Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Ο άνθρωπος, στο πλαίσιο της υπαρξιακής οντότητας και παρουσίας, είναι το κύτταρο της δομικής βάσης της κοινωνίας, της χάραξης των διαδρόμων της ασταμάτητης πορείας, αλλά και το πνευματικό υποκείμενο της θεμελίωσης της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής κουλτούρας. Συμπορευόμενος με τις αντιφάσεις της ύπαρξής του, δεν είναι απλά ένα κομμάτι της εξωτερικής φύσης, αλλά ένας οργανισμός προικισμένος με λόγο, αίσθημα και συνείδηση. Είναι ένα κινούμενο φορτίο γνώσεων, Παιδείας και πολιτισμού, με κρίση, άποψη και θέση, αλλά και με θυμό, αντίδραση και οργή. Είναι ον κοσμικό, κοινωνικό και πολιτικό, αλλά και αυτόνομο, ανεξάρτητο και ελεύθερο. Με τις δράσεις και τις παρεμβάσεις του συμβάλλει ταυτόχρονα στη διαμόρφωση της κοινωνίας, στην οποία είναι απόλυτα ενταγμένος, όπου αναπνέει, κινείται και δημιουργεί. Είναι ο μοχλός λειτουργίας της κοινωνίας και ο φορέας των μετασχηματισμών της, της εξέλιξης και των προσδοκιών της.

Έχει υποτάξει την οικονομία κάτω από τις εντολές και τις επιλογές του, η οποία ήταν πάντοτε ένα κομμάτι της ζωής του. Η ύλη όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να μπει στην ίδια ζυγαριά με τις πνευματικές αξίες και ικανότητες. Από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά διαμορφώνονται νέες συνθήκες αντίληψης και προσδιορισμού, εκχυδαΐζεται το πολιτικό σύστημα, επιτείνονται οι διχαστικές και διαιρετικές σκοπιμότητες, απομακρύνεται ο άνθρωπος από τον άνθρωπο και δημιουργείται πρόσφορο έδαφος ανακύκλωσης και αμφισβήτησης αρχών, ιδεών και πολιτισμού. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Ζαν Μονέ, ενός από τους πατέρες της ενωμένης Ευρώπης: «Έκανα λάθος. Αν ήταν να ξεκινήσω πάλι την ενοποίηση της Ευρώπης, θα ξεκινούσα από την πολιτική και τον πολιτισμό, όχι από τις αγορές».

Στην κοινωνία των ανθρώπων, στην οργάνωση και την κατανομή διαφορετικών ρόλων, η τεχνική της κλίμακας των αξιών, ώστε να καταγράφεται και να εμπεδώνεται η ύπαρξη ανώτερων και κατώτερων, είναι πολύ παλιά και λίαν επωφελής για τη χειραγώγηση από τους ισχυρούς. Το απόσπασμα του λόγου του πολιτικού αρχηγού: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση …», αναδεικνύει την ταυτότητα του συγκεκριμένου προσώπου, όπου το πολιτικό και κοινωνικό δόγμα υπέρ των ισχυρών είναι το θεμελιώδες αξίωμα στις κοινωνίες των ανθρώπων. Το άτομο αυτό δεν μπορεί να καταπολεμήσει τις ανισότητες, αφού a priori συνειδητά τις έχει για βάση στις πολιτικές αποφάσεις του. Η δημιουργία ειδώλων, αλλά και προτύπων συνήθως τεχνητών και πλασματικών, με πολλές δυνατότητες, απεριόριστες γνώσεις και εξαιρετικές ικανότητες, στα οποία πρέπει να στοιχηθεί ο καθένας είναι τα συνειδησιακά πήγματα στη σκέψη και την κρίση των απλών ανθρώπων, οι οποίοι υποκλίνονται στη συσσωρευμένη «καταξίωση». Έτσι, η επιτήρηση είναι ευκολότερη, οι εξαρτήσεις σταθερότερες και μάλιστα με πνευματικού τύπου καθοδήγηση, παρακολούθηση και επίβλεψη.

Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και η ελεγχόμενη παρέμβαση και επέμβαση, η σχέση του ατόμου με τον κόσμο και ο ορθολογικός προσανατολισμός της κοινωνίας των μαζών αποτελούν στοιχεία πρώτης προτεραιότητας. Με πλήρη επίγνωση γίνεται προσπάθεια να κατανοήσουν οι άνθρωποι τα εμπόδια και τους φραγμούς που επιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της εξουσίας, οι οποίες με σιωπή και αποπροσανατολισμό αποτρέπουν τη σύλληψη του πραγματικού νοήματος και τη μάθηση της αλήθειας. Εμποδίζουν την ικανότητα των ανθρώπων για κριτική σκέψη και προωθούν την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, που αφορούν την πίστη και την αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Έτσι προάγεται η αλλοτρίωση και η καταπίεση και τίθενται προσκόμματα στην απελευθέρωση και την αυτονομία. Ο διαμελισμός της οργανωμένης κοινωνίας, η υποδαύλιση των καθαρών αντιλήψεων και ενεργειών είναι ένα ακόμη βήμα κλονισμού και διατάραξης της κοινωνικής ισορροπίας. Η συνεχής υποβάθμιση των ανθρωπιστικών επιστημών καθιστά δύσκολη τη δυνατότητα κατανόησης της βαθιάς κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης των σύγχρονων κοινωνιών. Με αιχμή τα απόλυτα καθοδηγούμενα ΜΜΕ, αλλά και με τον προσανατολισμένο ημερήσιο και περιοδικό τύπο, διαμορφώνεται και ενισχύεται το στήσιμο και η κυριαρχία συγκεκριμένων μοντέλων. Έτσι οι ισχυροί έχουν τον έλεγχο όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων, καθορίζουν τα όρια κίνησης, έκφρασης και δράσης και συντελούν στην επιβολή μιας πειθαρχημένης και παθητικής μοιρολατρίας.

Η βαθιά λαβωμένη κοινωνία έχει νοσήσει εγκεφαλικά από τα χρόνια συνεχόμενα ραπίσματα και παρασύρεται από ακραίες, ασύμμετρες, αλλά σταθερά στρατευμένες και πολιτικοποιημένες επιλογές και δεν αντιδρά σε πράξεις βίας, φόβου και τρομοκρατίας. Οι δυνάμεις της κηδεμονίας και της χειραγώγησης, αυτός ο απρόσωπος αλλά υπαρκτός σχηματισμός που είναι ο κύριος υπεύθυνος για την εξασθένηση, την καθήλωση και τον αποπροσανατολισμό, σφίγγει ολοένα τα δεσμά ελέγχου, εξάρτησης και περιορισμού. Όσο ο άνθρωπος αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις αυτές, να αντιταχθεί στο συρφετό των επιβουλών, να αντιπαλέψει τις προθέσεις και τις επιδιώξεις του ολοκληρωτισμού, όσο λυγίζει, υποχωρεί και ενδίδει στις ορέξεις των σύγχρονων αρπαχτικών, τόσο αυτά θα παίρνουν περισσότερο θάρρος, θα αποθρασύνονται και θα αυξάνονται.

Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη ο άνθρωπος να αναζητήσει τον εαυτό του, τον λόγο της ύπαρξής του, τον σκοπό και τον προορισμό του.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις