ΕΛΛΑΔΑ. Δεν είχαμε κινητά, ή τουλάχιστον όσοι είχαμε τα πήραμε στα τέλη της δεκαετίας, ενώ το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν το φιδάκι και φυσικά να κάνουμε αναπάντητες κλήσεις συνεχώς ο ένας στον άλλον.

Οι μέρες μας χαρακτηρίζονταν κυρίως απ’ τη φράση «μαμά, πάω να παίξω» κι αυτό συνήθως σήμαινε ότι απλά έπαιρνες μια μπάλα κι ένα ποδήλατο και συναντούσες τους φίλους σου σε γειτονιές, πλατείες, γηπεδάκια, ακόμα και στους δρόμους.

Γυρίζαμε το βράδυ σπίτι μας με ματωμένα γόνατα αλλά ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Βγαίναμε και χάναμε την αίσθηση του χρόνου αλλά παρ’ όλα αυτά οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν! Δεν είχαν το αίσθημα κινδύνου που έχουν οι σημερινοί γονείς.

Παίζαμε με «ηλεκτρονικά», με game boy, με τάπες και βλέπαμε βραζιλιάνικα. Πολλά βραζιλιάνικα! Μεγαλώσαμε με Πάολα, Παολίνα, Σοράγια, Χοσέ Αρμάντο και γιαγιά Πιεδάδ, ενώ τα Σαββατοκύριακα, ήταν αφιερωμένα στα Πόκεμον, στον Μπάρνυ και στους Power Rangers!

Είμαστε η γενιά, που αγοράζαμε τσίχλες σε σχήμα τσιγάρου και προσποιούμασταν ότι ήταν κανονικά τσιγάρα και καπνίζαμε. Το ίδιο φυσικά κάναμε και με τα πουράκια Caprice. Αυτό και μόνο τα λέει όλα, για να καταλάβετε για πόσο χαρισματικά παιδιά μιλάμε! Τρώγαμε επίσης τσίχλες Bubbaloo και κάναμε διαγωνισμό στο ποιος θα κάνει μεγαλύτερη φούσκα! Και μιας και είπα για φούσκες, κάναμε φούσκες με τα σάλια μας! Ναι, ναι με τα σάλια μας!

Η πρώτη ερώτηση που κάναμε τότε σε κάποιον που σου άρεσε, ήταν «μήπως έχεις MSN;» κι έπειτα περνούσαμε τις ώρες μας μπροστά απ’ τον υπολογιστή, περιμένοντας ν’ ακούσουμε τον χαρακτηριστικό ήχο της ειδοποίησης νέου μηνύματος!

Τέλος και πιο σημαντικό, προλάβαμε τις δραχμές! Κι όταν λέμε δραχμές, εννοούμε ότι τότε παίρναμε περίπου ένα ευρώ χαρτζιλίκι κι ήταν υπεραρκετό για να φάμε και να πιούμε ότι θέλαμε!

Σίγουρα νοσταλγούμε τη δεκαετία του ’90 (αν και πλέον είμαστε υπερήφανοι που μπορούμε να ξεχωρίσουμε την Βίσση απ’ την Βανδή)! Πάντα μέσα μας θα κουβαλάμε αυτές τις αναμνήσεις τις οποίες θα λέμε στις επόμενες γενιές και θ’ ανατρέχουμε όποτε νιώθουμε την ανάγκη να γυρίσουμε στα παλιά.

Φοράγαμε…

  • Φαρδιά παντελόνια (κυρίως τα αγόρια).
  • Πολυώροφα παπούτσια (τα κορίτσια).
  • Αυτά τα ανεκδιήγητα κολάν που για κάποιο λόγο «έπιαναν» με λάστιχο κάτω από το πέλμα (τα κορίτσια).
  • Flyjacket και ακόμα πιο φουσκωτά μπουφάν (τα αγόρια).
  • Εκείνα τα μπλουζάκια με τα χαρωπά μωρά που φόραγαν τρισδιάστατα αξεσουάρ, του τύπου μπαντάνες, παραμάνες, καρφίτσες και πάει λέγοντας (τα κορίτσια –δυτυχώς).
  • Τα παλιά μας T-shirt που τα δέναμε κόμπο και τα βουτάγαμε σε έναν κουβά με χλωρίνη για να κάνουν «ψυχεδελικά» σχέδια (κορίτσια κι αγόρια).
  • Σαλοπέτες (τα κορίτσια).
  • Τζην με καβάλο που έφτανε στη μέση του θώρακα (οι πάντες).
  • Τα επίσης ανεκδιήγητα βραχιολάκια που δίπλωναν γύρω από τον καρπό σου μόνο αν τα χτυπούσες με δύναμη, κατά τα άλλα ήταν ολόισια σαν χάρακες.
  • Αυτοκόλλητα «σκουλαρίκια».
  • Κίτρινα μποτάκια Elesse, αλλά και Dr Martens, Fruit of the Loom, Adidas, Benetton, Μaui & Sons (όλοι).
  • Αθλητικά παπούτσια με φωτάκια που αναβόσβηναν.

