Η Σπάρτη που ονειρεύομαι

Δεν θέλω να βλέπω κανέναν Εφιάλτη στη Σπάρτη. Θέλω μόνο όνειρα να βλέπω, τόσο αισιόδοξα, τόσο έγχρωμα και διαρκή που να είναι σαν Οράματα.

Σπάρτη! Μια πόλη που αγαπώ βαθιά. Γι’ αυτό που είναι αλλά και για όσα εγώ δεν είμαι ικανός. Για όσα δεν μπορώ να της δώσω, για όσα δεν είμαι σε θέση να προσφέρω. Για την αδυναμία μου αυτή, Σπαρτιάτης ων, δεν έχω τίποτ’ άλλο να κάνω απ’ το να την αγαπώ, βαθιά, αληθινά, παντοτινά.

Ψηφίζω και νιώθω ότι αυτή η ιερή ψήφος δεν είναι ικανή, δεν έχει τη δύναμη να απαλύνει, έστω κάπως, τις πληγές που έχει η Σπάρτη μου, η Σπάρτη μας, πάνω της, μέσα της. Μήπως τελικά δεν είναι ιερή; Αφήνω την ψήφο κατά μέρος - δεν φταίει αυτή - και βυθίζομαι στο όνειρο για την πόλη μου.

Ονειρεύομαι τη Σπάρτη…

Να πλέκει με τον πολιτισμό της στεφάνια δόξας, αξίας, υπέρβασης και θυσίας.

Να ρέει γάργαρα πλούτη της γης, ευλογημένα και απαγορευμένα, στον αέναο κύκλο του φωτός, του νερού, του ανέμου.

Να ακούει καλημέρα από ευδιάθετους, ανύποπτους και προσιτούς ανθρώπους γιατί έμαθαν να αγαπούν και να συγχωρούν.

Να μην σκοντάφτει, να μην γλιστρά, να μην αδιαφορεί για τα απλά, μικρά και τόσο αναγκαία της ζωής και της στιγμής.

Να υποδέχεται και να αγκαλιάζει αληθινά τον ξένο, τον φίλο, τον άγνωστο, όπως ο χριστιανός τον αδελφό και ο μαχητής τον φίλο.

Να χαράζει τα σημάδια της χωρίς να σβήνει τα χνάρια που βρήκε, να διαλαλεί το είναι της χωρίς έπαρση, με θάρρος μόνο.

Με νέους μελίσσι, νέους παντού, νέους ορίζοντες, νέους πόθους, νέους και νέες πάντα.

Στοχασμός και όχι ο Στόχος της Σπάρτης το μέλημα. Βαθιά ψυχή, καλή φωνή, μέτρο και αρμονία εκεί που η υπερβολή ξεγυμνώνει την υπόστασή μας, μέριμνα και κατάθεση ψυχής εκεί που η υπερηφάνεια δοκιμάζεται.

Με ένα όνειρο τρελό όσο και απατηλό θα ξυπνήσω, θα σηκωθώ, θα κάνω το πρώτο βήμα για να βοηθήσω την πόλη μου. Την πληγωμένη Σπάρτη μου. Αρχόντισσα σε μαρασμό, Βασίλισσα χωρίς τον Βασιλιά της, Μήτρα χωρίς παιδιά, Ιδέα στο απόσπασμα.

Μακάρι εκεί να σε συναντήσω, με άλλους πολλούς, γελαστά ξαφνιασμένος, γιατί είδαμε το ίδιο όνειρο…