ΕΛΛΑΔΑ. Δεν ήρθε καλά - καλά το καλοκαίρι και οι Κασσάνδρες άρχισαν να περιγράφουν ότι το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας θα είναι μαρτυρικές εποχές, εφιαλτικές οι μέρες και ακόμα χειρότερες οι νύκτες τους.

Τι είναι αυτό που μας περιμένει; Που δεν θα το έχουμε ξαναζήσει; Που δεν θα έχει προηγούμενο;

Ας δεχθούμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αυτοί που επενδύουν στον φόβο και την τρομοκράτηση της κοινωνίας. Ας αποδεχθούμε ότι τα χειρότερα έρχονται.

Ποια μπορεί να είναι αυτά; Αναρωτιέται ένας, οριακά αισιόδοξος, άνθρωπος.

Θα ακριβύνει κι άλλο η βενζίνη. Η κίνηση με το αυτοκίνητο θα είναι σπατάλη. Τα δίκυκλα και αυτά θα ακινητοποιηθούν είτε από φτώχεια είτε από το κρύο;

Θα ξεπουληθούμε για λίγες ώρες ηλεκτρικό ρεύμα, εμείς τα παιδιά του ήλιου και του ανέμου; Με ωράριο θα είναι η παροχή του ρεύματος; Αν στο σπίτι έχει παιδί ή ασθενή η ζωή αλλάζει δραματικά…

Θα εργαζόμαστε με μισθούς πείνας και θα λέμε κι ευχαριστώ σε ένα κόσμο που θα σκοτεινιάζει αναζητώντας χρώμα στην ξεπουλημένη τηλεόραση; Εμείς; Τα παιδιά της Ελλάδας της αυτάρκειας;

Το ψωμί πια δεν θα μας χορταίνει;

Θα ξενιτευτούμε κι άλλοι, για όπου νάναι, σ’ ένα καράβι, σε ένα βαγόνι, σε ένα κράτος πιο δίκαιο απ’ το δικό μας;

Θα φορέσουμε πάλι μάσκα, πάλι μέτρα, πάλι εγκλεισμός και πάλι η ψυχή μας σε γυάλινο βάζο για να σωθεί το σώμα της κι ας χαθεί αυτή;

Θα έχουμε ψηφίσει αλλά δεν θα έχουμε αλλάξει τίποτα. Τα ίδια, οι ίδιοι, οι όμοιοι και οι γνωστοί θα διαφεντεύουν τη ζωή μας.

Θα χάσουμε την πατρίδα στην Ανατολή περιμένοντας την αναγνώριση από τη Δύση, πόλεμο θα ακούμε, δεν θα τον βλέπουμε αλλά θα βιώνουμε, λέει, στα ράφια;

Απολυμένοι, αγριεμένοι, ανταριασμένοι, απογοητευμένοι, αναστατωμένοι, αλαφιασμένοι, αλλά ποτέ ξανά αγανακτισμένοι; Θα τα βάλουμε με τον εαυτό μας γιατί είναι ο μόνος σίγουρος αντίπαλος που δεν θα φύγει όταν ανάψει το φώς και έχει σκιά πάντα στον ήλιο.

Τι άλλο θα πάθουμε αυτό το Φθινόπωρο;

«Τέτοιο Φθινόπωρο μην ξαναρθεί» που λέει και το τραγούδι.

«Ένα παράπονο κι ένα δάκρυ. Πρώτο Φθινόπωρο, πρώτη βροχή. Η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη. Απόψε λύγισε η αντοχή…»

Τι θα πάθουμε..;

«Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει. Πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά. Πρώτο Φθινόπωρο που με πεθαίνει, πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά».

Θα πάρουν το παιδί μου σερβιτόρο επειδή σπούδασε γιατρός. Άσπρη ποδιά και οι δύο. Θα πάρουν το γιό μου εργάτη στα ξένα γιατί για σερβιτόρος στο χωριό του δεν συμφέρει; Θα φύγει ο εγγονός φαντάρος στο Καστελόριζο με ένα δάκρυ - ερώτημα;

«Ότι φαντάστηκα ήταν απάτη. Κι αν κάτι έλπιζα έχει χαθεί. Τέτοιο Φθινόπωρο χωρίς αγάπη, τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί…» αλλά γιατί να τρέμω;

Από κρύο; Από πείνα; Από φτώχεια; Από ανασφάλεια; Από θυμό; Από φόβο;

Αυτό το Φθινόπωρο δεν μας περιμένει τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ αυτό που θα αφήσουμε εμείς να μας φοβίσει, να μας νικήσει, να μας κλέψει την αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, τη συμμετοχή στην κοινωνία και στον αγώνα με νόημα, την πίστη στην πατρίδα και στην ανώτερη δύναμη…

Ένα τραγούδι εξιστορεί πως το κακό μπορεί να έρθει αν βρει χώρο. Αν, όμως, δεν βρει θάρθει..;

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις