Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η ακτινογραφία της κοινωνίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από το ότι δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα, παρεμβαίνουν και τα προσωπικά, τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά, τα οποία επηρεάζουν ακόμη και την πιο αντικειμενική εξέταση και έκφραση. Η σχολαστική, προσεγμένη και λεπτομερής παρατήρηση, η ερμηνεία των επιδράσεων, η βαθιά προσέγγιση των σκοπιμοτήτων, η επιλεκτική και μεροληπτική στόχευση και η επεξεργασία των αποτελεσμάτων μπορούν όχι μόνο να σκιαγραφήσουν αλλά και να αποτυπώσουν την εικόνα της κοινωνίας, ο πυρήνας της οποίας τουλάχιστον θα βρεθεί πολύ κοντά στην αλήθεια. Η μη κανονική και ισόρροπη διαστρωμάτωση, οι τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, οι νοσηροί εγωισμοί και τα τεχνητά διαμορφωμένα και προτεινόμενα πρότυπα έχουν εισχωρήσει στον εγκέφαλο και έχουν επιδράσει καταλυτικά στη νόηση, τη σκέψη και την ανταπόκριση, με την εμφάνιση φαινομένων ασυνεννοησίας, απομάκρυνσης και ατομικού δρόμου.

Η μεγάλη κρίση αρχών, αξιών και πολιτισμού είναι εδώ. Η νέα φιλελεύθερη ταξινόμηση εξάντλησε τα περιθώρια και άρχισαν να σκάνε μία-μία οι φούσκες της προσποιητής ευημερίας αποκαλύπτοντας ολόκληρο το στημένο σκηνικό της αγυρτείας, της κοροϊδίας και της εξαπάτησης. Γενική είναι η παραδοχή ότι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, με τη ροή αυτή αμείωτα και απρόσκοπτα να συνεχίζεται. Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας πιέζονται και καταπιέζονται και οδηγούνται στην απομόνωση μακριά από τον κόσμο, στον πεζοδρομιακό καταυλισμό, με τον παραγόμενο πλούτο να συσσωρεύεται ολοένα και περισσότερο στα βαλάντια των λίγων. Οι πολιτικές εξουσίες έρμαια των οικονομικών εξουσιών νομοθετούν σύμφωνα με τα συμφέροντα των εντολοδόχων και προστατών τους εξαργυρώνοντας έτσι τη στήριξη που τους παρέχουν. Οι ελίτ, εδραιωμένες όσο ποτέ οικονομικά και πολιτικά οδηγούν με τη βουκέντρα τα πολιτικά φερέφωνα, τα οποία αδύναμα και άψυχα χαριεντίζονται με τους αφέντες τους, προσβάλλοντας με τις υποκλίσεις τους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αφού το σκύψιμο είναι η πιστοποίηση της ανικανότητας και της ανεπάρκειας, της εσωτερικής υποταγής και δουλείας. Λειτουργώντας ως χωροφύλακες του κράτους των ισχυρών ενδόμυχα ικανοποιούνται από τα τραύματα που επέφεραν, αφού κατάφεραν με τα όπλα να αντιμετωπίσουν, να καταστείλουν και να διαλύσουν τους άοπλους διαμαρτυρόμενους. Η πρόσφατη υποτιμητική και απαξιωτική λεκτική αναφορά ενός παράγοντα της ελληνικής ολιγαρχίας για τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας, μάς θύμωσε όλους, αλλά περισσότερο μας εξόργισε η μη αντίδραση του ίδιου και του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού του.

Στην κινητήρια δύναμη της οικονομίας, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις ήταν ο κορμός της παραγωγικής διαδικασίας και συμμετείχαν επί χρόνια με μεγάλο ποσοστό στον μέσο μισθό της χώρας. Τώρα το ποσοστό αυτό έχει μειωθεί πάνω από 20 μονάδες με πολλά τμήματα της μεσαίας τάξης να πέφτουν διαρκώς σε χαμηλότερες κατηγορίες. Η συρρίκνωση και η πτώση αυτή και η μη γενναία στήριξη από την κυβέρνηση εγκυμονούν τον κίνδυνο αφανισμού κυρίως των ατομικών και οικογενειακών επιχειρήσεων, κάτι, το οποίο θα έχει ολέθριες συνέπειες στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.

Αναπόφευκτες θα είναι και οι επιπτώσεις στις νέες και τους νέους, τη νέα γενιά, για πολλούς τη χαμένη γενιά. Η αύξηση της ανεργίας και η εκτίναξή της το αμέσως προσεχές διάστημα θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη δυσμενή τους θέση, αφού δεν φαίνεται οι υπεύθυνοι να συγκινούνται. Η γενιά των 700 ευρώ θα πέσει πιο κάτω, θα πληρώνεται με την ώρα, θα παραχωρείται από τη μια επιχείρηση στην άλλη, ποιος ξέρει με ποιο τρόπο και κόστος, χωρίς ασφάλεια και περίθαλψη. Η περιθωριοποίηση των νέων και ο υποβιβασμός τους, παρά την επιστημονική και τεχνική τους κατάρτιση δεν πρέπει να τους οδηγήσει στην αποστασιοποίηση, την παθητικότητα και την αποχή. Αντίθετα, πρέπει να τους ενεργοποιήσει και να συμπορευθούν με τις πολιτικές δυνάμεις που θα σκύψουν στα δικά τους προβλήματα. Γιατί υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, τις οποίες πρέπει να τις ανακαλύψουν, γιατί όλα τα πολιτικά κόμματα δεν είναι ίδια, αφού οι κοινωνικές ομάδες που τα στηρίζουν είναι διαφορετικές και από τη φύση τους συγκρουσιακές. Τη χαριστική βολή έδωσε ο νέος νόμος για τα εργασιακά με την κατάργηση του οκταώρου και τη θέσπιση του δεκαώρου χωρίς τις αντίστοιχες αποδοχές, τις απλήρωτες υπερωρίες και την ανταλλαγή τους με … ρεπό -εργασία και χρήματα θέλουν οι εργαζόμενοι και όχι ρεπό- την καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων, τον περιορισμό των διεκδικήσεων και της απεργίας κλπ.

Η πολιτεία των απλών ανθρώπων επιζητεί την αλλαγή. Οι προδομένοι, οι παθητικοί και οι νεκροί επιβάλλεται να ζωντανέψουν και να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους. Η διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων πρέπει να σταματήσει και να επικρατήσει η ηθικότητα και η αξιοκρατία. Το γονάτισμα και η εκλιπάρηση για τη θεσούλα της αναξιοκρατίας και της ντροπής είναι η κατάθεση της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας, είναι η παράδοση της ελευθερίας. Γιατί τίποτα δεν είναι χαμένο. Όλοι μαζί, έχουμε τη δύναμη και πολύ περισσότερο οι νέοι, να αναδιατάξουμε την κοινωνία και να την βάλουμε στις ράγες της ισότητας, της δίκαιης ανάπτυξης και προκοπής. Με οδηγό την εντιμότητα, την ηθικότητα, αλλά και την αμφισβήτηση θα οργανώσουμε τον αγώνα μας, αφού τίποτα δεν παραχωρείται, δεν δωρίζεται, δεν χαρίζεται.

Ο Μπόρχες είπε: «Η Ανθρωπότητα; Ασφαλώς και μπορεί να σωθεί, και ένας πιθανός τρόπος είναι να υιοθετήσει μια ηθική στάση … Άλλον τρόπο δεν ξέρω».

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις