Οι Έλληνες, θερμοί, χλιαροί ή άχρωμοι έχουμε σύμβολα που πότε τιμούμε και πότε ατιμάζουμε…

Ο Σταυρός, της Ορθόδοξης Πίστης μας. Η Σημαία της Ελλάδας.

Ο Εθνικός Ύμνος. Το Πάτερ Ημών.

Η Παναγιά. Ο Μακρυγιάννης.

Ο Λεωνίδας. Ο Παλαιολόγος.

Το γαλανό χρώμα. Το άρωμα από το λιβάνι.

Ένα ποίημα του Βρεττάκου. Του Λιαντίνη η θεωρία.

Όλα αυτά μας έκαναν φιλόξενους, καταδεκτικούς, ανεκτικούς.

Κι όμως. Έρχεται η ώρα που τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι Ιερό…

Η καρδιά πρέπει να κάνει χώρο γιατί εκεί σε λίγο θα φωλιάζει η Ελλάδα.