Μπορεί η Πελοπόννησος μόνη να χτίζει το μέλλον της γνώσης, της καινοτομίας και της ανάπτυξης της; Ποιοι θα υλοποιήσουν το όραμα της νέας Πελοποννήσου; Άνθρωποι που δεν κατοικούν καν σε αυτήν; Στελέχη υπό συμβατική προθεσμία; Παράγοντες ψηφοθήρες; Μονάδες ξένες; Κοτσαμπάσηδες και Καπεταναίοι; Όχι βέβαια. Το όραμα της νέας Πελοποννήσου μπορούν να το κατακτήσουν όσοι αγαπούν τους Πελοποννήσιους, τους καταλαβαίνουν και τους νοιάζονται.

Άλλο αγαπώ τον άνθρωπο και άλλο αγαπώ τις πολιτικές για τον άνθρωπο… Η αγάπη πρέπει να διαμορφώνει την πολιτική και όχι το αντίστροφο.

Πόσες φορές οι αιρετοί κάθε Νομού έχουν «περάσει» σε άλλον Νομό για να διαπιστώσουν καταστάσεις που επικρατούν στον γείτονα;

Ποια είναι τα περιθώρια πρόσβασης νέων επιχειρηματιών στα κέντρα χρηματοδότησης αν προηγουμένως δεν έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη»;

Όποια δίκτυα δημιουργούνται στην Πελοπόννησο έχουν απόληξη στην εσχατιά της ή τελικά στην elite των επενδύσεων;

Αν η Πελοπόννησος έχει εξαιρετικούς ανθρώπους γιατί πάσχει κοινωνικά και αναπτυξιακά;

Τα δεδομένα της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και του τεράστιου πολιτιστικού αποτυπώματος γιατί δεν καθορίζουν το ύφος, το ήθος και τον ρυθμό ανάπτυξης της Πελοποννήσου; Τώρα τα απέκτησε ή εδώ και αιώνες;

Ο δημογραφικές, αναπτυξιακές, περιβαλλοντικές προκλήσεις είναι επιλογή των εξαιρετικών ανθρώπων της Πελοποννήσου ή των πολιτικών που εφαρμόζονται, διαχρονικά, από πάνω προς τα κάτω;

Πως ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των επιχειρήσεων δραστηριοποιούνται στον πρωτογενή τομέα, γεγονός που αναδεικνύει την ισχυρή αγροτική βάση της Πελοποννήσου, η Πελοπόννησος υστερεί στη διαχείριση του αρδευτικού νερού, στην, υπέρ της αγροτικής παραγωγής, αξιοποίηση των ΑΠΕ ενώ εξελίσσεται σε τόπο απολύτως ανασφαλή σε ότι αφορά τα φυσικά φαινόμενα της κλιματικής κρίσης;

Πως εξηγείται, ενώ έχει τόσο μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά με την μεγαλύτερη πυκνότητα μνημείων UNESCO στην Ελλάδα, η ανάπτυξη να αφορά πρώτα και κύρια τον all inclusive και μετά τον εναλλακτικό τουρισμό που πρέπει να διαχέεται σε κάθε γωνιά της;

Η ποιότητα ζωής των Πελοποννήσιων, για την οποία ακούμε, προκύπτει από το επίπεδο ποιότητας των υποδομών π.χ. στην Υγεία και στην Παιδεία;

Είναι τόπος ασφάλειας για τους Τουρίστες (και όχι πάντα) ή τους μεγαλοαστούς. Για τους πολίτες της υπαίθρου και των χωριών πόσο ασφαλής είναι η Πελοπόννησος;

Τι σημαίνει ουσιαστική αποκέντρωση και μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων; Να υπάρχουν ίσες και ίδιες ευκαιρίες για όλους. Να ενθαρρύνονται πρωτοβουλίες και άνθρωποι που «καταργούν» τα σύνορα. Οι πόροι να κατευθύνονται εκεί που αξιοποιούνται αφού προηγουμένως εξασφαλίζεται ισότιμη πρόσβαση όλων των ενδιαφερόμενων πολιτών σε προγράμματα, επενδύσεις και εκταμιεύσεις χωρίς προϋποθέσεις «κόφτες» και φωτογραφικές περιγραφές.

Τι σημαίνει ολιστική προσέγγιση; Είναι αυτή που λαμβάνει υπ’ όψιν της όλους τους παράγοντες που διαμορφώνουν μια κατάσταση. Αυτόματα η ολιστική προσέγγιση (πρέπει να) καταργεί τον λόγο «κόστους - οφέλους» και (να) εγκαθιδρύει τη δίκαιη κρίση και την έντιμη πρακτική, την κατ’ εξαίρεση και υπέρ του Τόπου διαρκή παρέμβαση ακόμα και αν αφορά λίγους, αδύναμους, απομονωμένους, κοινωνικά, γεωγραφικά, αναπτυξιακά.

Ένα σχέδιο ανάπτυξης για να είναι συνεκτικό και παραγωγικό εκτός από τη διαρκή παρακολούθηση, τα μετρήσιμα αποτελέσματα τη διαφάνεια και τη λογοδοσία που το συνοδεύουν ή το ακλουθούν προϋποθέτει αρχικά δικαιοσύνη, ανθρωπιά, εντιμότητα και όραμα στη σύλληψή του. Δηλαδή αγάπη για τον Πελοποννήσιο και τον τόπο του.