Παίζαμε…

  • Κουτσό και σχοινάκι με τις ώρες.
  • Tomb Raider και Crash Bandicoot στο Playstation 1.
  • Space Invaders στα «ουφάδικα» αρχικά, και μετά, οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo, με μια ελαφρά κλίση προς τον Super Mario. Και το Tetris. Και τη Zelda. Και οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo.
  • Τα πρώτα μας PC Games: Myst, Sim City, Civilization, Phantasmagoria, Ripper.
  • Όνομα/ ζώο/ πράγμα. Και μαλώναμε για το αν το «ροζ τριαντάφυλλο» πιάνεται ή όχι για φυτό στο «ρ».
  • Hotel, Κροκοδειλοδοντάκια και «Μόνο για Κορίτσια».

Βλέπαμε…

  • Τις ταινίες μήνες η ακόμα και χρόνια αφότου τις είχε δει ο υπόλοιπος πλανήτης.
  • Τρεις Χάριτες, Ντόλτσε Βήτα, Δις Εξαμαρτείν, Δύο Ξένους, Ρετιρέ, Μεν και Δεν και Λαβ Σόρρυ.
  • Beverly Hills, Melrose Place, Full House και άλλα σήριαλ που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι οι πάντες στην Αμερική είναι πλούσιοι και όμορφοι.
  • Το Free Willy σε εκατό χιλιάδες επαναλήψεις. Σχεδόν τόσες όσες και τον E.T. , τον Εξολοθρευτή, το Ghostbusters και το Jurassic Park.
  • Sailor Moon, Χελωνονιντζάκια, Disney Club, Κάντι Κάντι, Φιλέα Φογκ , Στρουμφάκια, Power Rangers, Yu-Gi-Oh! και Pokemon.
  • Βίντεο κλιπ στο MTV. Με τις ώρες. Και είχαμε για μουσικό ευαγγέλιο ό,τι έλεγε η Katja στο So 90’s.

Κάναμε…

  • Τηλεφωνικούς μαραθώνιους στο σταθερό τηλέφωνο.
  • Και ομηρικούς καυγάδες με τα αδέρφια μας για να το κλείσουν, επειδή θέλαμε να μιλήσουμε.
  • Και με τους γονείς μας για να έχουμε σταθερό στο δωμάτιό μας.
  • …Ότι καταλαβαίνουμε τους στίχους του Freestyler, τραγουδώντας «ράκα-μακα-φον».
  • Τη χορογραφία του Μακαρένα επιστήμη.

Και επίσης…

  • Ντύναμε τα σχολικά μας βιβλία με διάφανη ζελατίνα «για να μη χαλάσουν».
  • Γράφαμε το αγαπημένο μας τραγούδι από το ράδιο σε κασέτα, παρακαλώντας σιωπηλά να μη μιλήσει όποιος έκανε εκπομπή εκείνη την ώρα. Πάντα μιλούσε!
  • Πιστεύαμε ότι το μπλε κομμάτι της γόμας σβήνει στυλό.
  • Προσπαθούσαμε πάντα να χρησιμοποιήσουμε ταυτόχρονα όλα τα χρώματα στα στυλό με τα πολλαπλά μελάνια που άλλαζαν χρώμα κάθε φορά που γυρνούσες το επάνω μέρος τους.
  • Είχαμε τουλάχιστον έναν θείο/ πατέρα/ οικογενειακό φίλο με κρεμασμένο λαγοπόδαρο στον καθρέφτη του αυτοκινήτου.
  • Διαβάζαμε φανατικά τα «Βιβλία των Μικρών Εξερευνητών», «Μίκυ Μάους» και τα «Σαΐνια».
  • Ράβαμε τα χέρια μας με κλωστή.
  • Παίζαμε ατελείωτα μπουγέλα γύρω από τα σιντριβάνια στις πλατείες.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις