Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

14 Αυγούστου 1974. Η Τουρκία εισβάλει για δεύτερη φορά στην Κύπρο (Αττίλας II). Καλά οργανωμένες και οπλισμένες μονάδες πεζικού και τεθωρακισμένα άρματα μάχης αποβιβάζονται στις 4:30 π.μ. στο βόρειο τμήμα του νησιού και εξαπολύουν σφοδρή επίθεση προς όλα τα μέτωπα και καταλαμβάνουν δυτικά εκτάσεις της Μόρφου και ανατολικά τη σημαντικότερη τουριστική περιοχή με την πόλη της Αμμοχώστου. Έτσι, ολοκληρώνονται οι κατακτητικές βλέψεις των Τούρκων με το 37% του Κυπριακού εδάφους να είναι υπό την κατοχή τους μέχρι σήμερα. Ο συνολικός απολογισμός τραγικός. Πάνω από 5.000 νεκροί και τραυματίες, τουλάχιστον 200.000 πρόσφυγες και 1.619 αγνοούμενοι.

Είχε προηγηθεί η πρώτη Τουρκική εισβολή στο νησί (Αττίλας I) στις 20 Ιουλίου 1974, μετά από το πραξικόπημα της 15ης του ίδιου μήνα από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου σε συνεργασία με την ΕΟΚΑ Β’ και την παρακίνηση και την υποστήριξη της χούντας των Αθηνών εναντίον του λαοπρόβλητου προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ήταν μια απόφαση των ανδρείκελων της Ελλάδας και της Κύπρου, μετά από παρότρυνση των ΗΠΑ και συγκεκριμένα του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ.

Στον άρτι αφιχθέντα από το Παρίσι (24/7) με το αεροπλάνο του Γάλλου προέδρου Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος από το 1963 είχε λάθρα και με ψευδώνυμο αυτοεξοριστεί/δραπετεύσει από τη χώρα, μετά από παρέμβαση του ξένου παράγοντα και εκφραστή στην Ελλάδα τον Ευάγγελο Αβέρωφ Τοσίτσα, τον άνθρωπο με τον πιο σκοτεινό ρόλο την περίοδο της χούντας, προσφέρθηκε από τα χουντικά υπόλοιπα στο πιάτο η χώρα (πρωθυπουργός), σχηματίζοντας Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας για την αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης, που εξελισσόταν σε βάρος της μεγαλονήσου και του Ελληνισμού γενικότερα. Οι συνεχείς διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, που άρχισαν αμέσως μετά την πρώτη εισβολή δεν καρποφόρησαν με ευθύνη της Τουρκίας, η οποία σκόπιμα κωλυσιεργούσε και καθυστερούσε τη λήψη των αποφάσεων, γιατί ετοίμαζε το επόμενο βήμα, που ήταν η δεύτερη εισβολή, με την οποία μονιμοποίησε τους αρχικούς της στόχους.

Με την Κύπρο διαλυμένη από τα απρόσμενα γεγονότα και την Ελληνική Κυβέρνηση χωρίς δυναμισμό, ηθικό και ψυχικό πατριωτισμό, με μια διστακτική, δειλή, κυρίως εντυπωσιακή κίνηση ο Καραμανλής ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, στο οποίο αργότερα, χωρίς να έχουν αρθεί οι λόγοι της αποχώρησης επανεντάχθηκε, με κάποιους αξιωματούχους να δηλώνουν ότι ουδέποτε η χώρα εγκατέλειψε το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αντί δηλαδή να διαμαρτυρηθεί, να εξεγερθεί και να καταγγείλει σε όλα τα μήκη και πλάτη του ελεύθερου κόσμου τις ξένες δυνάμεις, που με τον τρόπο τους, την ανοχή τους, ή ακόμη και με την παρασκηνιακή συμμετοχή τους επέτρεψαν και συνέργησαν στο έγκλημα και να αποστασιοποιηθεί άμεσα και πραγματικά από τη μεροληπτική υπέρ της Τουρκίας συμμαχία, με τις παραλείψεις και τις αποφάσεις του συμβιβάστηκε υπογράφοντας την ιστορική καταδίκη του Κυπριακού λαού. Αργότερα επιβεβαιώθηκε η σκοπιμότητα των ενεργειών του, όταν εκστόμισε στη Βουλή των Ελλήνων το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύσην».

  • Είναι χαρακτηριστικός ο σύντομος διάλογος μεταξύ Καραμανλή-Κληρίδη (προσωρινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) στην Αθήνα, λίγο πριν τη δεύτερη εισβολή.

Κληρίδης: Για όνομα του Θεού. Ούτε ένα πλοίο κ. Πρόεδρε;

Καραμανλής: Είστε μόνοι σας. Η Ελλάδα δεν έχει οργανωμένο στρατό (!), είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί εγώ δεν ελέγχω την κατάσταση.

Κληρίδης: Καλά, ο Μαύρος (υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) είπε ότι μεταξύ ατίμωσης και πολέμου προτιμούμε τον πόλεμο.

Καραμανλής: Άλλος ο Μαύρος, άλλος εγώ.

Έκτοτε, οι καταδικαστικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την Τουρκία, δεν γίνονται εκτελεστές, με ευθύνη των ΗΠΑ, με την Κύπρο διχοτομημένη να προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια της, χωρίς αποτέλεσμα. Η Αμμόχωστος, βομβαρδισμένη και λεηλατημένη παραμένει πόλη «φάντασμα», όπως διακρίνεται από το παρατηρητήριο που βρίσκεται κοντά στη ζώνη των κυανόκρανων του ΟΗΕ στην ελληνοκυπριακή πλευρά, ένα κουφάρι ενός περασμένου πολιτισμού, που άνθισε στα χρόνια της ενωμένης Κυπριακής δημοκρατίας και ελευθερίας.

Οι επιπτώσεις από το διαμελισμό της Κύπρου είναι πολλαπλές, διαχρονικές, αλλά και επίκαιρες. Με την πρόφαση ότι και το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου έχει δικαιώματα στη θάλασσα, δίνεται η δυνατότητα και η νομιμοποίηση στην Τουρκία να αλωνίζει στην ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο και να διεκδικεί και ΑΟΖ από την Κυπριακή δημοκρατία και κυριαρχία, με την υποστήριξη της κοινής «συμμαχίας».

Η ίδια κυνική και μέχρι κοροϊδίας συμπεριφορά των συμμάχων απέναντι στην Ελλάδα εξακολουθεί και σήμερα. Ο σκυφτός και δουλικός πολιτικός, δεδομένος, προβλέψιμος και πιστός, χωρίς την παραμικρή ένσταση και αντίδραση μεγεθύνει το επίπεδο της εξάρτησης, της υποταγής και της ταπείνωσης, με τα ολέθρια αποτελέσματα να καταγράφονται στις μαύρες σελίδες του απανταχού Ελληνισμού. Παρότι η ισορροπία έχει μόνιμα ανατραπεί υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος της χώρας μας εξακολουθούμε πειθήνιοι και υποτακτικοί να δεχόμαστε δυνατά ραπίσματα και αντί να δράσουμε αμυντικά και αποτρεπτικά διεκδικώντας και προστατεύοντας τα δικαιώματά μας, με σθένος και αποφασιστικότητα, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις διακρατικές συμφωνίες και συνθήκες, στρέφουμε και το άλλο μάγουλο.

Τελικά, επιβεβαιώνεται η αλήθεια της ρήσης: «Ραγιάς δεν είσαι επειδή είσαι κατακτημένος. Ραγιάς είσαι επειδή θέλεις να είσαι κατακτημένος».

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις