Η καμένη γη!

Οι εκλογές ανέδειξαν Περιφερειάρχες και Δημάρχους. Σε πολλές περιπτώσεις τα πρόσωπα είναι νέα. Σε 50 ημέρες από σήμερα θα αναλάβουν την ευθύνη των αρχών που τους έδωσε ο λαός.

Τι θα παραλάβουν; Γεμάτα ταμεία; Ώριμες μελέτες; Στρωμένες δουλειές;

Σε κάποιες περιπτώσεις οι ενδείξεις είναι άκρως ανησυχητικές. Έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο των απερχόμενων «εμπρηστών» που θέλουν να αφήσουν πίσω τους «καμένη γη».

Το δίμηνο Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου στην ουσία του πρέπει να είναι περίοδος μεταβατική, από την απερχόμενη στη επερχόμενη αρχή. Αν η Διοίκηση έχει συνέχεια, όπως λένε συχνά οι εκπρόσωποί της, τότε δεν θα πρέπει να υπάρχουν περιθώρια για «εμπρηστικές» και υπονομευτικές τακτικές και μεθοδεύσεις.

Δεν πρέπει, λόγου χάρη, ένας απερχόμενος δήμαρχος να παύει συνεργάτες για να μην τους βρει ο επόμενος. Ούτε να καταστρέφει αρχεία. Πόσο μάλλον να αλλάζει κλειδαριές. Να υπονομεύει προοπτικές και φρενάρει εξελίξεις. Ούτε πάλι πρέπει να επισπεύδει υπογραφές, συβάσεις και συμφωνίες που θα δεσμεύουν τον επόμενο, πρακτικά, πολιτικά, ηθικά.

Ομοίως ένας περιφερειάρχης δεν έχει το ακαταλόγιστο όταν επιδιώκει στις 50 ημέρες που του απομένουν να υπογράψει τα πάντα, να καπελώσει ό,τι κινείται, να ξοδέψει ό,τι υπάρχει, να «κάψει» ό,τι θα μπορούσε να φάνει χρήσιμο στον επόμενο.

Δεν υπάρχουν άραγε ασφαλιστικές δικλίδες; Νόμοι, τρόποι και μέθοδοι ώστε να περιοριστεί η ληστρική αποχώρηση των ηττημένων;

Για να λειτουργήσουν νόμοι, θεσμοί, μέθοδοι και τρόποι πρέπει να υπάρχει έντιμο προσωπικό. Έμψυχες δυνάμεις που πιστεύουν ακράδαντα ότι η διοίκηση, τα χαρτιά της και τα ταμεία της, ανήκουν στους πολίτες και όχι στους διαχειριστές της.

Συχνά ακούμε και βλέπουμε ένα νεοεκλεγέντα να μην μπορεί να βρει, ειρμό, ρυθμό, παλμό, στη δουλειά που έχει να κάνει και έτσι να κυλά η θητεία του χωρίς αποτέλεσμα. Δεν αποκλείεται να έχει «βάλει το χέρι του» ο προκάτοχός του. Βέβαια οι συνέπειες αυτής της τακτικής πρώτα αφορούν τον πολίτη και μετά το πρόσωπο που διαχειρίζεται την εξουσία.

Ενδείξεις θέλουν, απερχόμενους αιρετούς να αφήνουν «καμένη γη» πίσω τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την καταστροφή που επέρχεται απ’ αυτήν την εγκληματική μεθόδευση. Αυτοί οι «εμπρηστές» εκμεταλλεύονται τη δειλία των αιρετών, την αδιαφορία των θεσμικών, την απάθεια των στελεχών και την ακαμψία των Αρχών. Αρχών που έπρεπε να είναι άγρυπνοι φρουροί της νομιμότητας, της διαφάνειας, της σκοπιμότητας και της χρηστής διοίκησης και διαχείρισης έως το τελευταίο λεπτό της ώρας και το τελευταίο λεπτό του ευρώ.

Η καμένη γη, μυρίζει, φαίνεται, πλημμυρίζει, γίνεται βοσκότοπος, πατιέται και καταπατιέται, διαμελίζεται και σπανίως αναγεννάτε…