Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η Ελλάδα του 1922-24 ηττημένη και αποδεκατισμένη από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, ευρισκόμενη σε βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση προσπαθεί να ορθοποδήσει και να συγκροτηθεί σε κράτος. Η συνθήκη της Λωζάνης (24/7/1923) κατάργησε την επιτυχημένη για τα ελληνικά συμφέροντα συνθήκη των Σεβρών (28/7/1920), η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ, χάραξε τα νέα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας και καθορίζει μέχρι σήμερα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Ελλάδα διωγμένη και ξεριζωμένη από τη Μικρά Ασία, από μεγάλο μέρος της Ανατολικής Θράκης και όχι μόνο, που από την αρχαιότητα ήκμαζε ο ελληνισμός, το εμπόριο και ο πολιτισμός, μια χώρα των 5 εκατομμυρίων δέχθηκε πάνω από 1.200.000 πρόσφυγες, περίπου το 1/4 του πληθυσμού της. Οι διωγμένοι και εκπατρισμένοι δεν ήταν όλοι ελληνικής καταγωγής αλλά και Αρμένιοι, οι οποίοι εντάχθηκαν στο νέο κοινωνικό ιστό κάνοντας πολλές δουλειές, ανοίγοντας μέχρι και καταστήματα, συμβάλλοντας με την εμπειρία τους στην πολύπλευρη ανάπτυξη της χώρας. Με διεθνή βοήθεια και οργανωμένα προγράμματα σίτισης και στέγασης χτίζονται μεγάλα κομμάτια της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Η προσπάθεια ένταξης του μεγάλου αριθμού των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία, σε μια χώρα εξαθλιωμένη, πληγωμένη και ματωμένη υπήρξε υποδειγματική. Οι νέοι κάτοικοι, μέχρι και λαοφιλείς αθλητικούς συλλόγους δημιούργησαν, όπως ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κ.ά. και με την εργατικότητά τους, τις τέχνες και τον πολιτισμό τους συνέβαλαν τα μέγιστα στην πρόοδο της νέας πατρίδας τους.

Τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 έχουμε μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα προς τις χώρες της Ευρώπης, την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, αλλά και εσωτερική μετακίνηση από την ύπαιθρο προς τα αστικά κέντρα. Η μεγάλη αυτή μεταναστευτική ροή οφείλεται κυρίως στη φτώχεια και τις μετεμφυλιακές πιέσεις και διώξεις. Το 1974, μετά από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο πάνω από 400 παιδιά από 6 μέχρι 16 χρόνων φυγαδεύτηκαν από το νησί χωρίς τις οικογένειές τους προκειμένου να προστατευθούν. Τα προσφυγόπουλα προσφέρθηκε και φιλοξένησε ο νομός Ηλείας σε δομές και σπίτια οικογενειών για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλά χρόνια αργότερα μετά από τη φονική πυρκαγιά της 24ης Αυγούστου του 2007 στην Ηλεία με 45 νεκρούς, όπου το μεγαλύτερο τίμημα πλήρωσε το χωριό Αρτέμιδα, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι ανάμεσα τους 7 παιδιά, η Κυπριακή Δημοκρατία έκτισε εκ βάθρων το συγκεκριμένο χωριό σε ανταπόδοση εκείνης της φιλοξενίας. Αργότερα, τη δεκαετία του ΄90 έρχονται μετανάστες από τα Βαλκάνια, ιδίως από την Αλβανία, αλλά και άλλες χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Και ενώ οι προπολεμικοί πρόσφυγες και μετανάστες συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας, οι ερχόμενοι από το 2015 και μετά, όχι μόνο εμποδίζονται από την ΕΕ να πάνε στις χώρες που επιθυμούν, αλλά εγκλωβίζονται σε κακές συνθήκες διαβίωσης απομονωμένοι, περιθωριοποιημένοι και φυλακισμένοι.

Οι πόλεμοι, οι διώξεις, η φτώχεια καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Οι ίδιοι άνθρωποι σπάνε αποκλεισμούς, ηλεκτροφόρα και φράχτες αγωνιζόμενοι να φτιάξουν τη ζωή τους σε νέους τόπους συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ανάπτυξη των τόπων αυτών.

Είναι ανεύθυνη και άκρως υποτιμητική η επιχειρησιακή διαχείριση από τις Ευρωπαϊκές αλλά και τις Ελληνικές αρχές του σαπιοκάραβου αλιευτικού που μετέφερε 700 πρόσφυγες και μετανάστες, ανάμεσά τους κυρίως παιδιά και γυναίκες κλειδωμένες στο αμπάρι, το οποίο στις 14 Ιουνίου 2023 βούλιαξε ανοιχτά της Πύλου, με μόνο 104 διασωθέντες, παρότι για αρκετές ώρες το είχαν προσεγγίσει σκάφη του Ελληνικού Λιμενικού. Από το 2015 ως το 2019 πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες ήρθαν στην Ελλάδα και κανένας δεν πνίγηκε, αφού το λιμενικό είχε εντολή την με όποιο κόστος διάσωσή τους. Τότε η Ελλάδα έσωσε την τιμή της Ευρώπης και τώρα έγινε το μαύρο πρόβατο της Ευρωπαϊκής απανθρωπιάς. Μέχρι και για το βραβείο Νόμπελ προτάθηκε τότε η Ελλάδα.

Είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία των προκαθήμενων του Χριστιανισμού, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Πάπα Φραγκίσκου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, οι οποίοι εξήραν την προσπάθεια της Ελλάδος για τη διάσωση και προστασία των ανθρώπων αυτών να κάνουν δέηση και να ρίχνουν στεφάνια στη θάλασσα στον Λιμένα της Μυτιλήνης, την 16η Απριλίου 2016, όμως ποτέ δεν ύψωσαν τη φωνή τους, δεν άσκησαν το κύρος που διαθέτουν απέναντι στους ηθικούς και πραγματικούς εγκληματίες των πνιγμών. Συμβιβασμένοι με το σύστημα της εξουσίας των ισχυρών, τους οποίους σε κάθε ευκαιρία ευλογούν, υποταγμένοι στις επιθυμίες και τις διαθέσεις τους, έχουν αποστασιοποιηθεί από τη στήριξη των ανήμπορων, των ξεριζωμένων παραβλέποντας τη βασική αρχή της διδασκαλίας του Ιησού.

«Ποτέ η μετανάστευση δεν σταμάτησε με φράχτες και pushbacks. Απλώς έγινε πιο επικίνδυνη. Πιο φονική. Για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όποιος θέλει φράχτες και “αυστηρή επιτήρηση των συνόρων”, όποιος βλέπει “εισβολές”, όποιος μιλάει για “υβριδικές απειλές” να ξέρει ότι στο τέλος θα μετρήσει πτώματα. Για τα οποία θα είναι συνένοχος». (Παναγιώτης Σωτήρης, Λακωνικός Τύπος, 16/6/2023) Η Μεσόγειος, η οποία χωρίζει τη Δύση από τις παλιές και τωρινές αποικίες της δεν έχει σύνορα. Άλλωστε ο βυθός δεν έχει φράχτες, εκεί μόνο σύνορο είναι ο θάνατος.

Η ανθρώπινη μορφή δεν είναι ανθρώπινη για όλους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταχωρούνται ανισομερώς, ανάλογα με τη φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα, το χρήμα. Ο δεύτερος, τρίτος κ.λπ. άνθρωπος δεν μπορεί να εξισωθεί με τον πρώτο, αφού ο πρώτος κατέχει τους μηχανισμούς της αξιολόγησης. Υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι από τα ζώα στη φάρμα των ισχυρών. Η κανονικότητα καθορίζεται από τις διαβαθμίσεις των ανθρώπων, με το χρήμα να αποτελεί την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα. Ο δισεκατομμυριούχος Πακιστανός που πνίγηκε στον Ατλαντικό κάνοντας το κέφι του, για να δει από κοντά τον βυθισμένο Τιτανικό, δεν είναι ο φουκαράς πακιστανός που χάθηκε στην Πύλο στην αναζήτηση καλύτερης τύχης. Όλες οι ζωές δεν έχουν την ίδια αξία και βαρύτητα, δεν ζυγίζουν το ίδιο. Ο πλήρης άνθρωπος δεν συγκρίνεται με τον άλλο, τον ελλειμματικό. Αυτή είναι η αλήθεια, αφού οι πνιγμένοι της Πύλου δεν ανήκαν ποτέ στην κατηγορία των ανθρώπων. Όμως, η Ιστορία διδάσκει ότι η ευμάρεια και η καλοζωία δεν είναι δεδομένες και μόνιμες. Έρχεται καιρός που οι δρόμοι της αναγκαστικής φυγής ανοίγονται για πολλούς, που ποτέ από το μυαλό τους δεν είχε περάσει κάτι τέτοιο. (8 εκατομμύρια πρόσφυγες άφησαν πίσω τους την πατρίδα τους την Ουκρανία και ζήτησαν άσυλο, βοήθεια και προστασία σε χώρες της Ευρώπης. Η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση δυστυχώς δεν βρίσκουν έκφραση στον άλλο άνθρωπο. Όμως είναι στοιχεία της ίδιας της υπόστασης του ανθρώπου και προσφέρονται από τον ίδιο στον εαυτό του.

Οι φράχτες είναι τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα που εμποδίζουν και ματώνουν τον ίδιο τον άνθρωπο, όταν προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον εαυτό του.

Οι αντι-ανθρώπινες συμπεριφορές και πρακτικές επιβεβαιώνουν και πιστοποιούν την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τη διαίρεση της υπόστασής του, το διαχωρισμό του εαυτού του από τον ίδιο του τον εαυτό.

Η κοινωνική εκμετάλλευση του προσφυγικού-μεταναστευτικού έφερε πολλούς στην κεντρική πολιτική σκηνή, ακόμη και στην εξουσία. Φασιστικά και ναζιστικά μορφώματα με ξενοφοβικές κορώνες, με ακραίες συμπεριφορές και δήθεν πατριωτικές εξάρσεις παρέσυραν μέρος την κοινής γνώμης και πλασαρίστηκαν στον πολιτικό βίο. Πρόκειται για τους καθαρόαιμους συνεχιστές της Αρίας φυλής που εξόντωσε τους Εβραίους -43.000 Εβραίοι εκτοπίστηκαν από τους ναζιστές μόνο από τη Θεσσαλονίκη το 1943- και όχι μόνο, στα κρεματόρια, τους θαλάμους αερίων και τους φούρνους. Είναι υποχρεωμένη η διεθνής κοινότητα να προστατεύσει τη Δημοκρατία, να ξεσκεπάσει τους υποκριτές του πατριωτισμού, τους λάτρεις του ολοκληρωτισμού και να περιθωριοποιήσει τις χουντικού τύπου διατυπώσεις. «Τσίπρα, αν ζούσαμε στον εμφύλιο, από μένα θα πήγαινες» έγραφε ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ το 2012 και τώρα Κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης.

Στις 8/6/2023 υπογράφηκε στο Λουξεμβούργο από τους 27 της ΕΕ η συμφωνία για το μεταναστευτικό, η οποία αφορά την έννοια της υποχρεωτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της. Κάθε χρόνο, οι χώρες της πρώτης υποδοχής θα μπορούν να μεταφέρουν 30.000 μετανάστες σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Και όποια χώρα δεν θέλει να φιλοξενήσει τον αριθμό των μεταναστών που της αναλογεί με βάση τον πληθυσμό και την έκτασή της, θα πρέπει να πληρώσει 20.000 ευρώ για κάθε μετανάστη που αρνείται να φιλοξενήσει. Η πολιτισμική και ανθρωπιστική εικόνα της ΕΕ γκρεμίζεται, αφού κοστολογεί τους μετανάστες με το …κεφάλι, εξευτελίζοντας την ανθρώπινη ζωή. Έτσι, έχουμε τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, χώρες της πρώτης υποδοχής, που φιλοξενούν μετανάστες και μετατρέπονται συχνά σε αποθήκες ψυχών και ο πλούσιος Βορράς που πληρώνει.

ΥΓ1. Με τις λεηλασίες των καταστημάτων των Ρωμιών από τον μαινόμενο τουρκικό όχλο στη μεγάλη οδό του Πέραν στην Κωνσταντινούπολη τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 και τις μαζικές απελάσεις των ετών 1964-1965 ολοκληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό ο αφελληνισμός της Πόλης.

ΥΓ2. 1,5 δισ. άνθρωποι, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, θα είναι πρόσφυγες και μετανάστες τα απόμενα 30 χρόνια. Και οι προβλέψεις του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ) δεν είναι καλύτερες. Μέχρι 1 δισ. άνθρωποι, θα είναι κλιματικοί μετανάστες έως το 2050.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις