Κάθε φορά που πιάνω το μολύβι να γράψω, νιώθω λίγος, ανεπαρκής, ακατάλληλος. Γράφω για όσα νομίζω ότι σε απασχολούν και σε προβληματίζουν χωρίς να ξέρω αν τελικά τα έχω πετύχει… Γράφω χωρίς να έχω, προηγουμένως τον χρόνο, να σκεφθώ βαθιά, να αναλογιστώ με άνεση ίσως και να σε ρωτήσω… Γιατί πλέον δεν υπάρχει χρόνος παρόλο που οι ώρες την ημέρες παραμένουν 24 και οι μέρες του χρόνου 365.

Αυτή είναι η διαφορά μας με τους παλαιότερους της δημοσιογραφίας. Εκείνοι έβρισκαν τον χρόνο και τον τρόπο να αναπιάνουν τα θέματα, να τα ζυμώνουν και τελικά να τα αναδεικνύουν. Με ένα μολύβι στην τσέπη και ένα χαρτί διπλωμένο. Σε μια λινοτυπική μηχανή στοιχειοθεσίας, στην οποία οι χαρακτήρες διαμορφώνονταν σε συμπαγείς μεταλλικές γραμμές. Αμέσως μετά διόρθωση, εκτύπωση στο χαρτί και διανομή και αργότερα στο περίπτερο.

Το 1988, ένας γέρος δημοσιογράφος βλέποντας την εμμονή μου στον τύπο μου είχε πει: Νεαρέ μην απομακρυνθείς ποτέ από τη Νομαρχία και την Αστυνομία, εκεί βγαίνουν οι ειδήσεις. Πέρασαν λίγα χρόνια για να έρθει ένας μεταγενέστερος που μεσουρανούσε για να μου πει ότι στη δημοσιογραφία όταν ένα κεφάλι υπερέχει τον κονταίνουν «κόβοντας» τα πόδια. Λίγο αργότερα, ένας επιχειρηματίας του τύπου θα μου πει ότι όλα είναι εφικτά αρκεί να σκύβεις το κεφάλι και να μην απομακρύνεσαι από την εξουσία. Έφθασαν τα χρόνια την αυτονομίας για να διαπιστώσω ότι όλο και λιγότεροι δημοσιογράφοι επιλέγουν την μαχόμενη δημοσιογραφία, αφήνοντας σχεδόν το πεδίο ελεύθερο αλλά και το χρέος στους αρθρογράφους κάθε εποχής. Ήταν τότε που γνώρισα το αδυσώπητο πρόσωπο της αυθαιρεσίας, της αλαζονείας και του πολιτικού ναρκισσισμού.

Αστραπιαία άλλαξαν τα δεδομένα από το 2015 και μετά όταν το διαδίκτυο εισέβαλε στην ενημέρωση και μάλιστα έχοντας αφήσει, προκλητικά στην άκρη την ορθογραφία, την σύνταξη, την έμπνευση και τη δημιουργική γραφή.

Αυτόματα ένας νέος κόσμος σπρώχνει τον παλαιό στα αρχεία και στα μουσεία και με μια άνεση που μοιάζει με εφηβική αυθάδεια μεταβάλει τα πάντα που μέχρι σήμερα λέγονται ενημέρωση, είδηση, ρεπορτάζ, άρθρο… Την ίδια εποχή μια χρυσοποίκιλτη τηλεόραση εγκαθιδρύει ένα σύστημα ανυπόφορο για ένα δημοσιογράφο του 1988 που μεταβάλει τους πάντες σε εξαρτήματα παραγωγής οπτικοακουστικού προϊόντος. Μόλις χαίρεται την παντοκρατορία της κι ενώ απομυζά κάθε ικμάδα δημοσιογραφίας αλλά και πλούτου νιώθει να απειλείται από κάτι που αυτή τη φορά είναι ασυγκράτητο και αδιανόητο.

Η ενημέρωση και η πληροφορία περνά στα χέρια των πολλών, όλων, αυτών κι εκείνων, ετούτων και των άλλων. Social media. H νέα εποχή στην επικοινωνία. Όταν το 1988 ένας δημοσιογράφος διέκρινε ότι ένα ταλέντο ήθελε μια 20ετία σκληρής δουλείας για να αποκτήσει υπογραφή, σήμερα μια καμπυλόγραμμη τσούπα μπορεί σε χρόνο μηδέν όχι μόνον να μας υπαγορεύσει την επικαιρότητα αλλά και να εσοδεύει απ’ αυτό μέσα σε έναν χρόνο όσα ένας μελανοδημοσιογράφος θα προσδοκούσε σε μια ζωή. Και αν διανοηθείς να αναλογιστείς θέματα ποιότητας ή κατάρτισης, γλώσσας και επικοινωνίας, με μιας σε αποστομώνει ο από μηχανής θεός που λέγεται ΑΙ.

Εδώ είμαστε, να παρακολουθήσουμε ποια θα είναι η εξέλιξη της νέας εποχής σε αυτό που λέγεται επικοινωνία και ενημέρωση.

Η ενημέρωση, η πληροφορία, η δημοσιογραφία, η επικοινωνία όσο και αν δείχνουν τομείς που ο κάθε ένας μπορεί, δικαιούται και ξέρει να διαχειρίζεται και να αξιοποιεί, τελικά είναι από τις δυσκολότερες δοκιμασίες για έναν πολίτη. Δημοσιογράφοι με 30 και 40 χρόνια στην πλάτη δεν το πετύχαμε… Γιατί όχι, αποτύχαμε!

Μακάρι η νέα εποχή και τα φαινόμενα της, ελεγχόμενα από τον αντίχειρά και μόνον, να είναι προς όφελος της κοινωνίας, όταν θα δοκιμάζεται, θα αγωνιά, θα αναζητά, θα επιδιώκει, θα εγκλωβίζεται, θα υποτάσσεται, θα σκλαβώνεται, θα απομονώνεται, θα φιμώνεται, θα βασανίζεται, θα πεινάει, θα πονάει, θα χαίρεται, θα ευτυχεί, θα πλουτίζει, θα ευημερεί, θα σκέπτεται, θα συλλογιέται, θα αναπνέει, θα εμπνέει, θα ελπίζει.

Μακάρι…