και πράττει ανάλογα.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις