Στο κέντρο της πόλης. Ανάμεσα σε φιλήσυχους πολίτες και σε ποικιλία καταστημάτων για κάθε ανάγκη. Σε ένα φιλόξενο, κεντρικό και μεγάλο ξενοδοχείο. Με παιδικές χαρές και γήπεδα μπάσκετ στην διάθεσή τους. Με εξασφαλισμένη της διατροφή, την υγειονομική κάλυψη και την διαβίωσή τους. Με ηρεμία και ασφάλεια.

Ήρθαν πριν από 10 μήνες και σιγά – σιγά φεύγουν για να εγκατασταθούν σε σπίτια στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν όνειρο να φτάσουν στη Γερμανία. Κάποιοι το ξανασκέπτονται όσο γνωρίζουν την Ελλάδα. Δεν είναι φανατισμένοι αλλά είναι προσεκτικοί σε ότι αφορά την θρησκεία τους. Οι άνδρες σχετικά αδιάφοροι για τον επιούσιο. Οι γυναίκες προσεγμένες δεν παραλείπουν να ψωνίζουν από τα καταστήματα της πόλης ρούχα, καλλυντικά, κ.λ.π. Τα παιδιά σε δομές υποδοχής σε σχολεία της Σπάρτης.

Η Ελληνική Πολιτεία τους προσέφερε όσα δεν προσφέρει στους πολίτες της. Η Σπαρτιατική κοινωνία τους έδωσε χώρο και χρόνο. Δεν αναπτύχθηκαν σχέσεις συνεργασίας ούτε φιλίας. Απλά καλής συγκατοίκησης.

Μέσα στην ατυχία τους και στην κακή τους μοίρα, μπορούνε να λένε ότι είχαν την τύχη να βρεθούν σε μια πόλη σαν την Σπάρτη και μια κοινωνία έντιμη.