ΣΠΑΡΤΗ. Ο Ιωάννης Ρουσέτος και ο Γιώργος Ρασσιάς, με ρίζες βαθιά ριζωμένες στη γη της Σπάρτης, στάθηκαν για λίγα λεπτά στην αιχμηρή κορυφή του εμβληματικού Matterhorn (4478m), στις 16 Ιουλίου του 2025. Το βουνό, με τον σμιλευμένο από ανέμους και χρόνο όγκο του, δεν παρέλειψε να τους δείξει για άλλη μια φορά τα δόντια του. Η θερμοκρασία έπεφτε στους -15°C, και τα στενά ridge γίνονταν ολοένα και πιο επικίνδυνα, καθώς οι ριπές των 6 μποφόρ δεν άφηναν περιθώριο ούτε για ένα σταθερό βήμα.

Ήταν η δεύτερη φορά που ο Ιωάννης αντιμετώπιζε τον όγκο του βουνού. Την πρώτη, το 2024, είχε επιχειρήσει solo ανάβαση, φτάνοντας μέχρι το καταφύγιο Salvey Hut. Εκεί όμως, ο δρόμος έμεινε μισός· το χιόνι πάνω από το καταφύγιο ήταν ασταθές, το ρίσκο τεράστιο. Το βουνό τότε τον σταμάτησε. Του ψιθύρισε πως δεν ήταν ακόμη η ώρα.

Ξημερώματα στο Hörnli Hut. Οι πόρτες για την κορυφή άνοιξαν στις 3:50 π.μ., μα η «ανάβαση» είχε ήδη ξεκινήσει πολύ πριν. Η ένταση είχε απλωθεί στην τραπεζαρία από το βράδυ· ανταγωνισμός και αγώνας δρόμου για το ποιος θα βρεθεί πρώτος στο μονοπάτι, ποιος θα πατήσει πρώτος τη ferrata. Εικόνες ξένες, σχεδόν προσβλητικές για το πνεύμα του βουνού. Αντί για συντροφικότητα, σπρωξίματα. Αντί για σιωπή, μια αδιόρατη αγωνία να προηγηθείς.

Ο Ιωάννης Ρουσέτος

Καθώς η αναρρίχηση προχωρούσε, οι συνθήκες γίνονταν ολοένα και πιο σκληρές. Από το Salvey και πάνω, σκληρός πάγος, με τα κραμπόν να γλιστρούν απειλητικά, απαιτώντας απόλυτη συγκέντρωση και σεβασμό. Το σώμα πάλευε να σταθεί, μα ήταν το μυαλό που έπρεπε να μείνει ψύχραιμο.

«Και όμως, φτάσαμε στην κορυφή. Κι ας μη μας χάρισε τη θέα της· ένα πυκνό σύννεφο και μια χιονοθύελλα μάς κράτησαν συντροφιά εκεί πάνω, στη σιωπή του 4478m. Δεν υπήρχε ορίζοντας, ούτε φωτογραφία, μόνο η βαριά ανάσα και το ρίγος της στιγμής.

Ο Γιώργος Ρασσιάς

Η κατάβαση – όπως πάντα στο Matterhorn – ήταν η αληθινή δοκιμασία. Ραπέλ δίχως τέλος, σαθρές πέτρες που γλιστρούσαν άλλοτε στο κεφάλι, άλλοτε στα πόδια. Κάθε βήμα απαιτούσε προσήλωση και ταπεινότητα. Γιατί το βουνό δεν συγχωρεί την αλαζονεία.

Καταλήξαμε πίσω στο Zermatt με χαμόγελο μεγάλο και μια μικρή πίκρα στην ψυχή. Όχι για το κρύο, ούτε για τη σωματική κόπωση, αλλά για το τί σημαίνει τελικά "ανάβαση" σήμερα. Ποιος ο σκοπός μιας κορυφής όταν για να φτάσεις εκεί, κάποιος πρέπει να πατήσει πάνω σου;

Κι όμως, επιλέγουμε να μένουμε ρομαντικοί. Να μας συγκινεί εξίσου η διάσχιση του Πενταδάκτυλου όσο και η τραβέρσα των Grandes Jorasses. Γιατί για εμάς, η ορειβασία δεν είναι μόνο κορυφές· είναι το ταξίδι, η σιωπή, η εσωτερική μας αναμέτρηση με το άπειρο».