Είναι δύο το μεσημέρι και στο λιθόστρωτο κεντρικό στενό της Καρύταινας το μικρό παντοπωλείο της Κυριακής είναι κλειστό. Η Ελένη Κουσκουρέλου με περιμένει στη διασταύρωση, το ραντεβού είναι στο ωραίο πέτρινο σπίτι κάτω από το κάστρο, όπου ζει μαζί με την οικογένειά της.

Η φράση του Νίκου Καζαντζάκη που το χαρακτήρισε ως «Τολέδο της Πελοποννήσου» έρχεται στο μυαλό μου καθώς το βλέπω να υψώνεται, άγρυπνος φρουρός της μικρής «καστροπολιτείας» όπου περπατάω. Παρότι αυστηρό, το φημισμένο φρούριο νιώθω ότι με καλωσορίζει, χάρη στο ευγενικό χαμόγελο της γυναίκας που έχω μπροστά μου και με καλεί να δρασκελίσω το κατώφλι. Ο Παναγιώτης, ο σύζυγός της, μας περιμένει καθισμένος στο τραπέζι. Ευγενική φυσιογνωμία, γελαστή. Φιλόξενη, όπως και το σπιτικό που έφτιαξε με τα χέρια του, κάνοντας τις πέτρες να ξανασυνδεθούν, να υψωθούν και να συνταιριάσουν για να δεχτούν τη μικρή του οικογένεια.

«Ζούσαμε και δουλεύαμε στην Αθήνα. Η ιδέα να έρθουμε στην Καρύταινα για να μείνουμε είχε πέσει στο τραπέζι μετά το 2000. Ο Τάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ και στα 25 του ήρθε στην Αθήνα. Εγώ έχω αναμνήσεις από το χωριό, γιατί εδώ ήταν το σπίτι των παππούδων μου. Θυμάμαι πως πάντα μου άρεσε η ελευθερία που ένιωθα στο χωριό. Συναντιόμασταν με ξαδέρφια, παίζαμε κρυφτό μεγάλοι και μικροί στην πίσω γειτονιά», λέει η Ελένη σερβίροντάς μου ελληνικό καφέ.

eleni.jpg
Φωτογραφία: Περικλής Μεράκος

Τα παράθυρα της κουζίνας και του σαλονιού έχουν άπλετη θέα στον οικισμό, την ιδανική θέα που όλοι ονειρευόμαστε κλεισμένοι στα διαμερίσματα. Αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα επαναλάμβαναν τη λέξη ελευθερία. «Ορίζοντας», προσθέτω νοερά. Και δυνατότητες να ζήσεις με μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

karytaina.jpg
Η όμορφη Καρύταινα.Φωτογραφία: Περικλής Μεράκος

Διαβάστε τη συνέχεια στο travel.gr

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις