Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

««Ξέρεις τους κανόνες . Αν την παντρευτείς , εγώ έχω το πρώτο δικαίωμα απάνω της και μετά εσύ» . Ο νεαρός έγνεψε . Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον εμποδίσει . Όμως είχε δώσει μια υπόσχεση και σκόπευε να την κρατήσει .»»

Στα χρόνια του σκοτεινού Μεσαίωνα ο άρχοντας Φεουδάρχης , εκτός των άλλων , είχε και το λεγόμενο δικαίωμα της «πρώτης νύχτας» : Να κοιμηθεί , δηλαδή , αυτός , την πρώτη νύχτα , με τη σύζυγο ενός νιόπαντρου δουλοπάροικου , απ’ αυτούς που δούλευαν για λογαριασμό του για ένα κομμάτι ψωμί .

Στη σημερινή εποχή το ελληνικό κράτος – Φεουδάρχης βιάζει καθημερινά και με κάθε ευκαιρία τον υποτακτικό του δουλοπάροικο Λαό ασκώντας καταχρηστικά το δικαίωμα της πρώτης νύχτας . Την 1η Οκτωβρίου του 2012 το δικαίωμα τούτο του Αφέντη συνετελέσθη στις σκάλες και στους διαδρόμους των Εφορειών όλης της χώρας , όπου οι δυστυχείς δουλοπάροικοι πολίτες έσπευσαν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους βαριούς φόρους που έχει επιβάλλει ο Φεουδάρχης κατ’ εντολήν της Βασιλίδος – Τρόικας .

Απελπισμένοι δουλοπάροικοι-πολίτες που έξυσαν τον πάτο του βαρελιού για να βρουν αυτά που γύρευε ο Αφέντης ώστε να γλιτώσουν τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις , συνωστίζονταν σαν ζώα σε ατέλειωτες ουρές , στις σκάλες , στους διαδρόμους , στα γραφεία και στα γκισέ , ανεβοκατέβαιναν ορόφους , μπαινόβγαιναν σε γραφεία μέσα στη ζέστη , όρθιοι , νηστικοί , διψασμένοι , άρρωστοι , ξεθεωμένοι , έχοντας αφήσει τις δουλειές τους , τα σπίτια τους , τις οικογένειές τους , τις υποχρεώσεις τους …υφιστάμενοι το δικαίωμα της πρώτης νύχτας , ομαδικά , από το Κράτος – Φεουδάρχη .

Εκείνο που έλειπε από τους τόπους του μαρτυρίου τους ήταν μια αφίσα που να το γράφει ωμά και αποκαλυπτικά :

«Θα σου πάρω τα λεφτά και μαζί θα σε τυραννήσω»

Ως πότε , αδέρφια , θα ανεχόμαστε να ζούμε σκυφτοί και γονατιστοί ;

Ως πότε θα ανεχόμαστε τους αλλεπάλληλους εξευτελιστικούς βιασμούς από τον Αφέντη-Φεουδάρχη – Κράτος ;

Ως πότε Αυτός θα ορίζει τη μοίρα και τη ζωή μας ;

Ως πότε θα δίνουμε στον Αφέντη τη μπουκιά το ψωμί απ’ το στόμα του παιδιού μας , το φάρμακο του αρρώστου μας , τη φροντίδα του ανήμπορου , το δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλειά του νέου ανθρώπου , τη σύνταξη του γέροντα ..;

Ως πότε , αδέρφια , θα μας ρουφάνε το αίμα ;

Από τα χρόνια τα παλιά το Κράτος , είτε μοναρχικό , είτε δημοκρατικό , εξουσιάζει το Έθνος . Μονάρχες , Υπουργοί , Γραφειοκράτες , Κοινοβουλευτικοί , Δημοσιογράφοι και κάθε άλλος υπηρέτης του συστήματος φτιάχνουν την Iστορία κατά πώς τους βολεύει , με γνώμονα πάντα τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα του Κράτους – Φεουδάρχη .

Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι , σε αντίθεση μ` εμάς , είχαν ξεκάθαρη άποψη για την ουσία και το ρόλο αυτού του Κράτους :

Σύμφωνα με την μυθολογία (ή κατ’ άλλους μυθιστορία) , ο Προμηθέας υπήρξε ο ευεργέτης του ανθρωπίνου είδους . Ο Προμηθέας δημιούργησε τους πρώτους ανθρώπους πλάθοντας τους με πηλό (στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρεται σαν ευεργέτης της ανθρωπότητας κι όχι δημιουργός της) . Επειδή ήταν ο δημιουργός των ανθρώπων , παρακολουθούσε πάντα με ενδιαφέρον την πορεία τους πάνω στη γη και πολλές φορές είχε παρακούσει τις εντολές του Δία ή τον είχε ξεγελάσει προς όφελός τους . Για παράδειγμα , όπως είναι ήδη γνωστό , ο Προμηθέας έκλεψε σπίθες φωτιάς από τον τροχό του ήλιου ή από το καμίνι του Ηφαίστου και την έδωσε στους ανθρώπους , οι οποίοι βελτίωσαν έτσι τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία , καλλιέργησαν τη γη κι εκπολιτίστηκαν. Ο Προμηθέας τους βοήθησε να αποκτήσουν ιατρικές γνώσεις , να παρασκευάσουν φάρμακα, τους δίδαξε αρχιτεκτονική, μαθηματικά , αστρονομία , μεταλλουργία , ναυσιπλοΐα .

Ο Δίας τιμώρησε και τους ανθρώπους και τον Προμηθέα : Εναντίον των ανθρώπων έστειλε την Πανδώρα , ενώ τον Προμηθέα , με τη βοήθεια του Κράτους και της Βίας, τον έδεσε με ατσάλινες αλυσίδες επάνω στον Καύκασο . Στην ελληνική μυθολογία το Κράτος ήταν η προσωποποίηση της ωμής εξουσίας κάθε μορφής (όχι μόνο της κρατικής) , ενώ η Βία ήταν μία θεότητα . Ο Αισχύλος , στην τραγωδία του Προμηθεύς Δεσμώτης , παρουσιάζει το Κράτος και τη Βία ως υπηρέτες - πιστούς εκτελεστές του Δία , να βοηθούν τον Ήφαιστο να δέσει τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου . Το Κράτος απλά αποδέχεται τις διαταγές του Δία χωρίς αντίθετη σκέψη . Η δικαιοσύνη του Δία είναι για το Κράτος η μόνη δυνατή δικαιοσύνη. Το Κράτος είναι ανίκανο να αισθανθεί φιλία ή οίκτο , επειδή δεν έχει δικό του σύστημα αξιών παρεκτός αυτό που του έχει επιβληθεί από τον Δία . Από τους αναπτυσσόμενους διάλογους των πρωταγωνιστών και τους μονολόγους του Τιτάνα Προμηθέα , προκύπτει από το θεατρικό δράμα αβίαστα και ολοκάθαρα , ότι ο δυνάστης Δίας μπόρεσε και κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, και καθυπόταξε και καταδυνάστευσε και τους άλλους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους , επειδή διέθετε δυο πιστούς , δυο κτηνώδεις και αδίστακτους για οποιαδήποτε εγκληματική πράξη υπηρέτες του , που ο Αισχύλος τους έδωσε τα ονόματα , Κράτος και Βία .

Οπωσδήποτε είναι εκπληκτικό το διανοητικό ύψος που έφθασε η θεωρητική κοινωνική σκέψη στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία . Όπως επίσης όμως είναι εκπληκτικό ότι αυτές οι κοινωνικές παρατηρήσεις του διανοητή Αισχύλου, για τον ιστορικό ρόλο του Κράτους και της Βίας , προηγήθηκαν χρονολογικά του Μαρξ και του Ένγκελς, κατά 2.350 χρόνια!!!

Έχει κανείς επιχειρήματα ν` αντιτάξει για να αποδείξει ότι το σημερινό Κράτος δεν είναι ίδιο μ’ αυτό που αποτυπώθηκε στην τραγωδία του Αισχύλου και στη συνείδηση της δημοκρατικής Αρχαίας Αθήνας ;

Αν έτσι έχουν όμως τα πράγματα έρχονται καμπές αποφασιστικές στην ιστορία που το παλιό καθεστώς γίνεται ανυπόφορο για το Λαό και τότε αυτός σπάζει τους φράχτες που τον χωρίζουν από τον πολιτικό στίβο , βάζει στο περιθώριο τους πατροπαράδοτους εκπροσώπους του και δημιουργεί το ξεκίνημα για κάτι νέο . Είναι εκείνη η στιγμή της Ιστορίας που οι άνθρωποι εισβάλλουν στην περιοχή όπου ρυθμίζονται τα δικά τους πεπρωμένα και διεκδικούν να έχουν «το πάνω χέρι» επεμβαίνοντας στα ιστορικά γεγονότα .

Αυτή , αδέρφια , είναι μια τέτοια ιστορική καμπή !
Ας εγερθούμε και ας παλέψουμε .
Ας σφυρηλατήσουμε την ταξική μας συνείδηση .
Ας αλλάξουμε το παρόν .
Ας διεκδικήσουμε το μέλλον .

«Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης ,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε .
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί
οι ηγεμόνες δυναμώνουν ,
ξεσκίζουν , βιάζουν , ληστεύουν ,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν .
Ετούτων των αμίλητων το πετσί ,
περίεργα θα `λεγες πως είναι φτιαγμένο .
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά
το πρόσωπο το φτυσμένο .
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους ,
Και πού το παράπονό τους να πούνε ;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα ,
πώς ν’ αποχωριστούνε ;
Μισή ώρα , κι αν , βαστάει το κόχλασμά τους ,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους .

(ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΑΜΙΛΗΤΟΙ - Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι)