Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η δραστηριότητα, ο τρόπος και η επιδεξιότητα αποτελούν το ισχυρό χαρτί στην αντιμετώπιση των θεμάτων, που προκύπτουν μεταξύ των κρατών στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Αφορούν τις διακρατικές συμφωνίες και την οικονομία, τη διαφύλαξη και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της κάθε χώρας, την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών, την επίλυση των διαφορών με ειρηνικό τρόπο, την αποφυγή της έντασης και των εχθροπραξιών και την αποτροπή και απόκρουση κάθε ενέργειας που μπορεί να προκαλέσει ένταση, σύρραξη ή ακόμη και τη βίαιη αλλαγή των συνόρων ανεξάρτητα από ιστορικές, ιδεολογικές ή άλλου είδους προτιμήσεις.

Οι πόλεμοι είναι επακόλουθο της σύγκρουσης των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών, με τους κυβερνώντες μαριονέτες και ανδρείκελά τους, να άγονται και να φέρονται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς και τις απαιτήσεις τους. Όποια και αν είναι η κατάληξη, οι λαοί όχι μόνο δεν ωφελούνται τίποτα, αλλά αντίθετα ματωμένοι και σκοτωμένοι θα κληθούν να πληρώσουν τις καταστροφές και τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα. Η βαρβαρότητα δεν είναι γνώρισμα των απλών ανθρώπων, αλλά των ανθρωποειδών που μοιάζουν με τέρατα, αν δεν είναι ήδη τέρατα.

Κάθε κυβερνητική στρατηγική πρέπει να είναι προσανατολισμένη σταθερά στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Η χώρα μας ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι δεν κατέχει την τέχνη της διπλωματίας. Από τη δημιουργία του νεώτερου ελληνικού κράτους ελάχιστες φορές οι κυβερνήσεις επέδειξαν στρατηγήματα, δεξιότητες και ικανότητες, με θετικά για τον Ελληνισμό αποτελέσματα.

Είτε τα πολλά χρόνια της σκλαβιάς, όπου η απόλυτη υποταγή γέννησε και εμπέδωσε το ραγιαδισμό, είτε οι συνεχόμενες εξαρτήσεις αποικιακής μορφής από τους Ευρωπαίους με τους εγκάθετους βασιλιάδες και μετά από τους Αμερικανούς διαμόρφωσαν υποτελείς κυβερνήτες, που είχαν παραδοθεί στα κελεύσματα των ξένων δυνάμεων. Η κατάσταση αυτή και αργότερα με τη Μικρασιατική καταστροφή, τον εθνικό διχασμό και τον αιματηρό εμφύλιο, που ήταν απόρροια ξένων συμφερόντων συνεχίστηκε και μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και με ελάχιστες εξαιρέσεις συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η συχνή αναφορά ότι είμαστε υπό την προστασία της Δύσης βόλευε τους εκάστοτε κυβερνώντες, κάτι που όχι μόνο δεν ωφέλησε, αλλά αντίθετα έβλαψε τα ελληνικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί με οποιονδήποτε τρόπο στο Ουκρανικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έπρεπε να καταδικάσει τη βίαιη εισβολή της Ρωσίας, κάτι το οποίο δεν έκανε στο παρελθόν για τις εξίσου βίαιες εισβολές των Δυτικών/Νατοϊκών σε ανεξάρτητα κράτη. Δεν έπρεπε να στείλει στρατιωτικό υλικό και μάλιστα πρώτη και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Έλληνα ΥΠΕΞ, εκτός από ανθρωπιστική και φαρμακευτική υποστήριξη και βοήθεια, πράξη που προκάλεσε την εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ της Ρωσίας να κάνει σκληρές δηλώσεις εναντίον της χώρα μας, τις συνέπειες των οποίων θα αντιμετωπίσουμε στο εγγύς μέλλον.

Μπορεί να είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αλλά δεν κράτησε επιδέξια στάση. Όμως, πρέπει να γνωρίζεις καλά ότι, όταν επιλέγεις πλευρά γίνεσαι εχθρός και στόχος της άλλης πλευράς. Ο πρωθυπουργός, χωρίς να αξιολογήσει το μέγεθος της επικινδυνότητας των πρωτοβουλιών του έτρεξε με πολιτικά απερίσκεπτο τρόπο να δείξει στους Νατοϊκούς συμμάχους ότι τους είναι δεδομένος και προβλέψιμος, πιστός και αφοσιωμένος, λες και δεν το ήξεραν, μετά και από την αορίστου χρόνου συμφωνία για την επέκταση των Αμερικανικών βάσεων στην Κρήτη και την νέα στρατιωτική βάση στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Ο πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος της πόλης αποκάλυψε τη μεταφορά στρατιωτικών αρμάτων με Νατοϊκά οχηματαγωγά, που έχουν καταπλεύσει τελευταία στο λιμάνι της, με τους κατοίκους της πόλης να είναι πολύ ανήσυχοι και κάποιοι να πετάνε κόκκινες μπογιές στα αμερικανικά τεθωρακισμένα, που μέσω του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου κατευθύνονταν προς τη Ρουμανία και την Πολωνία μετατρέποντας το λιμάνι σε ορμητήριο θανάτου. Η πληροφορία, για τη μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού από τα νησιά του Αιγαίου στη Βουλγαρία για ενίσχυση του ΝΑΤΟ, παρά τη διαφωνία της στρατιωτικής ηγεσίας που είναι διορισμένη από την Κυβέρνηση, αν επιβεβαιωθεί είναι ενέργεια επιλήψιμη, γιατί η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών αποδυναμώνει τη χώρα σε μια ευαίσθητη περιοχή, κάτι που επιδιώκει συνεχώς η Τουρκία. Η απέλαση των Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα είναι μονομερής κίνηση, αφού δεν είναι απόφαση της Ε.Ε., ώστε να δεσμεύονται όλες οι χώρες, με τον Ρώσο πρέσβη να δηλώνει ότι, αυτή η ενέργεια δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες.

Το κάλεσμα από τον Πρωθυπουργό στον Ουκρανό πρόεδρο και η εμβόλιμη προβολή των νεοναζιστών του τάγματος Αζόφ στην ομιλία του Ζελένσκι στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έδειξε την ελαφρότητα και την επιπολαιότητα του επιτελικού κράτους και διέσυρε τη χώρα διεθνώς. Κάποιοι βουλευτές έφυγαν, με την πλειονότητα των υπόλοιπων να χειροκροτεί θερμά την αποκαλυπτική εικόνα της νέας συμμορίας των ταγμάτων θανάτου. Ο Ουκρανός πρόεδρος δεν είπε τίποτα για την εισβολή στην Κύπρο και την κατοχή μεγάλου μέρους του νησιού, για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία, με την οποία είχε και έχει αγαστή συνεργασία και είχε δρομολογήσει για υπογραφή πολλές συμφωνίες σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο πριν από τον πόλεμο, οι οποίες μακροπρόθεσμα θα απέβαιναν σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων και της εθνικής ασφάλειας.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έγινε εχθρός της Ρωσίας, κάτι που θα εκμεταλλευθούν οι εξ ανατολών γείτονές μας. Η διακοπή των διμερών σχέσεων θα εμποδίσει την ομαλή ροή των ποσών της ενέργειας και των προϊόντων που είναι απαραίτητα για την οικονομία μας, με τις επιπτώσεις να είναι πολλαπλές και δύσκολα αντιμετωπίσιμες. Η κατάσταση εξελίσσεται πολύ άσχημα, αν όχι επικίνδυνα για τη χώρα, μετά τη μετωπική ρήξη με τη Ρωσία, με την οποία είχε χτίσει γερές βάσεις φιλίας και συνεργασίας στο παρελθόν.

Η ελληνική διπλωματία δεν παρουσιάστηκε ψύχραιμη και σοβαρή, αλλά πρόχειρη, λανθασμένη και άστοχη. Η Ελλάδα, μικρή πληθυσμιακά και οικονομικά χώρα, είναι ανάγκη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να βοηθήσει και να παρέχει όλες τις διευκολύνσεις στη νέα γενιά της ξεριζωμένης ομογένειας. Να επαναπροσδιορίσει τη θέση της και να επανεξετάσει σε βάθος τις συμμαχίες της, να μη θεωρείται a priori δεδομένη και να αναπροσανατολίσει τη διπλωματία προς το πραγματικό συμφέρον της, έχοντας σταθερά υπ’ όψιν την αρχή ότι, η βαρβαρότητα είναι απρόβλεπτη, μπορεί να προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από φίλους ή εχθρούς, γιατί είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των συμφερόντων, τα οποία δεν γνωρίζουν φιλίες και συμμαχίες και έτσι βρίσκεται πάντα προ των πυλών.

Διαφορετικά θα είναι ο υποτακτικός, ο πειθήνιος υποστηρικτής, που υπακούει τυφλά, εκτελώντας εντολές άλλων, πειθαρχώντας απόλυτα χωρίς αντιρρήσεις, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται μια τέτοια στάση.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις