Σε πραγματικό χρόνο, όχι σε ιστορικό, ένας Έλληνας πολίτης, ηλικίας 60 ετών, έχει ζήσει τα απόνερα της Κατοχής και του Εμφυλίου, τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση, την Αλλαγή, τον Εκσυχρονισμό, τη Νεοφιλελεύθερη πολιτική, την εξαπάτηση του Χρηματιστηρίου, τη φούσκα των Ολυμπιακών Αγώνων, τα Μνημόνια, τη λαίλαπα των πυρκαγιών, τον οικονομικό μαρασμό με τις χιλιάδες αυτοκτονίες, τον ξενιτεμό δύο φορές και (ας ευχηθούμε) τέλος την Πανδημία. Και γράφω «ας ευχηθούμε» η πανδημία να είναι το τέλος των δοκιμασίων γιατί κάποιοι κάνουν λόγο για δεινά που ακολουθούν εφάμιλλα της «πείνας», για απώλεια εθνικών κεκτημένων και κυριολεκτικό ξεπούλημα κάθε πόρου που βρίσκεται κάτω από την φλούδα γης που λέγεται Ελλάδα και κάτω από τα γαλάζια νερά του Αιγαίου.

Αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός λαός, μεσογειακός, πάντα ταυτιζόταν με πρόσωπα και καταστάσεις. Έτσι, μέσα από τα πρόσωπα αυτά, φαίνεται πολλές φορές η επιτυχημένη η αποτυχημένη προσπάθειά του για καλύτερη ζωή. Με αυστηρά κριτήρια μπορούμε να πούμε ότι τα πρόσωπα που καλώς ή κακώς σημάδεψαν τα 60 τελευταία χρόνια τη ζωή του Έλληνα είναι πρόσωπα με τα οποία ταυτίστηκαν εύστοχα ή λανθασμένα, σκόπιμα ή λαθεμένα, οι πολίτες, συχνά σε επίπεδο λατρείας ή απόλυτης αφοσίωσης. Πρόσωπα όπως ο Γεώργιος (γέρος) Παπανδρέου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Χριστόδουλος, ο Αλέξης Τσίπρας.

Η ελληνική πραγματικότητα σήμερα αποδεικνύει ότι τόσοι «σημαντικοί» άνθρωποι και πολλοί περισσότεροι πριν, μετά ή ανάμεσα σε αυτούς, δεν κατόρθωσαν να οδηγήσουν τη χώρα σε «ήρεμα νερά». Κάποιοι δεν πρόλαβαν, άλλοι δεν ήξεραν, άλλοι δεν μπορούσαν και κάποιοι δεν ήθελαν.

Είναι πράγματι απογοητευτικό και οδυνηρό ο πολίτης που σήμερα είναι 60 ετών να διαπιστώνει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει για τη χώρα του μέσα σε 60 χειμώνες και καλοκαίρια. Κανείς δεν οδήγησε, μια χώρα με τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα, σε καλύτερες μέρες. Έτσι μια χώρα μεσογειακή, σταυροδρόμι του κόσμου, παραγωγική, γεμάτη πόρους και ξέχειλη από ιστορικές παρακαταθήκες, δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει στους λιγοστούς πολίτες της απλά μια καλή ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή.

Αν υπολογίσει κανείς τη συμβολή των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό, αν διαπιστώσει την αξιόλογη θέση της χώρας στον χάρτη, αν αποδεχθεί ότι οι άνθρωποι γράφουν την ιστορία, τότε θα καταλήξει στο συμπέρασμα όχι μόνον ότι «επτωχεύσαμεν», όχι μόνο ότι δυστυχήσαμε, αλλά ότι παραδοθήκαμε άνευ όρων.

Σηκώσαμε τα χέρια ψηλά, πέσαμε στα γόνατα, σκύψαμε το κεφάλι, κλείσαμε τα μάτια και περιμέναμε, για 60 χρόνια, τη λύτρωση, πότε από τους ανθρώπους, πότε από τον Θεό, πότε από τους ισχυρούς της γης και πότε από τους ανίσχυρους μιας χώρας αδικημένης από τους ίδιους τους «ηγέτες» της.

Μόνη ελπίδα σήμερα το ότι «δεν έχει παρακάτω»…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις