Γράφει η Εύα Νικολοπούλου*

Μακρύς δρόμος, κακοτράχαλος, ανηφορικός, δύσβατος. Η νεκροφόρα είναι όχημα μακρόστενο, δεν κάνει εύκολα ελιγμούς, δεν αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα, δεν μπορεί εύκολα να κινηθεί σε ανώμαλο κράσπεδο. Πρέπει όμως να φτάσει στο νεκροταφείο. Η πορεία της μπορεί να είναι δύσκολη και απαιτητική αλλά είναι πάρα πολύ αποφασιστική. Έχει προδιαγεγραμμένο τέλος αυτή η διαδρομή.

Τι; Σου φαίνεται βαρύ να πιστέψεις ότι υπάρχει προδιαγεγραμμένο τέλος; Ξέρεις, δεν λέγεται μοίρα, ριζικό, κισμέτ, γραφτό ή κάρμα. Δεν είναι γραμμένο από το Θεό ή την τύχη σου. Δεν εξαρτάται από το εάν είσαι καλός ή κακός άνθρωπος, αν είσαι ευγενικός ή αγενής, θεοσεβούμενος ή άπιστος. Δεν είναι κακό σενάριο ταινίας ή δραματική νουβέλα, δεν είναι τραγωδία που παίζεται αντί για κωμωδία, δεν είναι δυστύχημα, είναι έγκλημα.

Γιατί; Μα γιατί η βασική διαφορά μεταξύ εγκλήματος και δυστυχήματος είναι η συμβολή του θύτη. Ας πούμε μια φωτιά κάποιος τη βάζει, κάποιος δεν έχει χαράξει αντιπυρικές ζώνες, κάποιος δεν βρίσκεται σε επιφυλακή όπως οφείλει βάσει καιρού, κάποιος δεν επεμβαίνει άμεσα για να προλάβει, κάποιος δεν τη σβήνει, κάποιος δεν σε ενημερώνει να τρέξεις να σωθείς, κάποιος δεν σε απεγκλωβίζει από εκεί που εγκλωβίστηκες και τελικά καίγεσαι ζωντανός και πεθαίνεις. Σε μια πλημμύρα, κάποιος δεν έχει μελετήσει ότι το ρέμα έχει μπαζωθεί, κάποιος δεν έχει κάνει αντιπλημμυρικά έργα, κάποιος δεν βρίσκεται σε επιφυλακή όπως οφείλει βάσει καιρού, κάποιος δεν σε βοηθά να σωθείς ενώ πνίγεσαι και τελικά πνίγεσαι και πεθαίνεις. Σε μια σύγκρουση τρένων κάποιος δεν βλέπει ότι τα τρένα κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια γραμμή για ώρα, κάποιος δεν έχει βάλει ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου αυτών των τρένων ώστε να τα προειδοποιήσει και να τα σταματήσει και έτσι τα τρένα απλώς συγκρούονται και εσύ σκοτώνεσαι και πεθαίνεις. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπάρχει κάποιος που κάνει ό,τι μπορεί για να πεθάνεις. Και υπάρχεις κι εσύ που πεθαίνεις.

Ξέρεις τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Την αγωνία του θανάτου. Την επίγνωση ότι το τέλος είναι εδώ και δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά. Σε αυτές τις συνθήκες πεθαίνεις μόνος, μαρτυρικά, με πλήρη επίγνωση του κινδύνου, του τέλους, σε πανικό και απόγνωση.

Ονόματα-Αριθμούς. Δεν είναι νούμερα απλά γραμμένα. Είναι άνθρωποι, είναι ψυχές, είσαι εσύ κι εγώ. Η μητέρα μου ήταν το 17 σε μια τέτοια λίστα. Κι ήμουν «τυχερή». Ξέρω πολλές που τα παιδιά τους πήραν αντίστοιχο αριθμό σε όλες αυτές τις λίστες…

Μηδενική αξία στην ανθρώπινη ζωή. Πόσο τιμάται αλήθεια το να ζεις ή να πεθάνεις; Η μαύρη μου εμπειρία σου λέει καθόλου. Δυστυχώς μετράς μόνο σαν έσοδο και έξοδο. Όχι σαν άνθρωπος, όχι σαν ψυχή. Γι’ αυτό και δεν σπεύδει κανείς να σε προστατέψει, να προλάβει ή και να σε σώσει.

Δεν ξέρεις ποτέ αν θα βρεις κάτι να θάψεις…

Τη νεκροφόρα δεν την πληρώνεις ποτέ εσύ. Σε θάβουν με τιμές και δόξες και πληρώνει πάντα το κράτος…

Δεν ξέρεις πότε είναι η σειρά σου…

Δικάζονται έτσι που να φταίνε όλοι από λίγο. Λίγο εσύ, λίγο ο καιρός, λίγο ο άνθρωπος, λίγο το σύστημα, λίγο οι παλιοί, λίγο οι καινούριοι. Και στο τέλος εσύ είσαι ο μόνος υπεύθυνος για το θάνατό σου.

Τι είπες; Εσύ ζεις ακόμα; Ναι, ίσως. Ίσως πάλι όχι. Ίσως η δική σου νεκροφόρα έχει ήδη ξεκινήσει αλλά δεν το ξέρεις. Μπορεί εσύ να είσαι ένα όνομα-αριθμός στο επόμενο έγκλημα. Μπορείς να περιμένεις να συμβεί; Αν όχι, τότε ίσως τώρα είναι η στιγμή να φωνάξεις.

Να φωνάξεις πως δεν θέλεις να πεθάνουν τα παιδιά σου έτσι. Να φωνάξεις πως δεν θέλεις εσύ να πεθάνεις έτσι κι να αφήσεις τα παιδιά σου μόνα. Να φωνάξεις πως δεν εξαρτάται από την τύχη σου το εάν θα καείς από μια δασική ή αστική πυρκαγιά, αν θα πνιγείς από μια πλημμύρα εντός του αστικού ιστού, αν θα σκοτωθείς χρησιμοποιώντας μέσα μαζικής μεταφοράς. Να φωνάξεις πως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν πρέπει κανείς να μιλά για δυστύχημα αλλά για έγκλημα.

Γιατί όταν υπάρχει σκοπός και στόχος, τότε υπάρχει και έγκλημα. Όταν συνειδητά επιλέγεις να ρίχνεις τα λεφτά στα λεφτά και όχι στην πρόληψη, τότε υπάρχει έγκλημα. Όταν διαλέγεις τα κέρδη αντί για τις ανθρώπινες ζωές, τότε υπάρχει έγκλημα. Όταν αφήνεις την Πυροσβεστική να ρημάζει, δεν κάνεις αντιπυρικές ζώνες, δεν ελέγχεις τον εξοπλισμό σου, δεν εκπαιδεύεις το προσωπικό σου, δεν φροντίζεις να προάγονται όσοι έχουν τα προσόντα αντί για αυτούς που συμπαθείς, τότε υπάρχει έγκλημα. Όταν πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε επενδύσεις, πετρέλαια και ψυχές και διαλέγεις τις επενδύσεις και τα πετρέλαια, τότε υπάρχει έγκλημα. Όταν δεν φροντίζεις να «επενδύσεις» σε αντιπλημμυρικά έργα ενώ ξέρεις με βεβαιότητα ότι θα έρθει η πλημμύρα, τότε υπάρχει έγκλημα. Όταν πας να «βγάλεις» όσα περισσότερα μπορείς από αναθέσεις συμβάσεων, διαγωνισμούς και επενδύσεις ενώ ξέρεις πως τα τρένα σου ταξιδεύουν στα τυφλά, τότε υπάρχει έγκλημα.

Φώναξε λοιπόν τώρα που μπορείς. Τώρα που έχεις ακόμα φωνή. Φώναξε και για αυτούς που δεν έχουν. Φώναξε ότι η μόνη επένδυση που χρειάζεσαι είναι αυτή που θα διασφαλίζει πως θα ζεις όπως έχεις δικαίωμα να ζεις. Πως θα είσαι ασφαλής. Πως δεν θα φοβάσαι κάθε στιγμή ότι η νεκροφόρα σου ξεκίνησε ήδη, ακόμη κι αν ξέρεις πως δεν θα την πληρώσεις εσύ. Φώναξε ότι η μόνη δημόσια δαπάνη που χρειάζεσαι είναι αυτή που θα σου δίνει μόρφωση, υγεία, ασφάλεια, όχι αυτή που θα σου δίνει δωρεάν κηδεία. Φώναξε ότι η μόνη συγγνώμη που μπορείς να ακούσεις είναι αυτή που ζητάς από τον εαυτό σου που δεν έχεις φωνάξει ως σήμερα και όχι από αυτούς που σε σκοτώνουν και μετά με περίλυπο ύφος ζητούν τη συγχώρεσή σου.

Οι νεκροί αυτοί, τα ονόματα-αριθμοί, δεν θυσιάστηκαν όπως θέλουν να σου λένε, δολοφονήθηκαν. Ποτέ δεν επέλεξαν αυτό το τέλος, ποτέ δεν διάλεξαν το τίμημα. Εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να θυσιαστεί στη μνήμη τους. Να θυσιαστεί και για να μην υπάρξουν άλλοι. Να θυσιαστείς με τη φωνή και την παρουσία σου!

Κάνε τη φωνή σου δυνατή και ένωσέ τη με όλες τις άλλες φωνές. Διεκδίκησε να είσαι προτεραιότητα εσύ, τα παιδιά σου και οι γονείς σου. Όχι τα κέρδη. Διεκδίκησε οι άνθρωποι να λογίζονται σαν άνθρωποι, όχι σαν αριθμοί σε μια λίστα. Οι νεκροί κι οι ζωντανοί σήμερα δεν χρειάζονται σιωπηρά μνημόσυνα αλλά δυνατές φωνές και διαμαρτυρία.

Φώναξε όσο μπορείς μήπως σωπάσουν οι κραυγές που μέσα από τη φωτιά φωνάζουν ακόμα «Φύγε όπως είσαι και θα ‘ρθω να σε βρω» και μέσα από τα τηλέφωνα που έπαψαν απότομα «Πάρε με όταν φτάσεις»…

(*) Συγγενής θύματος της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις